Εἰσήγηση στὴν Ε’ Πανελλήνια Σύναξη Νέων
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος Κτῆμα 10, Γκορυτσᾶ Ἀσπροπύργου Ἀττικῆς,
Σάββατο, 19.10/1.11.2014
+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Μακαριώτατε·
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί,
Νέοι καὶ Νέες τῆς Ἐκκλησίας μας·
ΕΙΝΑΙ μεγάλη τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ μένα, ἀλλὰ καὶ εὐθύνη βαρειά, νὰ ἀπευθύνομαι σὲ μία τέτοια ἑόρτια Σύναξη στοὺς νέους τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Ἡ συγκυρία εἶναι θαυμάσια, διερχόμαστε τὴν περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Ἑνώσεως. Αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπὸ τὸν Κύριό μας, δεχόμαστε μὲ εὐγνωμοσύνη θεῖες δωρεές. Μία τέτοια δωρεὰ εἶναι καὶ ἡ σημερινή μας Σύναξη καὶ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γι’ αὐτήν.
Εὐκαιρία πολυπόθητη ἡ Σύναξή μας αὐτή, μᾶς φέρνει κοντὰ Ποιμένες καὶ τὴν Ἐλπίδα μας, Ἐσᾶς, τὰ νειᾶτα μας, τὸ μέλλον μας. Ἔχετε ὄνειρα καὶ προοπτικὲς καὶ ἐμεῖς, καὶ σᾶς ζηλεύουμε, καὶ σᾶς χαιρόμαστε, καὶ σᾶς πονοῦμε. Ἀλλά, πάνω ἀπὸ ὅλα σᾶς ἀγαποῦμε!
Σᾶς ἀγαπάει ὁ Κύριος καὶ Θεός μας καὶ σᾶς χαμογελάει ἡ ζωὴ αἰσιόδοξα. Ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Συνείδησή σας σᾶς καλοῦν σὲ ὑψηλὲς πτήσεις, σὲ ἐπιτεύγματα, σὲ ἀνάδειξη τῶν χαρισμάτων σας, σὲ δημιουργία μὲ ἐλευθερία, γνησιότητα, ἀλήθεια, θάρρος καὶ ἀγάπη.
Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σᾶς δείχνει καὶ σᾶς προσφέρει τὸ πλαίσιο βίωσης αὐτῶν τῶν ἀξιῶν· σᾶς προσφέρει τὸν ἐκκλησιαστικὸ τρόπο ὕπαρξης, καὶ τοὺς Θεανθρώπινους τρόπους. Τὴν ἐλευθερία ἀπὸ κάθε βαρὺ ζυγὸ καὶ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ «ἐγώ», τὸ ἄνοιγμα στὴν ἀληθινὴ σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὸν ἑαυτό σας καὶ τὸν πλησίον σας.
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβαίνει πάντοτε, κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Καὶ εἶναι ἱστορικὰ παρατηρημένο, ὅτι ὅσο πιὸ πιεστικὲς εἶναι οἱ συνθῆκες ζωῆς, τόσο περισσότερες πιθανότητες ἔχουμε γιὰ πνευματικὴ ζωοποίηση καὶ ἐλευθερία. Καὶ ὅσο ἐξωτερικὰ εἴμαστε σὲ ἄνεση καὶ εὐημερία, τόσο πιὸ εὔκολα ὑποδουλωνόμαστε ἐσωτερικὰ σὲ ποικίλα πάθη-ἀφέντες, ποὺ ἀπαιτοῦν φόρο ζωῆς, τὴν κατάθεση τῆς ἐλευθερίας μας καὶ τὴν αἰχμαλωσία μας, πρόσκαιρη καὶ αἰώνια...
Γι’ αὐτὸ παραχωροῦνται μὲ θεία φιλανθρωπία οἱ διάφορες «κρίσεις», γιὰ νὰ ἀναταραχθοῦν τὰ λιμνάζοντα ὕδατα καὶ νὰ ἐγερθοῦμε ἀπὸ τὸν βαθύ μας λήθαργο, ὥστε νὰ ἀναθεωρήσουμε λανθασμένες στάσεις καὶ ἐπιλογές, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν αὐθεντικὸ ἑαυτό μας, καὶ νὰ βάλουμε νέα ἀρχή.
***
Ἔτσι γινόταν πάντα μὲ μᾶς, μὲ τὸ πολύπαθο καὶ ἔνδοξο Γένος μας, μὲ τὸ Ρωμαίικο. Φαινόταν νὰ σβήνουμε, νὰ χανόμαστε, νὰ συνθλιβόμαστε, νὰ τελειώνουμε...
Ἀλλά, ὄχι! Πάντα ἀντιστεκόμασταν, παλεύαμε, αἰσιοδοξούσαμε, ὑπομέναμε καὶ ἐπιμέναμε, τελικὰ μεγαλουργούσαμε, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν θρίαμβο τῆς Ἀνάστασής μας.
Εἴχαμε κινητήρια δύναμη, εἴχαμε Πίστη. Εἴχαμε φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία· εἴχαμε φιλοπατρία καὶ φιλοτιμία! Εἴχαμε αὐτὸ ποὺ διασώζεται μέχρι σήμερα, ἄν καὶ τρεμοσβήνει· εἴχαμε δηλαδὴ τὸ «ἑλληνικὸ φιλότιμο»! Βγάζαμε «μεταξωτοὺς ἀνθρώπους», ἀνθρώπους μὲ ὁράματα καὶ ἰδανικά, ἀνθρώπους προσφορᾶς, εὐεργεσίας, θυσίας καὶ διακονίας.
Δὲν κρατούσαμε ἀνέκαθεν τὸν θησαυρό μας μόνον γιὰ μᾶς, ἀλλὰ τὸν μεταδίδαμε μὲ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον καὶ στοὺς ἄλλους ἱεραποστολικά, μὲ θαυμαστὰ ὄχι μόνον θρησκευτικά, ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπιστικὰ καὶ ἐκπολιτιστικὰ ἀποτελέσματα.
***
Ὅμως, πῶς φθάσαμε ἐδῶ ποὺ καταντήσαμε, οἱ ἀπόγονοι Ἁγίων καὶ Ἡρώων;
Σήμερα ἔχουμε κρίση, ἔτσι ἀκούγεται καὶ φαίνεται παντοῦ, μὲ κύρια ἔκφανση τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Ὑπάρχει μεγάλο καὶ ἀκριβὸ κόστος ἐδῶ, αἰσθητὸ σὲ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, ἀφοῦ λίγο ὡς πολὺ ὅλοι ὑποφέρουμε. Ἡ ἐπιβίωση μάλιστα τῶν πιὸ φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν ἀπειλεῖται ἄμεσα!...
Μειώσεις μισθῶν καὶ συντάξεων, ἀνεργία, φυγὴ στὸ ἐξωτερικό, ἄγχος, ἀνασφάλεια, αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας, αὐτοχειρίες, αὐξανόμενα κύματα πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν... Οἱ ὁρίζοντες δείχνουν νὰ κλείνουν ἐπικίνδυνα...
Οἱ εὐθῦνες ποὺ ἐπιρρίπτονται ἀπὸ διαφόρους εἶναι πολλὲς καὶ μεγάλες καὶ ἀφοροῦν κυρίως στοὺς πολιτικοὺς καὶ γενικὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ἀντιδράσει σωστὰ στὶς προκλήσεις, ποὺ διασπάθησε τὰ δημόσια ταμεῖα καὶ εὐτέλισε τὶς ἀξίες, ἀλλὰ καὶ ποὺ διέδιδε τὸ ψεῦδος ὅτι χρήματα καὶ ἀγαθὰ ὑπάρχουν, πλὴν ὅμως δανεικά!...
Ὅπως εἶναι γνωστό, κάθε κρίση ἔχει κάποια βαθύτερα πνευματικὰ αἴτια. Τὸ βαθύτερο ἐπίπεδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης εἶναι πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, ἠθικό, πνευματικὸ καὶ θρησκευτικό. Θὰ ἔλεγα καὶ ἐκκλησιαστικό.
Μήπως ἐδῶ καὶ ἕναν περίπου αἰῶνα δὲν πλήττεται ἀνελέητα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μὲ κτυπήματα ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ταγούς της, ποὺ ἀποσκοποῦν κυριολεκτικὰ στὸν ἀφανισμό της; Ὁ διωγμὸς δὲν ἦταν τόσο ἐξωτερικός, ἄν καὶ ὑπῆρχε καὶ τέτοιος. Ἦταν καὶ εἶναι μία ἐσωτερικὴ διάβρωση, μὲ μεθοδευμένες κινήσεις καὶ ἐνέργειες, μέσῳ δῆθεν ἐκσυγχρονιστικῶν μεταρρυθμίσεων, μὲ πρώτην αὐτὴν τοῦ Ἡμερολογίου, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν ἀνεξέλεγχτη ἔξαρση τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι ἐκθεμελιωτικὴ τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ἀντιστραττεύεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς συγκρητιστικὴ Πανθρησκεία...
Οἱ κρίσεις αὐτὲς ποὺ μόλις ἀναφέραμε, θεωροῦνταν ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὡς προοδευτικὰ φαινόμενα· τώρα, στὸ χάος τῆς χρεωκοπίας, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς, πολλοὶ βλέπουν μεγάλα λάθη, λίγοι ὅμως ἀποφασίζουν νὰ μὴ τὰ διαιωνίζουν, ἀλλὰ νὰ ἀλλάξουν πορεία.
Ἄν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, θὰ δοῦμε ὅτι στὶς ἀναπτυγμένες χῶρες, ὅπως καὶ στὴν πατρίδα μας τὶς τελευταῖες δεκαετίες, οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν στὴν καλοπέραση, στὸ εὔκολο κέρδος, στὴν ἀπάτη καὶ τὸν εὐτελισμό, καὶ γενικὰ συνήθισαν στὴν λεγόμενη καταναλωτικὴ μανία. Ἔγιναν μηχανοκρατούμενοι, μὲ φιλαυτία, ἀκαρδία, ἐγωκεντρικότητα, φιληδονία, πλεονεξία, ἀδιαφορία γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ λησμοσύνη Θεοῦ. Διαφάνηκε ἕνα φοβερὸ ὑπαρξιακὸ κενό, ποὺ ταύτιζε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μὲ ἀπόλαυση ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἱκανοποίηση σωματικῶν/σαρκικῶν αἰσθήσεων. Ὅλα αὐτὰ εἶχαν καὶ ἔχουν τραγικὰ ἀποτελέσματα.
Οἱ ἄνθρωποι πλέον ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν τὴν ἁπλὴ διάκριση: «τὶ θέλω» καὶ «τὶ μοῦ χρειάζεται». Θέλω πολλά, ἀλλὰ δὲν μοῦ χρειάζονται στὴν πραγματικότητα ὅλα γιὰ νὰ ζήσω...
Ἄν δὲν ἀποκτήσουμε μία αὐτοκυριαρχία, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸν ὀρθὸ λόγο, ἤ μᾶλλον ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, προτιμώντας ὄχι τὸ συμφέρον τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλὰ τῶν πολλῶν· ἄν δὲν μάθουμε νὰ ἀναμένουμε νὰ ἔλθει κάθε τι ποὺ ποθοῦμε στὴν ὥρα του, ἄν καὶ ὅταν καὶ ὅπως ὁ Θεὸς δώσει-ἐπιτρέψει, καὶ ὄχι ὅταν καὶ ὅπως ἐμεῖς θέλουμε βιάζοντας τὰ πράγματα, τότε καὶ στὴν κρίση ἀκόμα, ἐμεῖς θὰ αὐξάνουμε τὴν ἔνταση καὶ τὸ βάρος της καὶ δὲν θὰ συντελοῦμε στὴν ἐλάφρωσή της· θὰ εἴμαστε καὶ θὰ παραμένουμε δοῦλοι τῆς φθορᾶς καὶ ὄχι τέκνα ἐλευθερίας καὶ χάριτος!
***
Ὅμως, ποῦ ἔγκειται ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου;
Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἁγίων Της, εἶναι ὅτι αὐτὴ ἔγκειται στὴν αὐτεξουσιότητα. Εἴμαστε κατασκευασμένοι κατ’ Εἰκόνα καὶ καθ’ Ὁμοίωσιν Θεοῦ, δηλαδὴ ἐλεύθεροι, ποὺ σημαίνει αὐτεξούσιοι. Μποροῦμε, παρὰ τοὺς φυσικούς, κοινωνικοὺς καὶ λοιποὺς περιορισμούς μας, νὰ ἐπιλέξουμε τὸν σκοπό μας καὶ νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς αὐτόν.
Ἄν αὐτὸ ποὺ ἐπιλέγουμε καὶ μᾶς εὐχαριστεῖ, σημαίνει ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, καὶ μάλιστα γεννάει κρίση, τότε δὲν σχετίζεται μὲ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ φέρνει πνευματικὴ δουλεία.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ντοστογιέφσκυ ἔθεσε κάπου τὸ ἐνδιαφέρον καὶ καθοριστικὸ ἐρώτημα: «εὐτυχία ἤ ἐλευθερία;».
Ἡ «εὐτυχία» τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς ἀνυπακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ τὴν χειρότερη μορφὴ δουλείας, διότι ὑποτάσσει τὸν δῆθεν εὐτυχισμένο ἄνθρωπο στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐλευθερία τοῦ ἐγωϊσμοῦ», ποὺ ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημα τῆς σάρκας, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸν ψυχικὸ καὶ καρδιακὸ χωρισμὸ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Θεό, στὴν μοναξιὰ καὶ στὸν θάνατο. Ἰδοὺ ἡ κόλαση!...
Ἀντίθετα, ἡ «ἐλευθερία τῆς ἀγάπης» εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή, διότι ταυτίζεται μὲ τὸ θεῖο θέλημα, τὸ θέλημα τῆς θυσίας καὶ τῆς εὐθύνης, ποὺ ἑνώνει πνευματικὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸν Θεό· αὐτὴ ἡ ὄντως ἐλευθερία εἶναι σταυρικὴ καὶ ἀναστάσιμη· εἶναι παραδείσια. Αὐτὴν βάδισε καὶ ἐπέδειξε ἡ Παναγία μας καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Αὐτὴν δίδαξε καὶ φανέρωσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, τόσο μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν «πειρασμῶν» τῆς φιληδονίας, φιλαργυρίας καὶ φιλαυτίας στὴν ἔρημο, ὅσο καὶ κυρίως μὲ τὸ Ἄχραντο Πάθος καὶ τὴν Σωτήρια Σταύρωσή Του, ποὺ μᾶς δώρησαν Ζωὴ καὶ Ἀφθαρσία!...
***
Ἡ οἰκονομικὴ κρίση σήμερα θέτει μεγάλες προκλήσεις ἐνώπιον ὅλων μας, καὶ μάλιστα τῶν νέων, γιὰ ἐπανεύρεση καὶ ἐπανάκτηση τῆς πνευματικῆς μας ἐλευθερίας.
Οἱ λύσεις, οἱ ὁποῖες ἐπιφέρουν ἀγαθὰ ἀποτελέσματα στὴν κοινωνία, δὲν ἐπέρχονται βίαια καὶ μηχανικά. Ἀπαιτοῦν πνευματικὴ διεργασία στὴν ψυχὴ τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς δὲν σχετίζεται μὲ ὑλικὰ μεγέθη, ἀλλὰ μὲ πνευματικά, μὲ εἰρήνη, ἀλληλεγγύη, ἁρμονικὴ σχέση, κατανόηση, συμπόνια, ὑπομονή, συγχώρηση, ἀγάπη ἀληθινή, ἀπαιτεῖται ἄρα μία ἐπιστροφὴ στὸν ἑαυτό μας γιὰ κάθαρση καὶ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ συσσωρεύθηκαν, ὥστε νὰ ἐπέλθει ἡ ἐσωτερικὴ ἑνοποίησή μας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὴ ἡ μετανοητικὴ πορεία καὶ διαδικασία συνιστᾶ τὴν θεραπευτικὴ μέθοδο, γιὰ εὕρεση ἀληθινῆς ταυτότητας καὶ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, ὥστε καὶ οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους νὰ τεθοῦν στὴν ὀρθὴ βάση καὶ κατεύθυνση. Χρειάζεται μία πλήρης ἀναστροφή, ἕνας ἀπεγκλωβισμὸς ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ δομὴ τῆς σύγχρονης ζωῆς, μία ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ πνεῦμα της στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ.
Ἡ μεγάλη εὐθύνη μας καὶ τὸ ἐπεῖγον χρέος μας εἶναι νὰ ἀλλάξουμε τὴν ὑλιστικὴ νοοτροπία μας, νὰ τοποθετήσουμε νέες προτεραιότητες, νὰ διαχωρίσουμε τὶς ἐπιθυμίες ἀπὸ τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες μας, νὰ γίνουμε λιτοί, ἐγκρατεῖς, ἐλεήμονες καὶ κοινωφελεῖς.
***
Τί σημαίνει πρακτικὰ γιὰ ἕναν νέο, πιστὸ νέο, σύγχρονο Νέο τοῦ «Παλαιοῦ» (!), αὐτὴ ἡ οἰκονομικὴ κρίση μὲ τοὺς περιορισμούς της; Δηλαδή, τί προκλήσεις θέτει ἐνώπιόν του γιὰ πνευματικὴ ἐλευθερία;
Ἡ ταπεινή μας πρόταση καὶ προτροπὴ εἶναι: οἱ νέοι μας νὰ ξαναγαπήσουν τὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη τους, τὴν πατρίδα τους, τὴν ἱστορία τους, τὴν γλῶσσα τους, τὸν πολιτισμό τους, τὴν βαρειὰ κληρονομιά τους, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ ἀρχοντιά τους!...
Γιατί;
Γιὰ νὰ νιώσουν ὅτι ἡ ἐλευθερία ξεκινᾶ μέσα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὸ μυαλό τους·
Γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι καὶ τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς ἐρευνητὲς καὶ ἐραστὲς τῆς Ἀλήθειας·
Γιὰ νὰ μὴ μεμψιμοιροῦν καὶ ρίχνουν τὰ βάρη στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ ἀναλάβουν τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης τους·
Γιὰ νὰ μὴ μάθουν στὴν εὐκολία, τὴν ραθυμία, τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψέμα, ἀλλὰ στὴν θυσία, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν φιλότιμη ἐργατικότητα·
Γιὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ μόνον, ἀλλὰ γιὰ νὰ μάθουν νὰ ζοῦν μὲ τοὺς ἄλλους·
Γιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ βλέπουν μὲ εὐσπλαγχνία τὸν πλησίον τους καὶ νὰ προτιμοῦν τὸ καλὸ ἐκείνου, παρὰ τὸ δικό τους·
Γιὰ νὰ μάθουν στὰ λίγα καὶ ἀπαραίτητα, καὶ νὰ θέλουν αὐτὰ νὰ τὰ μοιράζονται μὲ τοὺς ἄλλους·
Γιὰ νὰ χαίρονται μὲ τοὺς χαρούμενους καὶ νὰ λυποῦνται μὲ τοὺς λυπημένους·
Γιὰ νὰ παραδέχονται τὰ λάθη τους, νὰ δέχονται παρατηρήσεις καὶ ὑποδείξεις, νὰ γνωρίζουν νὰ διαλέγονται, καὶ ἐν ἀνάγκῃ νὰ ὑποχωροῦν καὶ νὰ συγκαταβαίνουν·
Γιὰ νὰ μὴ μιμοῦνται καὶ ζηλεύουν τὰ ἀλλότρια καὶ ἀνάξια καὶ βλαπτικά, ἀλλὰ νὰ στοχεύουν στὰ δοκιμασμένα καὶ ἀνθεκτικά, στὰ ὑψηλὰ καὶ καθαρά, στὰ αἰώνια·
Γιὰ νὰ μὴ ὑποδουλώνονται σὲ ἐξομοιωτικὲς θεωρίες καὶ πρακτικές, ποὺ τοὺς καθιστοῦν ὄργανα κατευθυνόμενα καὶ ρομπὸτ καὶ τοὺς ἐξανδραποδίζουν, ἀλλὰ νὰ προτάσσουν καὶ διαφυλάσσουν καὶ ἐνσαρκώνουν τὴν ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπία τους·
Γιὰ νὰ μὴ θέλγονται καὶ ὑποκύπτουν στὶς ὑποδείξεις τοῦ ὅποιου πειρασμοῦ, ποὺ τοὺς πολιορκεῖ συνέχεια καὶ ἀποζητεῖ τὴν ἐκπόρθηση καὶ καταστροφή τους, ἀλλὰ νὰ ἐπιδεικνύουν φρόνημα ἡρωϊκὸ καὶ μαρτυρικό·
Γιὰ νὰ μὴ παρασύρονται ἀπὸ τὶς ἐκρήξεις τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς τους, νὰ μὴ ἐκτρέπονται σὲ βωμολοχίες καὶ ὕβρεις, ἀλλὰ νὰ συγκρατοῦν τὰ «σπασμένα» νεῦρα τους καὶ νὰ μάθουν στὴν αὐτοσυγκράτηση καὶ τὴν εἰρήνη·
Γιὰ νὰ μὴ καταβάλλωνται καὶ θρυμματίζονται ψυχικὰ καὶ σωματικὰ καὶ ἀπελπίζονται στὶς ἀποτυχίες καὶ ἀπογοητεύσεις τῆς ζωῆς, ἀλλὰ μὲ μετάνοια καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ρίχνονται μὲ αἰσιοδοξία καὶ μὲ νέες δυνάμεις στὸν στῖβο τοῦ ἀγῶνα·
Γιὰ νὰ βλέπουν ἁγνὰ καὶ θυσιαστικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ξεθωριασμένη, σὲ κάθε ἄνθρωπο·
Γιὰ νὰ ἀφουγκράζονται τὶς ἀνάγκες καὶ τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο τῶν ἄλλων, νὰ τιμοῦν, νὰ σέβονται, νὰ ὑπακούουν.
Γιὰ νὰ παύσουν τὴν ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸ ἰντερνέτ, τὸ facebook, τὸ youtube, τὰ ἰντερνετικὰ παιγνίδια, τὸν τζόγο, τὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα, καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ δῆθεν σύγχρονα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα «σκοτώνουν» τὸν πολύτιμο χρόνο τους καὶ μαυρίζουν τὶς ψυχές τους· διότι ὁδηγοῦν στὸ ψεῦδος, στὴν ἀπάτη καὶ στὴν πονηρὴ καὶ ἀκόρεστη φιληδονία μὲ τὰ ἄπειρα πλοκάμια της, ποὺ τοὺς καθιστοῦν δούλους τὴς φθορᾶς καὶ κυριολεκτικὰ τοὺς ἀχρηστεύουν!
[Λέγοντας τὰ ἀνωτέρω, δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἀναγκαία χρήση τῶν τεχνολογικῶν ἐπιτευγμάτων, ἀλλὰ ψέγουμε τὴν παράχρησή τους, γνωρίζοντας ὅτι τὰ ὅρια χρήσης καὶ παράχρησης δὲν εἶναι ἁπλῶς δυσδιάκριτα, ἀλλὰ σχεδὸν ἀνύπαρκτα...].
[Συνεχίζουμε], γιὰ νὰ μάθουν (οἱ νέοι) νὰ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ γονατίζουν καὶ νὰ ἀποθέτουν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριό μας, ὡς ἀγαπητὸ καὶ συμπονετικὸ Πατέρα, τὰ παράπονα, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἁμαρτίες τους·
Γιὰ νὰ προσφεύγουν ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται στὸ πετραχήλι τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἔμπιστου καὶ διακριτικοῦ τους Πνευματικοῦ, γιὰ ἀπόθεσι βάρους καὶ μετάγγιση νέας Ζωῆς·
Γιὰ νὰ διανοίγονται ἀγαπητικά, εὐχαριστιακὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ στὶς Ἀρετές καὶ στὰ Μυστήρια, στὶς Θεῖες Ἐνέργειες!...
Μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό, δηλαδὴ στὴν θέωση, ὑπερβαίνεται κάθε κρίση· κλήση μας εἶναι νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Τριάδικο Θεὸ στὴν αἰώνια, πάντα νέα, ἀγέραστη Βασιλεία Του!
***
Ἀγαπητοὶ νέοι καὶ νέες·
Μὴ σπαταλᾶτε τὰ νειᾶτα Σας!
Εἶστε ὑποψήφιοι Ἅγιοι, ὄχι ἀπρόσωπη ἀγέλη ἀλόγων γιὰ σφαγή!
Προσβλέπουμε σὲ σᾶς μὲ προσδοκίες, μὴ μᾶς ἀπογοητεύετε!
Γνωρίζω, ὅτι καὶ σεῖς προσβλέπετε σὲ μᾶς τοὺς μεγαλυτέρους, καὶ μάλιστα τοὺς Κληρικούς, μὲ ὑψηλὲς προσδοκίες καὶ δὲν θέλετε νὰ σᾶς ἀπογοητεύουμε. Καὶ ἔχετε σ’ αὐτὸ ἀπόλυτο δίκαιο. Μετράει πολὺ περισσότερο τὸ παράδειγμα τῶν μεγαλυτέρων, παρὰ οἱ συμβουλές τους.
Κατὰ κάποιον τρόπο ἀλληλοδεσμευόμαστε σὲ ἀλληλοβοήθεια. Εὐχόμαστε γιὰ σᾶς καὶ παρακαλοῦμε νὰ εὔχεσθε γιὰ μᾶς. Εἴθε ὁ Κύριός μας νὰ μᾶς δίνει εὐκαιρίες ἐπικοινωνίας καὶ οἰκοδομῆς!
Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ κειμένου μου εἶναι:
Στὸν ἀλληλο-σπαραγμὸ τοῦ νόμου τῆς ζούγκλας ποὺ κυριαρχεῖ γύρω μας, προτάξτε θυσιαστικὰ τὸν (κατὰ Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο) «σπαραγμὸν» τῆς θεραπευτικῆς καὶ νικήτριας Ἀγάπης!
Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν Ἄνθρωπο καὶ τοῦ Ἀνθρώπου στὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο θὰ νικήσει!
Νὰ εἶστε μὲ τοὺς Ἐλεύθερους, μὲ τοὺς Νικητές!
Εὐχαριστῶ!
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος Κτῆμα 10, Γκορυτσᾶ Ἀσπροπύργου Ἀττικῆς,
Σάββατο, 19.10/1.11.2014
+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Μακαριώτατε·
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί,
Νέοι καὶ Νέες τῆς Ἐκκλησίας μας·
ΕΙΝΑΙ μεγάλη τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ μένα, ἀλλὰ καὶ εὐθύνη βαρειά, νὰ ἀπευθύνομαι σὲ μία τέτοια ἑόρτια Σύναξη στοὺς νέους τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Ἡ συγκυρία εἶναι θαυμάσια, διερχόμαστε τὴν περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Ἑνώσεως. Αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπὸ τὸν Κύριό μας, δεχόμαστε μὲ εὐγνωμοσύνη θεῖες δωρεές. Μία τέτοια δωρεὰ εἶναι καὶ ἡ σημερινή μας Σύναξη καὶ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γι’ αὐτήν.
Εὐκαιρία πολυπόθητη ἡ Σύναξή μας αὐτή, μᾶς φέρνει κοντὰ Ποιμένες καὶ τὴν Ἐλπίδα μας, Ἐσᾶς, τὰ νειᾶτα μας, τὸ μέλλον μας. Ἔχετε ὄνειρα καὶ προοπτικὲς καὶ ἐμεῖς, καὶ σᾶς ζηλεύουμε, καὶ σᾶς χαιρόμαστε, καὶ σᾶς πονοῦμε. Ἀλλά, πάνω ἀπὸ ὅλα σᾶς ἀγαποῦμε!
Σᾶς ἀγαπάει ὁ Κύριος καὶ Θεός μας καὶ σᾶς χαμογελάει ἡ ζωὴ αἰσιόδοξα. Ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Συνείδησή σας σᾶς καλοῦν σὲ ὑψηλὲς πτήσεις, σὲ ἐπιτεύγματα, σὲ ἀνάδειξη τῶν χαρισμάτων σας, σὲ δημιουργία μὲ ἐλευθερία, γνησιότητα, ἀλήθεια, θάρρος καὶ ἀγάπη.
Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σᾶς δείχνει καὶ σᾶς προσφέρει τὸ πλαίσιο βίωσης αὐτῶν τῶν ἀξιῶν· σᾶς προσφέρει τὸν ἐκκλησιαστικὸ τρόπο ὕπαρξης, καὶ τοὺς Θεανθρώπινους τρόπους. Τὴν ἐλευθερία ἀπὸ κάθε βαρὺ ζυγὸ καὶ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ «ἐγώ», τὸ ἄνοιγμα στὴν ἀληθινὴ σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὸν ἑαυτό σας καὶ τὸν πλησίον σας.
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβαίνει πάντοτε, κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Καὶ εἶναι ἱστορικὰ παρατηρημένο, ὅτι ὅσο πιὸ πιεστικὲς εἶναι οἱ συνθῆκες ζωῆς, τόσο περισσότερες πιθανότητες ἔχουμε γιὰ πνευματικὴ ζωοποίηση καὶ ἐλευθερία. Καὶ ὅσο ἐξωτερικὰ εἴμαστε σὲ ἄνεση καὶ εὐημερία, τόσο πιὸ εὔκολα ὑποδουλωνόμαστε ἐσωτερικὰ σὲ ποικίλα πάθη-ἀφέντες, ποὺ ἀπαιτοῦν φόρο ζωῆς, τὴν κατάθεση τῆς ἐλευθερίας μας καὶ τὴν αἰχμαλωσία μας, πρόσκαιρη καὶ αἰώνια...
Γι’ αὐτὸ παραχωροῦνται μὲ θεία φιλανθρωπία οἱ διάφορες «κρίσεις», γιὰ νὰ ἀναταραχθοῦν τὰ λιμνάζοντα ὕδατα καὶ νὰ ἐγερθοῦμε ἀπὸ τὸν βαθύ μας λήθαργο, ὥστε νὰ ἀναθεωρήσουμε λανθασμένες στάσεις καὶ ἐπιλογές, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν αὐθεντικὸ ἑαυτό μας, καὶ νὰ βάλουμε νέα ἀρχή.
***
Ἔτσι γινόταν πάντα μὲ μᾶς, μὲ τὸ πολύπαθο καὶ ἔνδοξο Γένος μας, μὲ τὸ Ρωμαίικο. Φαινόταν νὰ σβήνουμε, νὰ χανόμαστε, νὰ συνθλιβόμαστε, νὰ τελειώνουμε...
Ἀλλά, ὄχι! Πάντα ἀντιστεκόμασταν, παλεύαμε, αἰσιοδοξούσαμε, ὑπομέναμε καὶ ἐπιμέναμε, τελικὰ μεγαλουργούσαμε, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν θρίαμβο τῆς Ἀνάστασής μας.
Εἴχαμε κινητήρια δύναμη, εἴχαμε Πίστη. Εἴχαμε φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία· εἴχαμε φιλοπατρία καὶ φιλοτιμία! Εἴχαμε αὐτὸ ποὺ διασώζεται μέχρι σήμερα, ἄν καὶ τρεμοσβήνει· εἴχαμε δηλαδὴ τὸ «ἑλληνικὸ φιλότιμο»! Βγάζαμε «μεταξωτοὺς ἀνθρώπους», ἀνθρώπους μὲ ὁράματα καὶ ἰδανικά, ἀνθρώπους προσφορᾶς, εὐεργεσίας, θυσίας καὶ διακονίας.
Δὲν κρατούσαμε ἀνέκαθεν τὸν θησαυρό μας μόνον γιὰ μᾶς, ἀλλὰ τὸν μεταδίδαμε μὲ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον καὶ στοὺς ἄλλους ἱεραποστολικά, μὲ θαυμαστὰ ὄχι μόνον θρησκευτικά, ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπιστικὰ καὶ ἐκπολιτιστικὰ ἀποτελέσματα.
***
Ὅμως, πῶς φθάσαμε ἐδῶ ποὺ καταντήσαμε, οἱ ἀπόγονοι Ἁγίων καὶ Ἡρώων;
Σήμερα ἔχουμε κρίση, ἔτσι ἀκούγεται καὶ φαίνεται παντοῦ, μὲ κύρια ἔκφανση τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Ὑπάρχει μεγάλο καὶ ἀκριβὸ κόστος ἐδῶ, αἰσθητὸ σὲ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, ἀφοῦ λίγο ὡς πολὺ ὅλοι ὑποφέρουμε. Ἡ ἐπιβίωση μάλιστα τῶν πιὸ φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν ἀπειλεῖται ἄμεσα!...
Μειώσεις μισθῶν καὶ συντάξεων, ἀνεργία, φυγὴ στὸ ἐξωτερικό, ἄγχος, ἀνασφάλεια, αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας, αὐτοχειρίες, αὐξανόμενα κύματα πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν μεταναστῶν... Οἱ ὁρίζοντες δείχνουν νὰ κλείνουν ἐπικίνδυνα...
Οἱ εὐθῦνες ποὺ ἐπιρρίπτονται ἀπὸ διαφόρους εἶναι πολλὲς καὶ μεγάλες καὶ ἀφοροῦν κυρίως στοὺς πολιτικοὺς καὶ γενικὰ στὸ πολιτικὸ σύστημα, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ἀντιδράσει σωστὰ στὶς προκλήσεις, ποὺ διασπάθησε τὰ δημόσια ταμεῖα καὶ εὐτέλισε τὶς ἀξίες, ἀλλὰ καὶ ποὺ διέδιδε τὸ ψεῦδος ὅτι χρήματα καὶ ἀγαθὰ ὑπάρχουν, πλὴν ὅμως δανεικά!...
Ὅπως εἶναι γνωστό, κάθε κρίση ἔχει κάποια βαθύτερα πνευματικὰ αἴτια. Τὸ βαθύτερο ἐπίπεδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης εἶναι πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, ἠθικό, πνευματικὸ καὶ θρησκευτικό. Θὰ ἔλεγα καὶ ἐκκλησιαστικό.
Μήπως ἐδῶ καὶ ἕναν περίπου αἰῶνα δὲν πλήττεται ἀνελέητα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μὲ κτυπήματα ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ταγούς της, ποὺ ἀποσκοποῦν κυριολεκτικὰ στὸν ἀφανισμό της; Ὁ διωγμὸς δὲν ἦταν τόσο ἐξωτερικός, ἄν καὶ ὑπῆρχε καὶ τέτοιος. Ἦταν καὶ εἶναι μία ἐσωτερικὴ διάβρωση, μὲ μεθοδευμένες κινήσεις καὶ ἐνέργειες, μέσῳ δῆθεν ἐκσυγχρονιστικῶν μεταρρυθμίσεων, μὲ πρώτην αὐτὴν τοῦ Ἡμερολογίου, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν ἀνεξέλεγχτη ἔξαρση τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι ἐκθεμελιωτικὴ τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ἀντιστραττεύεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς συγκρητιστικὴ Πανθρησκεία...
Οἱ κρίσεις αὐτὲς ποὺ μόλις ἀναφέραμε, θεωροῦνταν ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὡς προοδευτικὰ φαινόμενα· τώρα, στὸ χάος τῆς χρεωκοπίας, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς, πολλοὶ βλέπουν μεγάλα λάθη, λίγοι ὅμως ἀποφασίζουν νὰ μὴ τὰ διαιωνίζουν, ἀλλὰ νὰ ἀλλάξουν πορεία.
Ἄν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, θὰ δοῦμε ὅτι στὶς ἀναπτυγμένες χῶρες, ὅπως καὶ στὴν πατρίδα μας τὶς τελευταῖες δεκαετίες, οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν στὴν καλοπέραση, στὸ εὔκολο κέρδος, στὴν ἀπάτη καὶ τὸν εὐτελισμό, καὶ γενικὰ συνήθισαν στὴν λεγόμενη καταναλωτικὴ μανία. Ἔγιναν μηχανοκρατούμενοι, μὲ φιλαυτία, ἀκαρδία, ἐγωκεντρικότητα, φιληδονία, πλεονεξία, ἀδιαφορία γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ λησμοσύνη Θεοῦ. Διαφάνηκε ἕνα φοβερὸ ὑπαρξιακὸ κενό, ποὺ ταύτιζε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μὲ ἀπόλαυση ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἱκανοποίηση σωματικῶν/σαρκικῶν αἰσθήσεων. Ὅλα αὐτὰ εἶχαν καὶ ἔχουν τραγικὰ ἀποτελέσματα.
Οἱ ἄνθρωποι πλέον ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν τὴν ἁπλὴ διάκριση: «τὶ θέλω» καὶ «τὶ μοῦ χρειάζεται». Θέλω πολλά, ἀλλὰ δὲν μοῦ χρειάζονται στὴν πραγματικότητα ὅλα γιὰ νὰ ζήσω...
Ἄν δὲν ἀποκτήσουμε μία αὐτοκυριαρχία, καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸν ὀρθὸ λόγο, ἤ μᾶλλον ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, προτιμώντας ὄχι τὸ συμφέρον τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλὰ τῶν πολλῶν· ἄν δὲν μάθουμε νὰ ἀναμένουμε νὰ ἔλθει κάθε τι ποὺ ποθοῦμε στὴν ὥρα του, ἄν καὶ ὅταν καὶ ὅπως ὁ Θεὸς δώσει-ἐπιτρέψει, καὶ ὄχι ὅταν καὶ ὅπως ἐμεῖς θέλουμε βιάζοντας τὰ πράγματα, τότε καὶ στὴν κρίση ἀκόμα, ἐμεῖς θὰ αὐξάνουμε τὴν ἔνταση καὶ τὸ βάρος της καὶ δὲν θὰ συντελοῦμε στὴν ἐλάφρωσή της· θὰ εἴμαστε καὶ θὰ παραμένουμε δοῦλοι τῆς φθορᾶς καὶ ὄχι τέκνα ἐλευθερίας καὶ χάριτος!
***
Ὅμως, ποῦ ἔγκειται ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου;
Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἁγίων Της, εἶναι ὅτι αὐτὴ ἔγκειται στὴν αὐτεξουσιότητα. Εἴμαστε κατασκευασμένοι κατ’ Εἰκόνα καὶ καθ’ Ὁμοίωσιν Θεοῦ, δηλαδὴ ἐλεύθεροι, ποὺ σημαίνει αὐτεξούσιοι. Μποροῦμε, παρὰ τοὺς φυσικούς, κοινωνικοὺς καὶ λοιποὺς περιορισμούς μας, νὰ ἐπιλέξουμε τὸν σκοπό μας καὶ νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς αὐτόν.
Ἄν αὐτὸ ποὺ ἐπιλέγουμε καὶ μᾶς εὐχαριστεῖ, σημαίνει ἐξάρτηση ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, καὶ μάλιστα γεννάει κρίση, τότε δὲν σχετίζεται μὲ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ φέρνει πνευματικὴ δουλεία.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ντοστογιέφσκυ ἔθεσε κάπου τὸ ἐνδιαφέρον καὶ καθοριστικὸ ἐρώτημα: «εὐτυχία ἤ ἐλευθερία;».
Ἡ «εὐτυχία» τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς ἀνυπακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ τὴν χειρότερη μορφὴ δουλείας, διότι ὑποτάσσει τὸν δῆθεν εὐτυχισμένο ἄνθρωπο στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐλευθερία τοῦ ἐγωϊσμοῦ», ποὺ ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημα τῆς σάρκας, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸν ψυχικὸ καὶ καρδιακὸ χωρισμὸ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Θεό, στὴν μοναξιὰ καὶ στὸν θάνατο. Ἰδοὺ ἡ κόλαση!...
Ἀντίθετα, ἡ «ἐλευθερία τῆς ἀγάπης» εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή, διότι ταυτίζεται μὲ τὸ θεῖο θέλημα, τὸ θέλημα τῆς θυσίας καὶ τῆς εὐθύνης, ποὺ ἑνώνει πνευματικὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸν Θεό· αὐτὴ ἡ ὄντως ἐλευθερία εἶναι σταυρικὴ καὶ ἀναστάσιμη· εἶναι παραδείσια. Αὐτὴν βάδισε καὶ ἐπέδειξε ἡ Παναγία μας καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Αὐτὴν δίδαξε καὶ φανέρωσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, τόσο μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν «πειρασμῶν» τῆς φιληδονίας, φιλαργυρίας καὶ φιλαυτίας στὴν ἔρημο, ὅσο καὶ κυρίως μὲ τὸ Ἄχραντο Πάθος καὶ τὴν Σωτήρια Σταύρωσή Του, ποὺ μᾶς δώρησαν Ζωὴ καὶ Ἀφθαρσία!...
***
Ἡ οἰκονομικὴ κρίση σήμερα θέτει μεγάλες προκλήσεις ἐνώπιον ὅλων μας, καὶ μάλιστα τῶν νέων, γιὰ ἐπανεύρεση καὶ ἐπανάκτηση τῆς πνευματικῆς μας ἐλευθερίας.
Οἱ λύσεις, οἱ ὁποῖες ἐπιφέρουν ἀγαθὰ ἀποτελέσματα στὴν κοινωνία, δὲν ἐπέρχονται βίαια καὶ μηχανικά. Ἀπαιτοῦν πνευματικὴ διεργασία στὴν ψυχὴ τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἐφ’ ὅσον ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς δὲν σχετίζεται μὲ ὑλικὰ μεγέθη, ἀλλὰ μὲ πνευματικά, μὲ εἰρήνη, ἀλληλεγγύη, ἁρμονικὴ σχέση, κατανόηση, συμπόνια, ὑπομονή, συγχώρηση, ἀγάπη ἀληθινή, ἀπαιτεῖται ἄρα μία ἐπιστροφὴ στὸν ἑαυτό μας γιὰ κάθαρση καὶ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ συσσωρεύθηκαν, ὥστε νὰ ἐπέλθει ἡ ἐσωτερικὴ ἑνοποίησή μας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὴ ἡ μετανοητικὴ πορεία καὶ διαδικασία συνιστᾶ τὴν θεραπευτικὴ μέθοδο, γιὰ εὕρεση ἀληθινῆς ταυτότητας καὶ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, ὥστε καὶ οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους νὰ τεθοῦν στὴν ὀρθὴ βάση καὶ κατεύθυνση. Χρειάζεται μία πλήρης ἀναστροφή, ἕνας ἀπεγκλωβισμὸς ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ δομὴ τῆς σύγχρονης ζωῆς, μία ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ πνεῦμα της στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ.
Ἡ μεγάλη εὐθύνη μας καὶ τὸ ἐπεῖγον χρέος μας εἶναι νὰ ἀλλάξουμε τὴν ὑλιστικὴ νοοτροπία μας, νὰ τοποθετήσουμε νέες προτεραιότητες, νὰ διαχωρίσουμε τὶς ἐπιθυμίες ἀπὸ τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες μας, νὰ γίνουμε λιτοί, ἐγκρατεῖς, ἐλεήμονες καὶ κοινωφελεῖς.
***
Τί σημαίνει πρακτικὰ γιὰ ἕναν νέο, πιστὸ νέο, σύγχρονο Νέο τοῦ «Παλαιοῦ» (!), αὐτὴ ἡ οἰκονομικὴ κρίση μὲ τοὺς περιορισμούς της; Δηλαδή, τί προκλήσεις θέτει ἐνώπιόν του γιὰ πνευματικὴ ἐλευθερία;
Ἡ ταπεινή μας πρόταση καὶ προτροπὴ εἶναι: οἱ νέοι μας νὰ ξαναγαπήσουν τὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Πίστη τους, τὴν πατρίδα τους, τὴν ἱστορία τους, τὴν γλῶσσα τους, τὸν πολιτισμό τους, τὴν βαρειὰ κληρονομιά τους, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ ἀρχοντιά τους!...
Γιατί;
Γιὰ νὰ νιώσουν ὅτι ἡ ἐλευθερία ξεκινᾶ μέσα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὸ μυαλό τους·
Γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι καὶ τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς ἐρευνητὲς καὶ ἐραστὲς τῆς Ἀλήθειας·
Γιὰ νὰ μὴ μεμψιμοιροῦν καὶ ρίχνουν τὰ βάρη στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ ἀναλάβουν τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης τους·
Γιὰ νὰ μὴ μάθουν στὴν εὐκολία, τὴν ραθυμία, τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψέμα, ἀλλὰ στὴν θυσία, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν φιλότιμη ἐργατικότητα·
Γιὰ νὰ μὴ ὑπάρχουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ μόνον, ἀλλὰ γιὰ νὰ μάθουν νὰ ζοῦν μὲ τοὺς ἄλλους·
Γιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ βλέπουν μὲ εὐσπλαγχνία τὸν πλησίον τους καὶ νὰ προτιμοῦν τὸ καλὸ ἐκείνου, παρὰ τὸ δικό τους·
Γιὰ νὰ μάθουν στὰ λίγα καὶ ἀπαραίτητα, καὶ νὰ θέλουν αὐτὰ νὰ τὰ μοιράζονται μὲ τοὺς ἄλλους·
Γιὰ νὰ χαίρονται μὲ τοὺς χαρούμενους καὶ νὰ λυποῦνται μὲ τοὺς λυπημένους·
Γιὰ νὰ παραδέχονται τὰ λάθη τους, νὰ δέχονται παρατηρήσεις καὶ ὑποδείξεις, νὰ γνωρίζουν νὰ διαλέγονται, καὶ ἐν ἀνάγκῃ νὰ ὑποχωροῦν καὶ νὰ συγκαταβαίνουν·
Γιὰ νὰ μὴ μιμοῦνται καὶ ζηλεύουν τὰ ἀλλότρια καὶ ἀνάξια καὶ βλαπτικά, ἀλλὰ νὰ στοχεύουν στὰ δοκιμασμένα καὶ ἀνθεκτικά, στὰ ὑψηλὰ καὶ καθαρά, στὰ αἰώνια·
Γιὰ νὰ μὴ ὑποδουλώνονται σὲ ἐξομοιωτικὲς θεωρίες καὶ πρακτικές, ποὺ τοὺς καθιστοῦν ὄργανα κατευθυνόμενα καὶ ρομπὸτ καὶ τοὺς ἐξανδραποδίζουν, ἀλλὰ νὰ προτάσσουν καὶ διαφυλάσσουν καὶ ἐνσαρκώνουν τὴν ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπία τους·
Γιὰ νὰ μὴ θέλγονται καὶ ὑποκύπτουν στὶς ὑποδείξεις τοῦ ὅποιου πειρασμοῦ, ποὺ τοὺς πολιορκεῖ συνέχεια καὶ ἀποζητεῖ τὴν ἐκπόρθηση καὶ καταστροφή τους, ἀλλὰ νὰ ἐπιδεικνύουν φρόνημα ἡρωϊκὸ καὶ μαρτυρικό·
Γιὰ νὰ μὴ παρασύρονται ἀπὸ τὶς ἐκρήξεις τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς τους, νὰ μὴ ἐκτρέπονται σὲ βωμολοχίες καὶ ὕβρεις, ἀλλὰ νὰ συγκρατοῦν τὰ «σπασμένα» νεῦρα τους καὶ νὰ μάθουν στὴν αὐτοσυγκράτηση καὶ τὴν εἰρήνη·
Γιὰ νὰ μὴ καταβάλλωνται καὶ θρυμματίζονται ψυχικὰ καὶ σωματικὰ καὶ ἀπελπίζονται στὶς ἀποτυχίες καὶ ἀπογοητεύσεις τῆς ζωῆς, ἀλλὰ μὲ μετάνοια καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ρίχνονται μὲ αἰσιοδοξία καὶ μὲ νέες δυνάμεις στὸν στῖβο τοῦ ἀγῶνα·
Γιὰ νὰ βλέπουν ἁγνὰ καὶ θυσιαστικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ξεθωριασμένη, σὲ κάθε ἄνθρωπο·
Γιὰ νὰ ἀφουγκράζονται τὶς ἀνάγκες καὶ τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο τῶν ἄλλων, νὰ τιμοῦν, νὰ σέβονται, νὰ ὑπακούουν.
Γιὰ νὰ παύσουν τὴν ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸ ἰντερνέτ, τὸ facebook, τὸ youtube, τὰ ἰντερνετικὰ παιγνίδια, τὸν τζόγο, τὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα, καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ δῆθεν σύγχρονα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα «σκοτώνουν» τὸν πολύτιμο χρόνο τους καὶ μαυρίζουν τὶς ψυχές τους· διότι ὁδηγοῦν στὸ ψεῦδος, στὴν ἀπάτη καὶ στὴν πονηρὴ καὶ ἀκόρεστη φιληδονία μὲ τὰ ἄπειρα πλοκάμια της, ποὺ τοὺς καθιστοῦν δούλους τὴς φθορᾶς καὶ κυριολεκτικὰ τοὺς ἀχρηστεύουν!
[Λέγοντας τὰ ἀνωτέρω, δὲν ἀπορρίπτουμε τὴν ἀναγκαία χρήση τῶν τεχνολογικῶν ἐπιτευγμάτων, ἀλλὰ ψέγουμε τὴν παράχρησή τους, γνωρίζοντας ὅτι τὰ ὅρια χρήσης καὶ παράχρησης δὲν εἶναι ἁπλῶς δυσδιάκριτα, ἀλλὰ σχεδὸν ἀνύπαρκτα...].
[Συνεχίζουμε], γιὰ νὰ μάθουν (οἱ νέοι) νὰ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ γονατίζουν καὶ νὰ ἀποθέτουν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριό μας, ὡς ἀγαπητὸ καὶ συμπονετικὸ Πατέρα, τὰ παράπονα, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἁμαρτίες τους·
Γιὰ νὰ προσφεύγουν ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται στὸ πετραχήλι τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἔμπιστου καὶ διακριτικοῦ τους Πνευματικοῦ, γιὰ ἀπόθεσι βάρους καὶ μετάγγιση νέας Ζωῆς·
Γιὰ νὰ διανοίγονται ἀγαπητικά, εὐχαριστιακὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ στὶς Ἀρετές καὶ στὰ Μυστήρια, στὶς Θεῖες Ἐνέργειες!...
Μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ὁμοίωση μὲ τὸν Θεό, δηλαδὴ στὴν θέωση, ὑπερβαίνεται κάθε κρίση· κλήση μας εἶναι νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Τριάδικο Θεὸ στὴν αἰώνια, πάντα νέα, ἀγέραστη Βασιλεία Του!
***
Ἀγαπητοὶ νέοι καὶ νέες·
Μὴ σπαταλᾶτε τὰ νειᾶτα Σας!
Εἶστε ὑποψήφιοι Ἅγιοι, ὄχι ἀπρόσωπη ἀγέλη ἀλόγων γιὰ σφαγή!
Προσβλέπουμε σὲ σᾶς μὲ προσδοκίες, μὴ μᾶς ἀπογοητεύετε!
Γνωρίζω, ὅτι καὶ σεῖς προσβλέπετε σὲ μᾶς τοὺς μεγαλυτέρους, καὶ μάλιστα τοὺς Κληρικούς, μὲ ὑψηλὲς προσδοκίες καὶ δὲν θέλετε νὰ σᾶς ἀπογοητεύουμε. Καὶ ἔχετε σ’ αὐτὸ ἀπόλυτο δίκαιο. Μετράει πολὺ περισσότερο τὸ παράδειγμα τῶν μεγαλυτέρων, παρὰ οἱ συμβουλές τους.
Κατὰ κάποιον τρόπο ἀλληλοδεσμευόμαστε σὲ ἀλληλοβοήθεια. Εὐχόμαστε γιὰ σᾶς καὶ παρακαλοῦμε νὰ εὔχεσθε γιὰ μᾶς. Εἴθε ὁ Κύριός μας νὰ μᾶς δίνει εὐκαιρίες ἐπικοινωνίας καὶ οἰκοδομῆς!
Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ κειμένου μου εἶναι:
Στὸν ἀλληλο-σπαραγμὸ τοῦ νόμου τῆς ζούγκλας ποὺ κυριαρχεῖ γύρω μας, προτάξτε θυσιαστικὰ τὸν (κατὰ Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο) «σπαραγμὸν» τῆς θεραπευτικῆς καὶ νικήτριας Ἀγάπης!
Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν Ἄνθρωπο καὶ τοῦ Ἀνθρώπου στὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο θὰ νικήσει!
Νὰ εἶστε μὲ τοὺς Ἐλεύθερους, μὲ τοὺς Νικητές!
Εὐχαριστῶ!