 Επὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ ῾Αγίου ἐνδόξου Προφήτου ᾿Ηλιοὺ (20ὴ ᾿Ιουλίου)
«Θαῦμα βεβαιωτικὸν» τοῦ ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου «Τοῖς τῶν Πατέρων οὖν ἐφησυχάσωμεν ῞Οροις, μαρτυρουμένοις καὶ θεοσημείαις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν» (῾Ιεροῦ Μελετίου Πηγᾶ)1 ΤΟ ΠΑΡΑΤΙΘΕΜΕΝΟ Θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἐτελέσθη μαζὶ μὲ ἄλλα εἰς ἀνύποπτον χρόνον (πρὸ τοῦ 1924), ἀποδεικνύει σαφέστατα, ὅπως λέγει ὁ ῞Οσιος Νικόδημος ῾Αγιορείτης, ὅτι «περισσότερον εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς εἰς τὴν Τάξιν τοῦ Πασχαλίου καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ Καλανταρίου τοῦ ἐδικοῦ μας, παρὰ εἰς τὴν ἀκρίβειαν τοῦ Πασχαλίου καὶ Καλανταρίου τῶν Λατίνων» 2. ᾿Επίσης, μαρτυρεῖ ἀναμφισβητήτως, ὅτι πράγματι ὁ Θεὸς «ἀσχολεῖται μὲ τὰ ἡμερολόγια»! Περὶ τοῦ Θαύματος αὐτοῦ γράφονται συνοπτικῶς στὸ ῾Ιερὸ Πηδάλιον τὰ ἑξῆς: «῞Ορα τὸν Δοσίθεον (Βιβλίον ΙΒʹ, Περὶ τῶν ἐν ῾Ιεροσολύμοις Πατριαρχευσάντων, σελίδι 1192) διηγούμενον, ὅτι εἰς τὸ Βελιγράδιον, εὑρισκομένου ποτὲ τοῦ ῾Ιεροσολύμων Παϊσίου (1645-1660), ἠκολούθησεν ἕνα θαῦμα, βεβαιωτικὸν μὲν τοῦ ἡμετέρου Καλανδαρίου, ἀναιρετικὸν δὲ τοῦ τῶν Λατίνων· ἤτοι ἡ ζύμη ὑπὸ Λατινίδος μὲν ζυμωθεῖσα κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ προφήτου ᾿Ηλιοῦ, μεταβληθεῖσα δὲ εἰς πέτραν κίσσηρα (ἐλαφρόπετρα) » 2.  Τὸ ἄλλοτε πυκνὸν δάσος τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν περιφέρειαν Δοξαρᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἠσκήτευσε καὶ ἐμαρτύρησε, σήμερον δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχουν μόνον ἐλάχιστα δένδρα. Πρό τινος ἐσώζετο καὶ τὸ δένδρον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἐκρεμάσθη καὶ ἐμαρτύρησεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πολυκαιρίαν ἀφοῦ μέχρι ῥίζης ἐξηράνθη, ἔπεσε καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔκοψαν τοῦτο εἰς μικρὰ τεμάχια, τὰ ὁποῖα ἔλαβον χάριν εὐλαβείας καὶ ἔκαμον φυλακτά.
Ὁ Ἅγιος κατ΄ ἔτος πανηγυριζόμενος τὴν 9ην Μαΐου δεικνύει τὸ ἑξῆς θαῦμα. Τὰ πέριξ τοῦ μικροῦ δυστυχῶς εἰσέτι ὑπάρχοντος Ναοῦ δένδρα, ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ Ἑσπερινοῦ ἐκβλύζουν δρόσον καὶ ἐκ τῶν φύλλων καὶ ἐκ τῶν κορμῶν. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ μὲ κοχλιάρια συλλέγουν τὰς σταγόνας τῆς δρόσου καὶ πίνουν αὐτὰς ὡς ἁγίασμα. Τοῦτο διαρκεῖ καὶ τὴν ἐπαύριον καθ΄ ὅλην τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μέχρις ἑσπέρας. Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ ἰδιαιτέρως τὸ σημεῖον τοῦτο καθίσταται θαυμαστὸν εἶναι ὅτι γίνεται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον. Τούτου ἕνεκα, ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου τελεῖται κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον, διότι τότε ὁ Ἅγιος δεικνύει τὸ προαναφερόμενον θαῦμα. Κατὰ τὴν ἡμέραν δὲ τῆς Πανηγύρεως, Παλαιοημερολογῖται καὶ Νεοημερολογῖται ἔρχονται μακρόθεν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς Θεσσαλίας καὶ πολλάκις δημιουργοῦνται μεταξύ των ἐπεισόδια τίνες ἐξ αὐτῶν νὰ λειτουργήσωσιν εἰς τὸ Ναΐδριον τοῦ Ἁγίου. Οἱ ἐνωρίτερον ἐλθόντες ἀμέσως καταλαμβάνουν τὸν Ναὸν καὶ λειτουργοῦν. Πλὴν καὶ οἱ βραδυπορήσαντες δὲν φεύγουν ἄπρακτοι. Εἴτε ἐξ ἀγνοίας τῶν ἱερῶν διατάξεων, εἴτε ἐξ εὐλαβείας πρὸς τὸν Ἅγιον, συμβαίνει ἐνίοτε νὰ γίνουν ἐπὶ τῆς ἰδίας Ἁγίας Τραπέζης δύο Λειτουργίαι, μολονότι ἀντικανονικόν. ____________________________________________________________________________ Τὸ παρὸν κείμενο εἶναι ἀπὸ χειρόγραφη ἐπιστολὴ τῆς 18.5.1955 τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου καὶ μετέπειτα Ἐπισκόπου Μαγνησίας τῆς Ἐκκλησίας μας κατασταθέντος Χρυσοστόμου (Νασλίμη, +1973) ἐκ Βόλου, πρὸς τὸν Μοναχὸ Ἀντώνιο (Μουστάκα) Καυσοκαλυβίτη. Τὸ κείμενο ἐγράφη ὑπὸ μορφὴν πληροφορίας, ὥστε ὁ ἀποδέκτης νὰ συντάξη πλῆρες δημοσίευμα. Λόγῳ ὅμως τῆς γλαφυρότητός του τὸ παραθέτουμε αὐτούσιο. Ἡ ἀναφερομένη ἐκβλύζουσα δρόσος εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς αἱματῶδες ὑγρό. Ὁ ἀναφερόμενος μικρὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου στὰ Βούνενα Λαρίσης ἐκάη τὸ 1962 καὶ ἀνηγέρθη νέος, ἀλλὰ πάλι σχετικὰ μικρὸς Ναός, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ὑφίσταται στὸ ἐν λόγῳ Προσκύνημα. Στὸν παρακάτω σύνδεσμο μπορεῖτε νὰ βρεῖτε σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ τὸ 3ο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Ἱστορικὸν Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τὸ ὁποῖο ἐπιμελεῖται ἡ Συνοδικὴ Ἐπιστροπὴ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου τῆς Ἐκκλησίας μας.
Περιεχόμενα Εἰσαγωγικὸν Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Ἐπικήδειος στὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Ἐπιμνημόσυνος Λόγος στὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Ἀφιέρωμα στὸ Μέγα Θαῦμα τοῦ 1925: Ἡ Γ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Μαρτυρίες Αὐτοπτῶν Μαρτύρων Αἴτησις τοῦ Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων κατατεθεῖσα ἐν τῇ Ἐθνοσυνελεύσει Ἄρθρα καὶ Ἐπιστολὲς στὸν Τύπο Ἐπιστολὴ π. Φιλοθέου Ζερβάκου πρὸς τὸν Ἱεροσολύμων Δαμιανὸν Ἐκδόσεις ὑπὲρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας (1926) Ἱερὰ Ἀκολουθία Γ’ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Το περιοδικὸ σὲ μορφὴ pdf ΕΔΩ [...] ΤΙΣ δύναται, ἀδελφοί, νὰ παραστήσῃ τὸ αἴσθημα τῆς χαρᾶς, ὅπερ σήμερον ἐπὶ τοῖς γενεθλίοις τοῦ Σωτῆρος τὰς καρδίας ἡμῶν κατακλύζει; Τίς δὲ ἰσχύει τὰς χάριτας τῆς παρούσης ἑορτῆς ν’ ἀπαριθμήσῃ καὶ τὸ μέγεθος τῆς πανηγύρεως ταύτης ἐπαξίως νὰ ἐξυμνήσῃ; Ἤ τίς δύναται τὴν σήμερον διαλάμπουσαν σοφίαν τοῦ Θεοῦ ἀκριβῶς νὰ κατανοήσῃ; Ηὐδόκησεν ὁ Πάνσοφος γενόμενος ἄνθρωπος νὰ καταισχύνῃ καὶ καταβάλῃ τὸν ἰσχυρὸν διάβολον δι’ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ πλάσματος, ὅπερ αὐτὸς τὸ πάλαι πρῶτος ἐξηπάτησε καὶ κατέβαλε, καὶ τὴν ἐλευθερίαν νὰ χαρίσῃ διὰ γυναικός, διὰ τῆς ὁποίας τὴν δουλείαν τοῦ ἀνθρώπου ἐτέλεσεν ὁ πονηρός.   ΠΡΙΝ ἀπὸ μία πεντηκονταετία, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965, οἱ Λατινόφρονες Οἰκουμενισταὶ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προέβησαν μετὰ τῶν ἐν Ρώμῃ Παπικῶν στὴν λεγομένη Ἄρσι τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ 1054, προκειμένου νὰ διευκολύνουν τὴν ἑνωτικὴ γραμμὴ καὶ πορεία τους, χωρὶς ὅμως νὰ ἀρθοῦν οἱ αἰτίες, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν αὐτά.
Ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες, οἱ ὁποῖες ἐξεφράσθησαν ὀρθοδόξως κατὰ τῆς προδοτικῆς ἐκείνης πράξεως, ἡ πλέον εὐθαρσὴς καὶ σημαντικὴ ἦταν ἡ τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου, Πρωθιεράρχου τῆς Ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ. Ὁ ἱερὸς Φιλάρετος, πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀληθεύων ἐν ἀγάπῃ, ἔσπευσε ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνεπίτρεπτη ἐκείνη Οἰκουμενιστικὴ πρᾶξι, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965, νὰ καταγγείλη αὐτὴν ὡς κατ’ οὐσίαν παράνομη καὶ ἄκυρη, διότι ἐσήμαινε τὴν ἐξίσωσι πλάνης καὶ ἀληθείας. |
