Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου
  • Αρχική
  • Ο Επίσκοπος
  • Ιερός Ναός
  • Ειδήσεις
  • Ανακοινώσεις
  • Κήρυγμα
  • Αρθρογραφία
    • Ιστορικά
    • Αντιαιρετικά
    • Θεολογικά
    • Διάφορα
  • Εορτολόγιο
  • Radio
  • Επικοινωνία

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΑ.

9/27/2013

0 Comments

 
Picture
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου εφημερίου του Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου Βόλου

ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΑ

Κατά τήν ἐξόχως κατανυκτική ἐσπέρα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Πέμπτης, στούς Ὀρθοδόξους ναούς μας, μέ αἰσθήματα βαθυτάτης κατανύξεως καί μεθέξεως ψυχικῆς, ψάλλουμε: «ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΧΡΙΣΤΕ»… Καί κατά τήν ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου), ἡ Ἐκκλησία διαβάζει διά στόματος τοῦ λειτουργοῦ μία περικοπή ἀπο τα Δώδεκα Εὐαγγέλια τῆς Μ. Ἐβδομάδος.

Ἡ μοναδική καί ἀπαράμιλλη ὑμνολογία τῆς Μεγάλης Ἐβδομάδος, ὅπως εὔστοχα ἔχει διατυπωθεῖ, ἀσκεῖ μία μυστηριώδη ἔλξη καί δύναμη, πού ἐπιδρᾶ καί ἐξαϋλώνει τούς συμμετέχοντας, πυρπολεῖ καρδιές καί ὑπάρξεις, ἀνάγει στό θεῖο καί ὑπερβατικό ἰδεῶδες, μεταρσιώνει τό στοχασμό, εὐαισθητοποιεῖ τό συναίσθημα,καταξιώνει τό λόγο, χριστοποιεῖ τόν ἄνθρωπο…

Ὁ Θεάνθρωπος ἐπί τοῦ Σταυροῦ! Ἄκρα συγκατάβασις, Κένωσις θεοπρεπής, Ἄγάπη μοναδική τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας πρός ἐμᾶς! Καί ἐμεῖς οἱ ἐξαγοραζόμενοι «τῷ τιμίῳ Αἵματι» τοῦ Ἀσπίλου και Ἀμώμου Ἀμνοῦ, προσεγγίζουμε τό Πάθος καί τή Μοναδική Θυσία Του…μᾶλλον ἐξωτερικά καί συναισθηματικά, λογικά καί ἱστορικά καί ὄχι ὀντολογικά καί ὑπαρξιακά… Καί γι᾿ αὐτό μετά τή Σταύρωση, μετά τόν Ἐπιτάφιο καί τήν Ἀνάσταση, μένουμε μέ τίς σβησμένες λαμπάδες, μέ τά αὐγά καί τά ἐδέσματα μόνο, χωρίς θεῖο πόθο στήν καρδιά, χωρίς νά ἔχει ἀφήσει μέσα στήν ψυχή μας ἡ Ὑπερτάτη Θυσία τοῦ Λυτρωτοῦ τό ἀποτύπωμά της, τήν πνευματική γεύση της, τή μυστκή χαρά, ἐμπειρία καί ἀλλοίωση πού θα μᾶς κάνει ὅλο τό χρόνο νά θυμόμαστε αὐτήν τή Θυσία καί ὄχι μόνο τήν Μεγάλη Ἐβδομάδα…. Ὀρθά εἰπώθηκε πώς ἄν κανείς δέν στοχάζεται καρδιακά ὅλο τό χρόνο ἐντός του τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ καί τίς συνέπειες τῆς Ἀναστάσεως καί δέν ζεῖ πνευματικά, δέν μπορεῖ νά κατανοήσει τά τελούμενα μέσα σέ μία ἐβδομάδα καί νά τά βιώσει ὑπαρξιακά…

Ἀλλά ἄς μιλήσουμε δι᾿ ὀλίγων γιά τό θεολογικό νόημα αὐτῆς τῆς Κενώσεως τοῦ Γλυκυτάτου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἄς δοῦμε πῶς ἐκλαμβάνεται ἡ Θυσία Του Ὀρθόδοξα καί πῶς θεωρεῖται δυτικά. (Τά παρατιθέμενα κατωτέρω εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό μία πρός ἔκδοσιν μελέτη μας με τίτλο «Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν»).

1) ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Μέσα σέ τέσσερις λέξεις ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος συμπυκνώνει τή σωτηριολογική σημασία τῆς Θείας Οἰκονομίας, τῆς ὅλης ἐπί γῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἑρμηνεύει τή στοχοθεσία τῆς «κενώσεως τοῦ Λόγου», τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως, διά τῶν ὁποία φανερώνεται ἡ ἔμπρακτη ΑΓΑΠΗ τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀπελευθέρωσή του «ἐκ τῶν τοῦ Ἅδου ἀλύτων δεσμῶν». Ὄντως, «Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν».

Μέσα σ᾿ αὐτή τήν προοπτική τῆς ἀνερμήνευτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ Μέγας Ὁμολογητής καί θεολόγος τοῦ 14ου αἰῶνος, κῆρυξ τῆς Χάριτος καί τοῦ Φωτός, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀξιολογώντας σωτηριολογικῶς ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, θά ὑπογραμμίσει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅ,τι ἐνήργησε μέσα στό πλαίσιο τῆς θείας Του Οἰκονομίας, τό ἐνήργησε γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους καί μόνο. Ἄκτιστος ὤν καί ἀΐδιος, ἔγινε ἄνθρωπος, ἐνδυόμενος τή δική μας φύση, ἔζησε τή δική μας ζωή (παρεκτός τῆς ἁμαρτίας), ἔπαθε γιά μᾶς, ἐσταυρώθη, ἐτάφη καί ἀνέστη καί ἀνελήφθη στούς οὐρανούς, ὥστε νά οἰκονομήσει τή δική μας αἰώνια ἀνάσταση καί ἀνάληψη, ὅπως σημειώνει χαρακτηριστικά. «Ὅ γάρ γέγονε, δι᾿ ἡμᾶς γέγονεν ὁ Κύριος, ἀγέννητός τε καί ἄκτιστος κατά τήν οἰκείαν θεότητα και ὅν ἔζησε βίον, δι᾿ ἡμᾶς ἔζησε…καί ἅπερ ἔπαθε τῇ σαρκί, δι᾿ ἡμᾶς ἔπαθε, τά ἡμῶν ἐξιώμενος πάθη, καί διά τάς ἡμετέρας ἁμαρτίας ἤχθη εἰς θάνατον, καί δι᾿ ἡμᾶς ἀνέστη καί ἀνελήφθη, παροικονομῶν ἡμῖν τήν εἰς ἀπείρους αἰῶνας ἀνάστασιν καί ἀνάληψιν». [1]

Πολλούς αἰῶνες πρίν, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, μέ σαφήνεια καί θεολογική ἀκρίβεια, εἶχε διατυπώσει μέ τή γνωστή ἐκείνη ρῆση του «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»[2] τή σωτηριολογική ἀντίληψη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν ὁποία ὅλο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀπέβλεπε στήν ἐπαναφορά τοῦ πεπτωκότως ἀνθρώπου στήν ἀρχική του κοίτη καί στή χαρισματική του θέωση μέσα στά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀποτελεῖ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν κοινωνία τῆς θεώσεως. Ὁ Ἄκτιστος καί Προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, «εἰσέβαλε» λυτρωτικά στόν κτιστό κόσμο καί τήν Ἱστορία, γενόμενος ἄνθρωπος καί ἐλευθέρωσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τή δυναστεία τοῦ διαβόλου καί τῆς φθορᾶς, διά τῆς ἁλώσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου. Μέ τήν ὑπερτάτη θυσία Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τη δύναμη τοῦ σατανᾶ και την ἐξουσία τοῦ Ἅδου καί μᾶς ἔδωσε τη δυνατότητα τῆς μετοχῆς στή δική του ζωή μέ τήν ἀθανασία τῆς ἀνακαινισμένης ἐν Αὐτῷ φύσεώς μας.

Στήν Ἀκολουθία τῶν Ἀχράντων Παθῶν τήν Μ. Πέμπτη ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου Αἵματι, τῷ σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις…».

Πάλι ὁ Μέγας φωστήρ τῆς Ἀλεξανδρείας, Ἀθανάσιος θα τονίσει ὅτι «οὐκ ἄλλου ἦν το θνητόν ἀθάνατον παραστῆσαι εἰμί τῆς αὐτοζωῆς οὔσης».[3]

Αὐτά ὅλα ἔγιναν ἀφοῦ καταργήθηκε ὁ θάνατος ἀπό τόν Ζωοδότη Χριστό, τόν «σταυρωθέντα και παθόντα καί ἀναστάντα ὑπέρ ἡμῶν», ὅπως ὁμολογοῦμε στο σύμβολο τῆς πίστεώς μας οἱ Ὀρθόδοξοι. «Διά σταυροῦ γάρ ἠσχύνθη ὁ ἀσεβής», ψάλλουμε σέ ἕνα τροπάριο.[4] Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τή μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς παναγάπης τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ. Σαφέστα διακηρρύσεται ἡ «ὑπέρ ἡμῶν» ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσῳ τοῦ κενωθέντος Λόγου στό Εὐαγγέλιο τοῦ ἠγαπημένου καί παρθένου Ἰωάννου ὡς ἑξῆς: «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλλυται, ἀλλ᾿ ἔχει ζωήν αἰώνιον». [5]

Μέ αὐτήν τή θεολογία καί τή σωτηριολογία πορεύεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο, αὐτήν τή θεία «ἐκστατική ἀγάπη» κηρύσσει καί φανερώνει στόν κόσμο καί μέ αὐτό τό φρόνημα λατρεύει τόν «Παθόντα καί Ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ Νεκρῶν» Κύριο καί Νυμφίο της.

2) Η ΦΡΑΓΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΝΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ». ΣΥΓΚΡΙΣΗ.

Ἀντίθετα μέ τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος, ὁ δυτικός, ἔχει ἀλλοτριωθεῖ καί ἔχει παραπέσει χριστιανικά - ὀρθόδοξα, ἀφοῦ (ἐκτός τῶν ἄλλων παρεκλίσεων) ἔχει πειστεῖ νά λατρεύει ἕναν πολύ «ἀνθρώπινο θεό», ἕνα θεό ὀργιζόμενο καί ἐκδικητικό, σαδιστή καί τιμωρό, ἀπαιτοῦντα τήν ἐξιλέωσή του καί τήν πληρωμή του ἐκ μέρους τοῦ ἀμαρτήσαντος ἀνθρώπου, ὁ ὁποίος προσέβαλε διά τῆς ἁμαρτίας την θεία δικαιοσύνη του. Ὄντως, ἕνας ἄλλος θεός λατρεύεται στήν ἐκπεσοῦσα Δύση, στό χώρο ἐκείνο ὅπου περισσότερη σημασία καί βαρύτητα ἀπό κάθε αἵρεση καί παρέκκλιση ἔχει τό γεγονός ὅτι ἔχουν ἀπωλεστεῖ τά κριτήρια τῆς θεογνωσίας, ἡ μέθοδος γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Καί συνέπεια τούτου, ἀφοῦ ὑπάρχει ἔλλειψη τῆς χαρισματικῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀκτίστου, τά πάντα ἐξηγοῦνται λογικά, διανοητικά, ψυχολογικά καί ἀνθρωπολογικά, ἔνεκα κυρίως τῆς σχολαστικῆς θεολογήσεως πού ἐκεῖ ἐπικρατεῖ. Ἑπομένως, δέν εἶναι παράδοξο νά ἑρμηνεύεται καί τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας δια τοῦ σταυροῦ δικανικά, ἀφοῦ ἀπουσιάζει ἡ αἴσθηση τῆς κενωτικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι «ἔρως καί ἐραστόν», ὅπως τόν προσαγορεύουν οἱ θειότατοι Πατέρες μας.[6] 

Μή δυνάμενοι οἱ φράγγοι νά κατανοήσουν τό «ἐκστατικό ἅπλωμα»[7] τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί τήν κτίση, τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀλλά κυρίως τήν «ἐσχάτην πτωχείαν» Του διά Σταυροῦ, ἐπιχείρησαν νά προσεγγίσουν την Ὑπερτάτη θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τή λογοκρατική μέθοδο καί μέσα ἀπό τό δικαιικό πνεῦμα πού τήν διέπει, ὅπως εἶναι φυσικό. Συγκεκριμένα, τόν 11ο αἰῶνα, ὁ ἀποκαλούμενος ἀπό ἐρευνητές ὡς «πατήρ τοῦ σχολαστικισμοῦ» στή Δύση, ἐπίσκοπος Ἄνσελμος Καντεμβουρίας (1023 – 1109), συστηματοποίησε μία ἤδη ἐκπεφρασμένη θεολογικῶς ἄποψη πού εἶχε ἐμφανιστεῖ πολύ νωρίς στο δυτικό χώρο ἀπό τόν Τερτυλλιανό καί ἄλλους, τήν «περί τῆς ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» θεωρία, στήν ὁποία καί θά ἀναφερθοῦμε στά ἑπόμενα.[8]

Ὁ Ἄνσελμος, ἀρχιεπίσκοπος Καντεμβουρίας, συνέγραψε ἕνα ἀπολογητικό ἔργο, μιά πραγματεία σωτηριολογικῆς φύσεως, μέ τόν τίτλο: «Cur Deus Homo (γιατί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος). Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ λεπτομέρειες περί τοῦ σκοποῦ τῆς πραγματείας, τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου ἑντός τοῦ ὁποίου συνεγράφη κ.ἄ.[9] Θά ὑπογραμμίσουμε τά περί τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας τῆς ἱκανοποιήσεως (satisfactio), ὅπως διακηρρύσσεται στή μελέτη αὐτοῦ τοῦ δυτικοῦ θεολόγου, ὥστε νά δοῦμε τή φραγγική διαστρέβλωση στό ζήτημα τῆς σωτηριολογίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ δόγμα γιά τήν Ἐκκλησία μας, καθώς ἐκφράζεται στά Βιβλικά καί Πατερικά κείμενα. 

Ἡ περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας διακαιοσύνης κακοδοξία, λοιπόν, ἡ πλασμένη μέ βάση τό κοσμικό-φραγγικό δίκαιο, ἔχει ὡς ἑξῆς: Ὁ πρῶτος ἄθρωπος μέσα στόν ἐπίγειο παράδεισο ἁμάρτησε. Αὐτή ἡ ἁμαρτία προσέβαλε τήν… τιμή καί ἀξιοπρέπεια τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων ἐξοργίστηκε ὁ Θεός, διότι διασαλεύτηκε ἡ τάξη τῆς δημιουργίας τήν ὁποία Αὐτός ἔχει θέσει στήν κτίση. Βεβαίως, σχετικά μέ τήν «τιμή τοῦ Θεοῦ», ὅπως προσδιορίζεται ἀπό τόν Ἄνσελμο (honor Dei) καί ἀποτελεῖ κλειδί κατανοήσεως τῆς σωτηριολογίας του, θά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι «ἡ ἔννοια τῆς «τιμῆς τοῦ Θεοῦ» στή Δύση συνδέεται στενά μέ τή δομή τῆς φεουδαρχικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κάνει κατανοητό καί τό νομικό ὑπόβαθρο τῆς τιμῆς αὐτῆς».[10] Δηλαδή ὁμιλοῦμε γιά μιά θεώρηση τῆς τιμῆς τοῦ Θεοῦ μέ καθαρά ἀνθρώπινα κριτήρια, νομικιστικά ἐκλαμβανόμενη, ὅπως ἄλλωστε θεωροῦνται καί ἑρμηνεύονται ὅλα μέ τό πνεῦμα (τό χωρίς Πνεῦμα) καί τό σκεπτικό τῆς ὀρθολογιζούσης Δύσεως. Ὡστόσο, ἀνάλογη ἑρμηνεία κάνει ὁ Ἄνσελμος καί στό θέμα τῆς «τάξεως τῆς δημιουργίας» καί μέσα ἀπό τίς σχετικές διατυπώσεις του γίνεται φανερό πώς «συνδέει ὀργανικά την ἔννοια τῆς τιμῆς τοῦ Θεοῦ τόσο μέ τήν ἔννοια τῆς τάξεως τῆς δημιουργίας ὅσο καί μέ τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί μέ τή δικαιική ἔννοια τῆς ἐξισορροπητικῆς ἱκανοποιήσεως».[11] 

Τί θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά ἀκολουθήσει μετά ἀπό ὅλα αὐτά, μετά ἀπό αὐτήν τή μεγίστη (κατά τούς παπικούς) προσβολή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ἀνατροπῆς τῆς τάξεως τῆς δημιουργίας; Θά ἔπρεπε ὁπωσδήποτε ὁ ἄνθρωπος νά πληρώσει καί μάλιστα «ἀκριβά» γι᾿ αὐτήν τή μεγάλη προσβολή! Ὅμως, δέν μποροῦσε νά λάβει χώρα αὐτό, ἀφοῦ ἡ προσβολή ἦταν τόσο μεγάλη, ὅση καί ἡ ἀξία τοῦ προσβαλομένου. Τί θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά λάβει χώρα, ὥστε καί ἡ ἀνθρωπότητα νά ἐξιλεωθεῖ καί ἡ θεία Δικαιοσύνη νά ἱκανοποιηθεῖ; Τό πρόβλημα βρίσκει τή λύση του ὅταν ὁ Θεός…ἀποφασίζει νά στείλει τόν Μονογενῆ Του Υἱό στόν κόσμο γιά νά πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ μέ τή στοχοθεσία αὐτή. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὡς μία ἰσοδύναμη ἐπανόρθωση, μόνον Αὐτός θά μποροῦσε νά ἀποκαταστήσει ἀντικειμενικῶς τήν διασαλευθεῖσα τάξη τῆς δημιουργίας, ὅπως καί ἔπραξε. Καί ἔτσι, ὡς ἄπειρο θῦμα, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τιμωρούμενος διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου, προσέφερε μία ἄπειρη ἱκανοποίηση στόν Θεό Πατέρα και πέτυχε τό σκοπό αὐτό, νά ἀλλάξει ἡ στάση τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἀνθρωπότητα καί νά δοθεῖ σ᾿ αὐτήν ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος! Κατά τόν Ἄνσελμο Καντερβουρίας τόν συστηματοποιήσαντα τήν «περί ἱκανοποιήσεως» θεωρία, ἡ θεία ἐνανθρώπηση «ἔχει τό λόγο καί τό σκοπό της κατ᾿ ἀποκλειστικότητα στό θάνατο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Καί τοῦτο ἐπειδή μόνον ὁ θάνατος ἑνός Θεανθρώπου θά μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πλήρως τόν ἀπείρως προσβληθέντα ἀπό τήν ἁμαρτία Θεό ». [12]

Ἔτσι, στή Δύση, μέ τή θεωρία αὐτή τῆς ἱκανοποιήσεως, δόθηκε μεγαλύτερη βαρύτητα στή σταύρωση τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ δι᾿ αὐτῆς πληρώθηκε ἡ τρωθείσα δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, παρά στήν Ἀνάσταση, πού ἀποδεικνύει μόνο τήν θεότητά Του. Ὅπως μπορεῖ καί ἕνας ἁπλός χριστιανός νά ἀντιληφθεῖ, αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ νομική θεώρηση τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς Σωτηρίου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, ὅπου Σταυρός, Ἀνάσταση καί ὅλα τά ἄλλα γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου συνδέονται ὁργανικά καί ἀποτελοῦν φάσεις τοῦ ἑνός μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας ἐν Χριστῷ σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι, ὅπως ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία μας: «Ὁ Σταυρός σου Κύριε, ζωή καί Ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου». Καί: «Προσκυνοῦμεν σου τα Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Άνάστασιν». Ἐπίσης, τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στόν ὄρθρο (Κανόνας) ψάλλουμε πανηγυρικά τή νίκη τοῦ σταυροῦ ἐπί τοῦ θανάτου, τονίζοντας τό σκοπό καί τή σωτηριολογική σημασία τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ: «Πανηγύρεως ἡμέρα τοῦ ἐνδόξου σταυροῦ, θάνατος φροῦδος ὤφθη, ζωῆς ἀνέτειλεν ἀρχή»… Στή Δύση, ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ὑπηρετεῖ τόν σκοπό τῆς ἱκανοποιήσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός. Στήν καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολή, ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει ὡς ζωηφόρος θάνατος, ὁ ὁποῖος, κατά τήν Πατερική ἑρμηνευτική, «τόν θάνατον ἐθανάτωσεν» (Ἱερός Χρυσόστομος) καί κατήργησε τό κράτος τοῦ Ἅδου, πού κατεῖχε μέχρι τότε δέσμια τήν πεσοῦσα ἀνθρωπότητα. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας μέσω τῆς ὑμνολογίας στόν ἐσπερινό τοῦ Μεγάλου Σαββάτου σέ δύο μέρες πθα παρουσιάσει (ἀνθρωποπαθῶς) τόν Ἅδη νά θρηνεῖ καί νά στενάζει τήν κατάλυση τῆς ἐξουσίας του ἀπό τον Ζωοδότη Χριστό: «Σήμερον ὁ Ἅδης στένων βοᾷ, συνέφερέ μοι, εἰ τον ἐκ Μαρίας γεννηθέντα μή ὑπεδεξάμην. Ἐλθών γάρ ἐπ᾿ ἐμέ τό κράτος μου ἔλυσε, πῦλας χαλκάς συνέτριψε, ψυχάς ἅς κατεῖχον τό πρίν, αὐτός ἀνέστησε»[13]… Δέν πέθανε, ἑπομένως ὁ Χριστός (ὡς ἄνθρωπος) γιά νά πληρώσει κανένα…φόρο τιμῆς καί νά ἱκανοποιήσει τόν (δῆθεν) ὀργιζόμενο οὐράνιο Πατέρα Του, προκειμένου νά σώσει τόν κόσμο καί νά παράσχει τήν ἄφεση. Δέν ἔχουμε «ἱκανοποίηση» τῆς θείας Δικαιοσύνης μέ τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ἀποκατάσταση στήν προηγούμενη δόξα του. Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία ὁμιλεῖ περί «ἐξαγορᾶς» τοῦ ἀνθρώπου ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά αὐτό ἐκλαμβάνεται ὄχι δικανικά ἀλλά σωτηριολογικά, μέσα ἀπό τίς διάφορες εἰκόνες πού ὑπάρχουν γιά νά ὑπογραμμίσουν αὐτή τήν ἀναλλοίωτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως θά δοῦμε στά ἑπόμενα.

3) ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΟΥΝΤΑ ΘΕΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΛΥΤΡΟΥ.

Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία διά τῶν βιβλικῶν καί πατερικῶν κειμένων καί διά τῆς ὑμνολογίας, προσπαθεῖ νά περιγράψει τήν ἐμπειρία τῆς σωτηρίας τήν ὁποία μᾶς χάρισε ὁ διά Σταυροῦ θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί στήν περιγραφή αὐτή, χρησιμοποιοῦνται εἰκόνες καί κατηγορίες τοῦ καθημερινοῦ μας βίου, παρόλο πολύ ἡ καθημερινότητα τοῦ βίου μας εἶναι ὑποταγμένη στήν πτώση. [14] Συναντοῦμε, λοιπόν, στή Γραφή, στήν πατερική γραμματεία καί τή λατρεία λέξεις ὅπως: «λύτρο», «καταλλαγή», «ἐξαγορά», «δικαίωση» κ.ἄ. Στήν καθημερινότητά μας οἱ λέξεις αὐτές καί οἱ εἰκόνες, «λειτουργοῦν μᾶλλον ὑποταγμένες στή νοοτροπία τῶν σχέσεων δοσοληψίας, ἀτομικῆς ἀποκατάστασης, ὑποκειμενικῆς κατοχύρωσης». [15]

Θεολογικά ὅμως δέν ἐκλαμβάνονται ἔτσι! Ἀλλά μέ τίς εἰκόνες αὐτές ἡ Ἐκκλησία, θέλει ὅπως εἴπαμε νά σημάνει καί νά διδάξει σχετικά μέ τή θυσιαστική ἀγάπη, τήν ΚΕΝΩΣΗ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινε γιά μᾶς, ὅπως το γράφει ὁ Παῦλος «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυροῦ».[16] Αὐτή ἡ λέξη «κένωση» εἶναι ἡ πιό ἐκφραστική. Ἑπομένως, στήν Ὀρθοδοξία δέν γίνεται λόγος περί ἐξιλεώσεως ἤ ἱκανοποιήσεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά περί ὀντολογικῆς, κενωτικῆς, ἀγαπητικῆς αὐτοπροσφορᾶς Του χάριν ἡμῶν. Νά διασαφήσουμε καί περί τοῦ «λύτρου» ὅπως ἀναφέρθηκε ὡς εἰκόνα, ὅτι ἡ θεωρία αὐτή περί τῶν λύτρων πού κατέβαλε ὁ Χριστός προκειμένου νά μᾶς ἐξαγοράσει, ἀπαντᾶται στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τους ἀποστολικούς ἀκόμη, ὅπως λ.χ. στόν Εἰρηναῖο[17] καί μετέπειτα στούς Καππαδόκες, ἀλλά δέν ἑρμηνεύεετα δικανικά ὅπως ἑρμηνεύτηκε στή Δύση, ὅπου ἐκεῖ πιστεύεται πώς ὁ Χριστός τελικά λύτρωσε τούς ἀνθρώπους ἀπό…τόν ἴδιο τόν ἐπουράνιο Πατέρα Του! Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι μελετῶντας τά Πατερικά κείμενα, συναντοῦμε δύο τρόπους ἑρμηνείας τοῦ λύτρου. Σύμφωνα μέ την πρώτη ἑρμηνεία, ἡ ὁποία προϋποθέτει περισσότερο λογική ἐπεξεργασία, τό λύτρο δέν ἔχει μεταφορική σημασία. Ἑπομένως γίνεται δεκτό πώς ὑπάρχει ἀποδέκτης, ὁ ὁποῖος σύμφωνα μέ ὁρισμένους ἑρμηνευτές και ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά σύμφωνα μέ τούς περισσοτέρους εἶναι ὁ διάβολος.[18] Κατά τή δεύτερη ἑρμηνεία τό λύτρο εἶναι «μεταφορική εἰκόνα τῆς ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας καί προβάλλεται ὁ μυστηριακός χαρακτήρας τῆς θυσίας, ἄρα δέν ὑπάρχει πρόβλημα ἀποδέκτη».[19] Δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια, ἡ πρώτη ἑρμηνεία ὁμιλεῖ γιά ἐξαγορά πού πραγματοποίησε ὁ Κύριός μας ἀπό πρόσωπο (ἤ τόν Θεό, ἤ τόν σατανᾶ) καί ἡ δεύτερη ὁμιλεῖ γιά λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία, πού ἐκδηλώνεται μέ τή φθορά καί τό θάνατο, δηλαδή λύτρωση ἀπό μιά κατάσταση, ὄχι ἀπό πρόσωπο. 

Στήν πρώτη ἑρμηνεία περί τοῦ λύτρου καί τοῦ ἀποδέκτου αὐτοῦ, κατά τήν ὁποία ὄχι δικανικά ὅπως τονίσαμε ἀλλά παιδαγωγικά καί μέσα ἀπό τό πλαίσιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ προσεγγίζεται ἀπό Πατέρες καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, συναντοῦμε μία ποικιλία ἀπόψεων. Ἔτσι, λ.χ. οἱ Ἅγιοι, Μ. Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος αὐτάδελφός του Γρηγόριος Νύσσης, δέχονται ὅτι ἀποδέκτης τοῦ λύτρου, τῆς ὑπερπολυτίμου προσφορᾶς τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ διάβολος, ἀλλά ἡ ἄποψη αὐτή κυρίως στόν Μ. Βασίλειο, ἐξετάζεται «κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς θυσίας καί τῆς ἀποκαλύψεως τῆς θείας ἀγάπης»,[20] ἑνῶ ὁ Γρηγόριος Νύσσης εἶδε ζήτημα πιό διανοητικά, λέγοντας ὅτι ἔπρεπε να γίνει αὐτή ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τόν σατανᾶ στον ὁποίο εἴχαμε παραδοθεῖ, αφοῦ αὐτός θα ἐλάμβανε τό «λύτρο», προκειμένου να την πραγματοποιήσει. 

Ἀλλά ὑπάρχει καί τοποθέτηση σχετική περί λύτρου ἀπό τον Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ οποίος και αὐτός τάσσεται μέ τήν ἄποψη τῶν δύο ἀδελφῶν Καππαδοκῶν. Ὁ ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας καί χρυσορρήμων Πατήρ, ἀκολουθῶντας προγενεστέρους Πατέρες καί συγγραφεῖς, «δέχεται ὅτι ὁ Χριστός, κατά το πρότυπο τῆς ἀπελευθέρωσης ἑνός δούλου στά ρωμαϊκά χρόνια (manumisio), προσέφερε ἀπό μόνος του ἑκούσια τήν ἀνθρώπινή Του φύση ὡς λύτρο στό διάβολο γιά νά ἐξαγοράσει τήν Ἐκκλησία (τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο), ἐπειδή ἡ τελευταία δένκατέβαλε τό ὀφειλόμενο χρέος ἔναντι τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου, κι ἔτσι βρισκόταν κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου. Ἐπειδή, ὅμως, ἄν ἔβλεπε τόν ἴδιο τόν Θεό ὁ διάβολος δέ θά δεχόταν νά πάρει ἀπό αὐτόν τά λύτρα (προτιμώντας νά πάρει γιά πάντα μαζί του ὅλη τήν ἀνθρωπότητα), ὁ Θεόςἐξαπάτησε, ὅπως π.Χ. τύς Αἰγύπτιους γιά χάρη τῶν Ἐβραίων καί μ. Χ. τόν Ἡρώδη γιά χάρη τοῦ βρέφους Ἰησοῦ, τόν ἀπατεῶνα διάβολο μέ τό νά ἐνανθρωπίσει τόν Υἱό Του. Ἔτσι, ὁ διάβολος ὡς λαίμαργος ἰχθύς μαζί μέ τό δόλωμα τῆς σάρκας (τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ) κατάπιε καί τό ἀγκίστρι τῆς θεότητας (τη θεία φύση τοῦ Χριστοῦ), καί ἡττήθηκε ἀπό τό Χριστό. Ὡστόσο, ἐνῶ ἡττήθηκε ὁ διάβολος, δέ νεκρώθηκε παντελῶς».[21] Σχετικά μέ τό «ἄγκιστρον» (τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ) ἀπό τήν ὁποία ἔπεσε ὁ διάβολος, θα ἀκούσουμε κατά τήν ὑπέρλαμπρη νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, ἀπό τόν θεσπέσιο ἐκείνο Κατηχητικό λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «ἔλαβε γῆν και συνήντησε οὐρανόν. Ἔλαβε ὅπερ ἔβλεπε και πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπεν».

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τώρα, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀποκλείει την ἄποψη αὐτή, ὅτι δηλαδή τό «λύτρο» προσεφέρθη στόν σατανᾶ, και θεωρεῖ ὅτι το ἐκχυθέν Πανάγιο Αἵμα τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ, προσεφέρθη στον Οὐράνιο Πατέρα καί Θεό. Καμία ὅμως δικανική ἀντίληψη δεν κυριαρχεῖ στή σκέψη τοῦ «ἀρίστου θεολόγου» Γρηγορίου, ἀντίθετα μάλιστα, ἀπευθύνει ἕνα ἐρώτημα πολύ βασικό, πού ἀνατρέπει, θά λέγαμε, προφητικά τήν μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες διατυπωμένη ὀρθολογίζουσα δικανική θεωρία τῆς ἱκανοποιήσεως! Ποιος λόγος ὑπάρχει, ἐρωτᾶ ὁ Γρηγόριος, ὥστε νά τέρπεται, νά εὐχαριστεῖται ὁ Πατέρας, παίρνοντας το Αἶμα τοῦ Υἱοῦ Του, ἀφοῦ δεν δέχτηκε οὔτε την θυσία τοῦ μικροῦ Ἰσαάκ ὅταν τον προσέφερε ὁ πατέραςτου ὁ Ἀβραάμ; «Τίς ὁ λόγος, Μονογενοῦς αἶμα τέρπειν Πατέρα, ὅς οὐδέ τόν Ἰσαάκ ἐδέξατο παρά τοῦ Πατρός προσφερόμενον, ἀλλ᾿ ἀντηλλάξατο τήν θυσίαν, κριόν ἀντιδούς τοῦ λογικοῦ θύματος»; [22]

Ὁ πατήρ δέχεται το προσφερόμενο Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του, «οὐκ αἰτήσας, οὐδέ δεηθείς», λέγει ὁ ἱερός Γρηγόριος, δηλαδή χωρίς νά τό ἀπαιτήσει ἤ νά τό ἔχει ἀνάγκη! (Ἐδῶ κονιορτοποιεῖται ἡ κακοδοξία τῆς ἱκανοποιήσεως)… Ἀλλά τότε γιατί τό ἔλαβε τό τιμιότατο λύτρο ὁ Πατήρ; «Διά τήν οἰκονομίαν, καί τό χρῆναι ἁγιασθῆναι τῷ ἀνθρωπίνῳ τοῦ Θεοῦ τόν ἄνθρωπον». [23]

Ὅλα ἔγιναν γιά νά ἐκπληρωθεῖ τό σχέδιον τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς σωτηρίας, καί ἐπειδή ἔπρεπε νά ἁγιασθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Θεοῦ… 

Καί ἄλλοι Πατέρες ὡστόσο συμφωνοῦν μέ τόν Ἅγιο Ναζηανζηνό Θεολόγο καί ἀποκλείουν ὡς ἀποδέκτη τοῦ «λύτρου» τόν διάβολο, ὅπως λ. χ. ὁ Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός («Μή γένοιτο τῷ τυρράνῳ τό τοῦ Δεσπότου προσενεχθῆναι αἷμα»), ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας κ.ἄ. Πάντως τό «περί τοῦ λύτρου» δόγμα εἶναι ἀδιαμόρφωτο[24] στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως, καί ἄν οἱ Πατέρες (ὅσοι ἀσχολήθηκαν μέ αὐτό τό θέμα) εἰσῆλθαν ἑρμηνευτικά στήν προβληματική του, λόγῳ τῆς λογικῆς ἐπεξεργασίας τῶν μεταφορικῶν εἰκόνων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σέ καμία περίπτωση δέν ἔχουμε ἔκπτωση σέ δικανικές ἑρμηνείες τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας, ὅπως συνέβη στή Δύση μέ τό σχολαστικισμό καί τή νοησιαρχική ἀντίληψη τῶν θεολογικῶν ζητημάτων, γιά τά ὁποία ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καί πάλι θά μᾶς πεῖ πολύ ἐμπνευσμένα ὅτι «τά μέν δή Χριστοῦ τοιαῦτα, καί τά πλείω σιγῇ σεβέσθω».

Πάντως, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε πώς ἡ σωτηρία μας διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, ἕνα ὑπέρλογο μυστήριο τό ὁποῖο δέν μποροῦμε νά προσεγγίσουμε μέ τήν πτωτική μας λογική ἀλλά μέ τήν καθαρή μας καρδιά. Αὐτή πάλλει δοξολογικῶς πρός τόν ἐρασμιότατο Νυμφίο καί Σωτῆρα της καί ἀναφωνεῖ: ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΧΡΙΣΤΕ……….


[1] Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὁμιλ. 21, MPG 151, 277 ΑΒ.

[2] Μ. Ἀθανασίου Περί ἐνανθρωπήσεως, MPG 25, 192Β

[3] ὅπου π. Περί ἐνανθρωπήσεως, MPG 25, 129

[4] Βλ. Κανόνες Γ΄ ἦχου, ὄρθρος Κυριακῆς, Ὠδή Γ΄.

[5] Ἰω. 3, 16.

[6] Βλ. Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, MPG 90, 1384 BC: «Τό θεῖον οἱ θεολόγοι ποτέ (=ἄλλωτε) μέν ἔρωτα ποτέ δε ἀγάπην, ποτέ δε ἐραστόν και ἀγαπητόν καλοῦσιν∙ ὡς ἐραστόν καί ἀγαπητόν κινεῖ πρός ἑαυτό πάντα τά ἔρωτος καί ἀγάπης δεκτικά». 

[7] Ν. Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική θεολογία, Β΄, σελ. 517.

[8] Σχετικά μέ τήν «περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» θεωρία, ἔχουν γραφεῖ μελέτες καί ἄρθρα ἀπό πανεπιστημιακούς καθηγητές καί ἐνδεικτικά ἐδῶ μνημονεύουμε τά ἑξῆς: Δ. Τσελεγγίδη, «Ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης κατά τον Ἄνσελμο Καντερβουρίας» (ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη), πρωτοπρ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἡ ‘περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης’ διδασκαλία καί ἡ Νεοελληνική κατηχητική καί κηρυκτική πράξη» (στό βιβλίο του Λόγος ὡς ἀντίλογος, ἐκδ. Ἁρμός, σελ. 85-98) καί πρωτοπρ. Βασιλείου Καλλιακμάνη «Ἡ διδασκαλία περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης στη Νεοελληνική θεολογία» (στό περιοδικό «Γρηγόριος Παλαμᾶς», τόμ. 71, τεῦχος 723 καί στό βιβλίο Θεολογικά ρεύματα στήν Τουρκοκρατία, ἐκδ. Πουρναρᾶς, σελ. 273-287).

[9] Στήν μνημονευθεῖσα περισπούδαστη μελέτη τοῦ καθηγητοῦ Δ. Τσελλεγγίδη, ὑπάρχουν πολλά στοιχεία περί ὅλων αὐτῶν καί λεπτομέρειες σημαντικές.

[10] Βλ. Δ.Τσελεγγίδη ἀναφερόμενο ἔργο, «Ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης κατά τον Ἄνσελμο Καντεμβουρίας», σελ. 49.

[11] ὅπου π. σελ. 55-56.

[12] ὅπου π. σελ. 118.

[13] Βλ. Ἐσπέρια τροπάρια Μ. Σαββάτου, ἦχος πλ. Δ΄.

[14] Βλ. Χρ. Γιανναρᾶ, «Τό ἀλφαβητάρι τῆς πίστης», ἐκδ. Δόμος, σελ. 168. 

[15] ὅπου π.

[16] Φιλ.2, 8.

[17] Κατά Αἱρέσ.5, 1, 1-2 και 5,, 14, 4. Βλ. Δ. Τσάμη, Εἰσαγωγή στή σκέψη τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐκδ. Πουρναρᾶ. Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 320.

[18] ὅπου π. Τσάμη, Εἰσαγωγή…σελ. 328.

[19] ὅπου π.

[20] ὅπου π. σελ. 330.

[21]Βλ. Σπ. Τσιτσίγκου, Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθήνα 2002, σελ. 196.

[22] ΕΠΕ, 5, σελ. 200 Λόγος εἰς το Ἅγιον Πάσχα.

[23] ὅπου π.

[24] Δ. Τσάμη, Εἰσαγωγή… σελ. 335.


0 Comments

Γιατί ἀκολουθούμε το παλαιόν ἡμερολόγιον - του π. Νικηφόρου Νάσσου

9/25/2013

0 Comments

 
Γράφει ο εφημέριος του Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου Βόλου
Ιερομόναχος π. Νικηφόρος Νάσσος
1) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924 δέν ἔγινε γιά λόγους δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, ὅπως εἰπώθηκε καί σήμερα σκοπίμως λέγεται, ἀφοῦ ὑπῆρχαν προτάσεις καί γιά τήν καθιέρωση ἄλλων, τελειωτέρων ἡμερολογίων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἔγινε για λόγους οἰκουμενιστικούς! 

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, μωσαϊκό αἱρέσεων, θρησκειῶν καί πλανῶν. Ἀποσκοπεῖ στήν ἀδογμάτιστη ἕνωση τῶν πάντων! Ἐξισώνει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα. Ἐπιζητεῖ νά ἑνώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μέ τίς δυτικές λεγόμενες ὁμολογίες (παπικούς, προτεστάντες, ἀγγλικανούς) καί στή συνέχεια μέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀφοῦ κάθε θρησκεία καί κάθε ὁμολογία θά κρατήσει τά δικά της πιστεύματα [1].

 Πολύ παλαιά ἄρχισε νά κηρύττεται τό ἄθεο κήρυγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα εἴμαστε θεατές τῆς μεγάλης μάχης πού διεξάγεται μεταξύ οἰκουμενιστῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν- ἀνθενωτικῶν στήν Ἑλλάδα μας, στό χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου [2].

Ἐσχάτως, παρόμοια μάχη διεξάγεται στή γειτονική Σερβία, ὅπου διώκεται ἕνας εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρτέμιος, ἀπό τόν σφόδρα οἰκουμενιστή νέο πατριάρχη Εἰρηναῖο καί τούς τρεῖς ἐπισκόπους προδότες τῶν ἀρχῶν τοῦ μεγάλου ἀντιοικουμενιστοῦ Γέροντός των, μακαριστοῦ π. Ἰουστῖνου Πόποβιτς [3].

 Καί οἱ ἀντιοικουμενιστές τῆς πατρίδος μας (οἱ πλέον εἰλικρινεῖς), πολύ δικαίως φρονοῦν καί κηρύττουν ὅτι καί αὐτοί καί ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ, ὅλοι μολύνονται σάν τά συγκοινωνοῦντα δοχεῖα (ὅπως ἔγραψαν) ἀπό τή μυστηριακή ἐπικοινωνία τους μέ τούς ἀνωτάτους ταγούς τῆς ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνήκουν. Καί αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μεταφορᾶς τῆς σήψης ἀπό τήν κοινωνία τῶν ποιμένων τους μετά τῶν κατακρίτων αἱρετικῶν. Ὅλα ὅμως ξεκίνησαν ἀπό τή δῆθεν ἀθῶα ἡμερολογιακή μεταβολή, ὡς πρῶτο πρακτικό βῆμα τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς (οἰκουμενιστικῆς στήν οὐσία) κινήσεως.

2) Μέ οἰκουμενιστική διάθεση καί μέ τό πνεῦμα τοῦ «συγκρητισμοῦ», ὅπως λέγεται, ἔλαβε χώρα καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 στήν Ἐλλάδα, γιά λόγους προσεγγίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Αὐτά διέτασσε ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ἡ ὁποία μιλοῦσε καθαρά γιά τήν ἐξεύρεση ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου, «πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὅλων τῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν», δηλαδή γιά νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς παπικούς, ὅπως γίνεται σήμερα μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο[4].

Ὅταν ἑορτάζονται μέ τό νέο Χριστούγεννα, γιορτάζουν ταυτόχρονα καί οἱ παπικοί, ὅπως τό λένε καί τά ΜΜΕ. Ὅταν ἑορτάζουν μέ τό παλαιό τά Χριστούγεννα, τότε ἑορτάζει καί ἡ Βηθλεέμ στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιον Ὅρος. Μέ τό παλαιό γυρίζει καί τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὡς γνωστό, ὅπως εἶναι γνωστό καί τό γεγονός τῆς «νεφέλης» πού ἐμφανίζεται κατά τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως στό ὅρος Θαβώρ κ.ἄ.

3) Τό παλαιό ἡμερολόγιο διετήρησε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια (!), ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μέχρι τό 1924. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική σύνοδος (ἐκτός τῶν ἄλλων) καθιέρωσε τό Ἰουλιανό (παλαιό) ἡμερολόγιο γιά νά ὑπάρχει ἑορτολογική καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ ὅλους τούς Χριστιανούς!

Αὐτό εἶναι πολύ βασικό! Δέν ἐνδιαφέρεται ἡ Ἐκκλησία γιά ἡμερολόγια, ἀλλά γιά τήν ἑνότητά της! Γιά τό πῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί θά ἑορτάζουν τήν ἴδια μέρα τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός, λ.χ. Χριστούγεννα, Εὐαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Δέν ἀπασχόλησε τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρες τό γεγονός τῆς πτώσεως τῆς ἰσημερίας τό ὁποῖο καί γνώριζαν καλά, ἀλλά προσπάθησαν γιά τό μεῖζον, τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα!

Ἔτσι λοιπόν, τό παλαιό ἡμερολόγιο ἦταν τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά διατηρήσει αὐτήν τήν ἑνότητα, πού τόσο ἀγῶνα ἔκανε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικά γιά νά τήν διατηρήσει, ὅπως καί ἔγινε, γιά 1600 χρόνια ὅπως εἴπαμε. Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία (ὁμοιόμορφη τέλεση τῶν ἑορτῶν), τήν κατέλυσαν κάποιοι ἀσυνείδητοι τό 1924 μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο, ἐπαναλαμβάνουμε, ὡς ὄργανο τήν διασφάλιζε ἐπί τόσους αἰῶνες.

Ἔνοχοι, λοιπόν, γιά τήν πολυχρόνια διάσπαση καί τήν ἐκκλησιαστική ἀταξία πού ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπό τό 1924, ὅπου ἄλλοι γιορτάζουν, ἄλλοι ὄχι, ἄλλοι νηστεύουν καί ἄλλοι καταλύουν, ἄλλοι ἔχουν Χριστούγεννα καί ἄλλοι ὄχι κλπ. εἶναι οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὄχι οἱ τοῦ παλαιοῦ!

4) Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ρυθμίζει γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν (ἀλλαγές, μεταρυθμίσεις κλπ.), τό πράττει μέ ἀπόφαση συνοδική! Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱεραρχικό καί συνοδικό. Δέν κάνει κανείς (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος κλπ.) ὅ,τι θέλει μόνος του αὐθαίρετα, δικτατορικά, ἐγωκεντρικά, ὅπως συμβαίνει στόν παπισμό, ὅπου ἀποφασίζει μόνος του ὁ ποντίφηκας.

Στήν Ὀρθοδοξία ὅ,τι γίνεται, γίνεται κατόπιν ἀποφάσεως, συλλογικῆς. Πρότυπο Συνοδικῆς ἀποφάσεως γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἡ ἀναφερόμενη στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» Α΄ Ἀποστολική Σύνοδος τό ἔτος 49 μ.Χ. Στή σύνοδο αὐτή «Πέτρος ἐδημηγόρησε, Ἰάκωβος ἔκρινε, ἀλλ᾿ ἡ κοινότης διώρησε καί ἔγραψε, οὐκ αὐθεντικῶς, οὐδέ ἀρχικῶς ἀλλά διακονικῶς».[5] Καί αὐτό ἐκφράζεται στό Βιβλίο τῶν Πράξεων μέ τή φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Αὐτό εἶναι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τό συνοδικό.[6]

 Γιά τήν ἡμερολογιακή μεταβολή ὅμως, δέν τηρήθηκε τό συνοδικό σύστημα, οὔτε ὑπῆρχε ἀπόφαση ἐκκλησιαστική, οὔτε ἀπό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἀπό μιά μεγάλη Πανορθόδοξη σύνοδο, ὅπως θά ἔπρεπε (ἀφοῦ ἀπό μεγάλη - Οἰκουμενική - σύνοδο εἶχε ρυθμιστεῖ), ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν τοπική σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Τό γεγονός αὐτό ὁμολογοῦν σέ κείμενά τους καί κάποιοι τοῦ νέου ἡμ. ἐπίσκοποι, ὅπως ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀντιπαπικά». Καμία, λοιπόν, ἀπόφαση ἀπό πουθενά! Μπῆκε «ἀπ᾿ τό παράθυρο» καί ὄχι ἀπ᾿ τήν πόρτα! Ἐπεβλήθηκε δυναστικά, πραξικοπηματικά, ἐπαναστατικά (μέ ἕνα τηλεγράφημα τοῦ ἀντάρτου ἀρχιεπισκόπου πρός τούς Συνοδικούς Μητροπολίτες!) καί γι᾿ αὐτό ἐπέφερε τό διχασμό καί ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα.

5) Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἤ διόρθωση ὅπως τήν ὀνόμασαν γιά πιό εὔηχα!) τήν πραγματοποίησαν δύο ἀνώτατοι ἐκκλησιαστικοί λειτουργοί, ἀνάξιοι ὅμως τῆς θέσεώς τους, ὅπως ἀποδείχτηκε.
 
Ὁ πρῶτος, ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μασόνος 33 βαθμοῦ, μυηθείς στή στοά τῆς Κρήτης «Ἁρμονία». Ὁ δεύτερος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, φιλομασόνος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιμανδρίτης τό 1918 μετεῖχε σέ μία ἐπιτροπή σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί γνωμοδοτώντας τάχθηκε κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά μήν καταστεῖ (ὅπως ἔλεγε ὀρθά) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος σχισματική ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί τῶν πατριαρχείων πού ἀκολουθοῦσαν - ὅπως καί σήμερα ἀκολουθοῦν – τό π. ἡμερολόγιο.

 Τελικά, τό ἔτος 1924, ὁ ἴδιος αὐτός τό ἄλλαξε, (ὡς ἀρχιεπίσκοπος) καί δίχασε τό λαό τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπόν κακολογοῦν τούς ἀκολουθοῦντας την παράδοση τῆς Ἐκκλησίαςμας κάποιοι ἐκ τοῦ νέου ἡμ. χωρίς νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τίς πηγές; Καί ἰδού! Ὁ ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη προκειμένου νά παραπλανήσῃτούς τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου».[7] Καί οἱ δύο μεταρρυθμιστές εἶχαν φρικτό τέλος… Ὁ διαβόητος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία»…[8]

6) Τήν ἀπάτη, τήν ἀναταραχή καί τίς συνέπειες τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας μετέφεραν οἱ ἀσυνείδητοι μεταρρυθμιστές καί τά ὄργανά τους καί στό εὐλογημένο «περιβόλι τῆς Παναγίας», τό Ἅγιον Ὅρος. Στήν ἀρχή (ἀπό τό ἔτος 1924) , ὅλες οἱ μονές ἀντέδρασαν, δέν ἀκολούθησαν την αὐθαίρετη μεταβολή καί διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ τότε πατριάρχου τῆς καινοτομίας. Μόνη ἐξαίρεση, ἡ μονή…Βατοπεδίου! (Τυχαῖο;). 

Μετά ἀπό 3 χρόνια, δηλ. τό 1927, μέ τή φημολογία τῆς σύγκλησης μιᾶς μεγάλης (δῆθεν) συνόδου, ἡ ὁποία θά τακτοποιοῦσε τό ἡμερολογιακό ζήτημα, οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες ἐξαπατήθηκαν ἀπό τον πατριαρχικό Μητροπολίτη - ἔξαρχο, Μαρωνείας Ἄνθιμο (ὁ ὁποῖος πῆγε καί ἔμεινε 24 μέρες στό Ἅγ. Ὅρος, μέχρι νά…τελειώσει τό ἔργο τῆς παραπλάνησης) καί ἐπανέκαμψαν!

Δηλαδή ἐπανῆλθαν στην ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νά μποροῦν (ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἄνθιμος) νά ἐκπροσωπηθοῦν καί νά γίνουν δεκτά τά αἰτήματά τους ἀπό τή μέλλουσα νά συνέλθει τότε σύνοδο, ἡ ὁποία…δέν συνεκλίθη ποτέ!...... Ἡ διακοπεῖσα ὅμως ἐπικοινωνία καί ἡ μνημόνευση τοῦ πατριάρχου εἶχε ἀποκατασταθεῖ, ὅπως, δυστυχῶς, ὑπάρχει μέχρι σήμερα, μέ μοναδική ἐξαίρεση τή διωκόμενη μονή Ἐσφιγμένου καί τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτες πατέρες, τούς λεγομένους ζηλωτές. Κατόρθωσαν λοιπόν νά ἁλώσουν καί τό Ἅγιον Ὅρος οἱ Οἰκουμενιστές καί νά μνημονεύεται ὁ προδότης τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως, Βαρθολομαῖος[9]…

7) Ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ὄχι μόνο δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσους αἰῶνες, γιά τό φόβο τοῦ ἐνδεχομένου διχασμοῦ, ἀλλά καί ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Πανορθόδοξες Συνόδους, τά ἔτη 1583, 1587 και 1593.
 
Δέν καταδικάστηκε μόνο τό παπικό πασχάλιο, ὅπως πολλοί λένε παραπλανητικά, ἀλλά καί τό ἡμερολόγιο! Καί ναί μέν, οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν παρέλαβαν ἀπό τή Δύση τό νέο πασχάλιο καί γι᾿ αὐτό ἑορτάζουν τό Πάσχα καί τίς ἀκίνητες ἑορτές τοῦ πασχαλίου κύκλου (Τριώδιο και Πεντηκοστάριο μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων) μαζί μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὅμως παρέλαβαν τό νέο ἡμερολόγιο (ἤ…διορθωμένο ὅπως τό λένε), γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς δυτικούς.

Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (17ος αἰ.) παραθέτουμε τό σχετικό ἀπόσπασμα πού ἀναφέρεται στην καταδίκη τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό τή μεγάλη Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1593, ἐπί Ἱερεμία τοῦ Τρανοῦ: «Δέκατον καί τελευταῖον, (σ.σ. ἡ σύνοδος ἀπεφάσισε) ἵνα τό Πάσχα γίνηται καθώς τό ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί τό νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» .[10]

 Ὁπότε γιατί νά ἁσπαζόμαστε κάτι πού ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς ἀπορρίψει καί καταδικάσει; Για λόγους…ὑπακοῆς ὅπως λένε κάποιοι; Μά, ἡ ὑπακοή ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ὄχι σ᾿ αὐτούς πού ἀγνόησαν τήν Ἐκκλησία καί ἔπραξαν ὅτι τούς εἶπε ἡ μασονία!!!
 
8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου! 

Δηλαδή, ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου. Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος και το ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [11]

Καί δέν θά πρέπει, ἐπίσης, να λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας, ἐμφανιζομένη στόν μοναχό λίγο πρίν τόν διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου (13ος αἰ.) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορετῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»! ! ! Καί ἡ Θεοτόκος βεβαίως ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς! Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό! Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[12]… 

9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. 

Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψευδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας; 
 
10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ, στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές). Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[13] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας;

11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες», δηλαδή παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως», θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν….παλαιοβαπτιστές!

Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!
 
12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δέν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![14]

Οἱ γνωστοί μεγάλοι…συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς…ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό εἶπε ὁ τάδε πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ.

 Τά μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δέν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς.

Πέραν, ὅμως, τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀληθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ…Τά ἀνεδαφικά ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα, ἔχουν πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [15] 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
 
Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές, καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία.

Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε καί κατέλυσε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία.

Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία! Καί γι᾿ αὐτό, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»! 
 
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ! 
 
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
 
Ἀπό τό νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου μέ τίτλο "π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας" παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ π. Ιωάννη πρός τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, μέ ἡμερομηνία 28 Μαΐου 1958, περί τῶν παλαιοημερολογιτων:

"Ὑπάρχουν πάνω ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο παλαιοημερολογίτες στήν Ἑλλάδα πού ὑφίστανται ἐξευτελιστικές διώξεις. Στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ ἀληθινοί εὐλαβεῖς Ορθόδοξοι μέ τήν παραδοσιακή ἕννοια τοῦ ὅρου, τηροῦν ὅλες τίς ἑορτές καί τά λειτουργικά ἔθιμα πολύ πιστά. Στά σπίτια τους βρίσκει κανείς τήν Φιλοκαλία καί ὅλες τίς ὑπέροχες μεταφράσεις τῶν Πατέρων πού ἔγιναν τόν περασμένο αἰῶνα. Στά σπίτια τῶν εὐσεβῶν τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας βρίσκει κάποιος τόν Guardini, τόν (1 λέξη), τόν Holzner, τόν Pascal, κλπ., ἀλλά οὔτε ἔστω καί ἕναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας".
 _____________________

[1] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο καί αὐξανόμενη, στήν ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος νά προστρέξει.

[2] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»…
 
[3] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…

[4] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν, κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη στό λαό, ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν.

 Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό σοβαρό ζήτημα τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν.

Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ.

 Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…

[5] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.
 
[6] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».
 
[7] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.
 
[8] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»…
 
[9] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο.
Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τούς ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»…
 
[10] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.

[11] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.
 
[12] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τά πάτρια, ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσες ἐκκλησίες συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στήν οἰκουμενική κίνηση, ἀνεξάρτητα μέ τό ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦν.
 
[13] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.
 
[14] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.
 
[15] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991, Αὐγουστῖνου μοναχοῦ - Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.
0 Comments

ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ - τοῦ  π. Νικηφόρου Νάσσου

9/25/2013

0 Comments

 
ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ,
 ΠΗΓΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΟΣΟΥ
(ΓΕΝΕΘΛΙΟ- ΕΙΣΟΔΙΑ – ΣΥΝΑΞΗ )
Picture
Γράφει ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Τιμίου Προδρόμου Βόλου
Ιερομόναχος π. Νικηφόρος Νάσσος

Μέσα στόν καύσωνα τῆς ἀποπνευματοποιημένης ἐποχῆς μας, θεωρήσαμε καλό νά προσφέρουμε ἐνώπιον τῶν εὐλαβῶν ἀναγνωστῶν μία μικρή ψυχική ἀναψυχή, μέσα ἀπό δροσερές πηγές τίς ὁποῖες ἀποτελοῦν τρεῖς σταθμοί ἑορτῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Μητέρας ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι ὑπερβαλλόντως τήν τιμοῦμε, μέσα ἀπό ἑορτές καί ἀκολουθίες καί ἀναφορές σέ μνῆμες της ὅπως ἡ ἐλαχίστη παρούσα, καταθέτουμε τά μύρα τῆς καρδιᾶς μας στά ὑπέρ ἔννοιαν μυστήρια τῆς Παρθενίας της καί μέ λαχτάρα περιμένουμε νά λάβουμε τόν πλουτισμό καί τή δρόσο πού θά μᾶς ἀντιπροσφέρει ἡ μητρική, ἄμετρη ἀγάπη καί ἡ γλυκυτάτη παρηγορία της.

Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Φθινοπώρου (Σεπτέμβριος) μέχρι τά μέσα τοῦ χειμῶνα (Δεκέμβριος), ἡ φιλόστοργη Μητέρα μας Ἐκκλησία, μᾶς παρουσιάζει τρεῖς κεντρικές Θεομητορικές μνῆμες[1], τρεῖς ἑορτές πού ἀφοροῦν τό πρόσωπο τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου, τῆς Παναγίας μας, ὥστε νά μᾶς ὑποδείξει μέσα ἀπό τήν ἱερά Ὑμνολογία τό ρόλο αὐτῆς ἡ ὁποία κατέστη «Πύλη» καί «Κλίμαξ πρός οὐρανόν» καί ταυτόχρονα νά μᾶς ὑπενθυμίσει αὐτήν πού εἶναι γιά μᾶς ἡ μεσίτρια γιά τήν ἄφεση τῶν ἀμαρτιῶν, ἡ ἄγκυρα τῆς σωτηρίας μας, ἡ χειραγωγός πρός Χριστόν, ἡ νυμφαγωγός στή μυστική ἕνωση μέ τό ἄκτιστο, πού συντελεῖται στά πλαίσια τῆς ἀνοδικῆς μας πορείας πρός τόν οὐρανό. Γιά μᾶς τούς «κεκοπιακότας» ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς, αὐτές οἱ μνῆμες ἀποτελοῦν σταθμούς πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, ἀναψυχῆς καί παραμυθίας μυστικῆς…

Στίς 8 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε τό Ἱερό Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι ἕνας σταθμός γιά νά δροσιστεῖ ἡ ψυχή μας ἀπό τά Θεομητορικά νάματα. Μεγάλη θεομητορική ἑορτή.

Καί ἐνῶ στήν Ὀρθοδοξία μας δέν προβάλλονται ποτέ τά γενέθλια ἑνός ἀνθρώπου ὡς ἡμέρα ἑορτῆς του, ἀλλά ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἑορτάζει ὁ Ἅγιός του, στήν περίπτωση τῆς Θεοτόκου Μαρίας (ὅπως καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου) ὑπάρχει ἐξαίρεση! 

Πρωταρχική πηγή γιά ὅσα γνωρίζουμε σχετικά μέ τή Γέννηση τῆς Παναγίας Θεοτόκου εἶναι τό Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου. Ἀπό τόν Ε΄αἰῶνα, ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου συγκαταλέγεται στίς μεγάλες θεομητορικές ἑορτές. (βλ. Δ. Τσάμη, Θεομητορικόν, τόμ. Α΄, σελ. 249). Λόγους ἐγκωμιαστικούς καί θεολογικούς στή μεγάλη αὐτή ἑορτή ἔγραψαν ἀρκετοί Πατέρες καί ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ σοφός μοναχός Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, ὁ Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως κ.ἄ. 

Τό Γενέθλιο τῆς Μητρανάνδρου Θεοτόκου ἑορτάζεται γηθοσύνως καί πανηγυρικῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία, μέ σκοπό νά τιμηθεῖ τό πρόσωπο ἐκεῖνο τό ὁποῖο συνήργησε στόν ἐρχομό τοῦ Θεανθρώπου στόν κόσμο, στήν «εἰσαγωγή τοῦ πρωτοτόκου» στήν ἱστορία! Μέ τή Γέννηση τῆς Θεοτόκου, ὁ ἀχώρητος Θεός, «ἐνθρονίζεται» στόν ἐπίγειο θρόνο του, εἰσερχόμενος μέσα σέ ἕναν ἄνθρωπο, τόν τελειότερο καί ἁγιώτερο∙ ὄντως «τοῦ Παντοκτίστου τό κτιστόν ὠκοδόμηται τέμενος» κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό.

Μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ Γέννηση τῆς Παναγίας, ὡς εἰσαγωγή στό Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, σηματοδοτεῖ τήν ἀφετηρία γιά τήν ἀνακαίνιση καί ἀνάπλαση τῆς φύσεώς μας καί τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία μας! Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, γράφει ὅτι τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς πορείας τῆς ἀνθρωπότητος πρός τήν θέωση. «Ἄρτι γάρ τό καθ᾿ ἡμᾶς συγγενές ἀρχήν λαμβάνει θεώσεως». (Λόγ. 3, MPG. 97, 859C). Ὁ ἴδιος θά ὑπογραμμίσει ὅτι ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Παναγίας ἀποτελεῖ «τῶν ἑορτῶν προεισόδιον καί τοῦ κατά Χριστόν μυστηρίου προίμιον». (ὅπου π. στ. 860 Β΄) .

Τιμᾶται πανευκλεῶς ἡ ἑορτή αὐτή πού δείχνει τή σύνδεση τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας μέ «τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν αὐτῆς καί Θεόν ἡμῶν» καί τήν ἀρχή τῆς σωτηρίας μας. Τοῦτο ἀποτελεῖ γεγονός ἄφατης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, ὅπως ἐκφράζεται στό Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. Ὄντως, ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου, «χαράν ἐμήνυσε πᾶσῃ τῇ Οἰκουμένη». Ἡ χαρά τῆς κτίσεως ἐκφράζεται καί σέ ἄλλα τροπάρια τῆς ἑορτῆς, ὅπως λ.χ. πολύ ἐκφαντικά σέ δύο ἀπό τά ἰδιόμελα τοῦ ἐσπερινοῦ: «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τά προοίμια∙ σήμερον ἔπνευσαν αὖραι, σωτηρίας προάγγελοι». Καί: «ἡ χαρὰ γὰρ ἐξήνθησε, καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἐν κόσμῳ πολιτεύεται».

Ὄντως, ὅπως λέγει ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς, «ἀγαλλιάσεως ἡμέρα και εὐφροσύνης ἀρχή∙ ἀποθώμεθα τήν κατήφειαν καί τήν λαμπρότητα περιθώμεθα». 

Καί πῶς νά μήν χαίρεται ἡ οἰκουμένη, ὅταν διά τῆς Θεοτόκου «λύεται ὁ χρόνιος δεσμός τῆς καταδίκης τοῦ Ἀδάμ, ὁ Παράδεισος ἡμῖν ἠνεώχθη, ὁ ὄφις κατηργήθη» (Ὑμνολογία) καί ἡ κατάρα τῆς πτωτικῆς ἀνθρωπότητος μεταβάλλεται σέ εὐλογία καί ἁγιασμό; Ἡ ζωή τῆς Παναγίας ἀποτελεῖ πλήρη κατάφαση καί ἀποδοχή τοῦ θελήματος καί τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπό της. Αὐτή ἡ πλήρης ὑπακοή ἀρχίζει μέ τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» (Λουκ. 1, 38) καί καταλήγει κάτω ἀπό τόν σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ, ἀπό ὅπου μετά τό Πάθος τοῦ Κυρίου, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής τήν «παραλαμβάνει εἰς τά ἴδια». 

Ἡ Θεοτόκος εἶναι «ἡ πρός τό κτίστην γέφυρα», ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Γενεσίου της. Εἶναι αὐτή διά τῆς ὁποῖας ἀνεβήκαμε στόν οὐρανό!

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον, ὅπως ψάλλουμε, «γεννᾶται καί ὁ κόσμος σύν αὐτῇ ἀνακαινίζεται. Τίκτεται καί ἡ Ἐκκλησία τήν ἑαυτῆς εὐπρέπειαν καταστολίζεται»… 

Γνώριζε πολύ καλά ὁ μεγάλος δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τήν ὑψηλή περιωπή τῆς Θεοτόκου Μαρίας, καί τόν μοναδικό ρόλο της στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γι᾿ αὐτό τήν ἀποκαλοῦσε «ἐπίγειον οὐρανόν»! Γνώριζε ἐπίσης ὁ μέγας Ἅγιος, θεολόγος καί θεόπτης καί κήρυκας τῆς Χάριτος καί τοῦ φωτός, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τήν μεγάλη ἀξία της ἀλλά καί τήν ὑψηλή συμμετοχή της στό ἔργον τῆς σωτηρίας, ὅταν ἔλεγε ὅτι ἡ Παναγία εἶναι «τό μεθόριον (σύνορο) μεταξύ κτιστῆς και ἀκτίστου φύσεως»! 

Ἐκείνη καί μόνο ἦταν ἡ κατάλληλη, ἡ «προεκλελεγμένη πρό πασῶν τῶν γενεῶν εἰς κατοικητήριον τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ», ἡ ἐκλεκτή καί ἀξία στό νά φέρει ἐν ἀγκάλαις «τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν», τόν ἄκτιστο Λόγο καί δημιουργό τοῦ παντός καί νά τοῦ δώσει τό κατά σάρκα, ἑνώνοντάς τον μέ τόν κτιστό κόσμο μας. Γι᾿ αὐτό καί σκιρτώντας ἀπό χαρά οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι, ἐκφράζουν τή μεγάλη τους ἔκπληξη καί εὐγνωμοσύνη «ἐν μεθέξει ψυχῆς», μπροστά στό μοναδικό αὐτό γεγονός, ὅπως λ.χ. διαπιστώνουμε στούς κανόνες τοῦ γλυκυτάτου «Θεοτοκαρίου» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: 

«Τίς εἶδε; τίς ἤκουσε μητέρα, τίκτουσαν τόν ἑαυτῆς Δημιουργόν, τόν διδόντα τροφήν πάσῃ σαρκί; ὤ τοῦ θαύματος! θρόνος χερουβικός ἐδείχθη ἡ γαστήρ σου Θεοτόκε, Κεχαριτωμένη, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Καν. ἦχ. Β΄, Παρασκευή ἐσπέρας, ποίημα ἁγίου Ἀθανασίου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ νέου) .

Αὐτή ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, τῆς ὁποίας ἡ προαίρεση ὅλη εἶχε δοθεῖ στόν Κύριο καί τό θέλημά της ταυτιζόταν πλήρως πρός τό θέλημα του Θεοῦ, ἀνεδείχθη «ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τῆς δημιουργίας», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Νικόλαος Καβάσιλας (Λόγος εἰς τήν Γέννησιν, 4, Π. Νέλλα, Ἡ Θεομήτωρ, σελ. 56).

Ἀφορμή χαρᾶς, λοπόν, ἡ ἑορτή αὐτή, ἐνσταλάζουσα στίς καρδιές μας τή «δρόσο τοῦ οὐρανοῦ».

Ἀλλά, προχωροῦμε, στό πνευματικό αὐτό ταξίδι καί φθάνουμε σέ ἕναν ἄλλο σταθμό Θεομητορικό, ὅπου θά ξεδιψάσει ἡ ψυχή μας ἀπό τό «ὕδωρ τό ζῶν»…

Στίς 21 τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἑορτάζουμε τά ἱερά Εἰσόδεια τῆς Θεομήτορος, ἑορτή την ὁποία παραλάβαμε ἀπό τά λεγόμενα Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια. Δέν θά ἀναφερθοῦμε στά ἱστορικά τῆς ἑορτῆς, ἀλλά θά προσψαύσουμε εὐλαβικά κάτι ἐλάχιστο ἀπό τόν θεολογικό της πλοῦτο, ἀντλῶντας τά μηνύματα, πού συνιστοῦν γιά μᾶς ἄρδευση πνευματική. Θά πρέπει νά γνωρίζουμε, βεβαίως, ὅτι τό γεγονός τῶν Εἰσοδείων εἰσάγει στή νέα περίοδο σχέσεων τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους καί, ὅπως ἔχει γραφεῖ προετοιμάζεται ἡ διδασκαλία περί τῆς Χάριτος καί περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. (Βλ. Γ. Φίλια, Οἱ θεομητορικές ἑορτές στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Γρηγόρη, σελ. 86). 

Ἐπ᾿ αὐτοῦ ὁ ἅγιος καί Ὁμολογητής Ταράσιος Κωνσταντινουπόλεως γράφει: «Ταύτην οἱ πιστοί ἑορτάσωμεν τήν πάντιμον ἑορτήν…τήν μυστικαῖς περιαστράπτουσαν τῷ κόσμῳ θεογνωσίαις, τήν ἐν τρισί προσώποις μίαν θεότητα, Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος, διδάξασαν παντοκρατορίαν». (Εἰς τήν εἴσοδον τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, B΄MPG. 98, 1484 A). 

Ἡ Θεοτόκος εἰσέρχεται στό ναό τοῦ Κυρίου «ὡς τριετίζουσα δάμαλις» καί ἐκεῖ προετοιμάζεται γιά τήν μεγίστη ἀποστολή της, τήν ἐξαιρετική τιμή πού τῆς ἐπιφυλλάχθηκε μέσα στήν Ἱστορία, τό νά γίνει ἡ κατά σάρκα Μητέρα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ.

Μέσα στό Ναό, εἰσέρχεται ἡ ἤδη γενομένη Ναός τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει τό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς («ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος»). Ἐκεῖ, διά τῆς προσευχῆς, τῆς «ἱερᾶς ἠσυχίας» καί τῆς ὅλης πνευματικότητος πού ἀνέπτυξε ἔφθασε στή χαρισματική θέωση, τήν μακαρία κατάσταση τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ. Πῶς, ὅμως, ζοῦσε ἡ Παναγία μέσα στό Ναό, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων; Μᾶς τό περιγράφει θαυμάσια σε μία ὁμιλία του ὁ θεόπτης καί ἐμπειρικός θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας, ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. 

«Ζοῦσε, λοιπόν, σάν στόν παράδεισο και σε τόπο ἀνυψωμένο ἀπό τή γῆ, μᾶλλον δε σάν σέ ἐπουράνες αὐλές, ἀφοῦ τα ἄδυτα ἐκεῖνα ἦσαν καί αὐτῶν τύπος. Ζοῦσε διανύοντας βίον ἀπαράσκευο, ἀφρόντιστο, ἀμέριμνο, ἄμοιρο λύπης, ἀμέτοχο ἀγενῶν παθῶν, ἀνώτερον ἀπό αὐτήν τήν ἠδονή τήν ὄχι χωρίς ὀδύνη, ζώντας μόνο γιά τό Θεό, βλεπομένη μόνο ἀπό τό Θεό, τρεφομένη ἀπό τόν Θεό, τηρουμένη μόνο ἀπό τόν Θεό, πού ἐπρόκειτο νά σκηνώσει σέ μᾶς δι᾿ αὐτῆς, πάντως δέ καί αὐτή βλέποντας μόνο τόν Θεό, τόν Θεό κάνοντας τρυφή της, στόν Θεό διηνεκῶς ἀφιερωμένη». (Ὁμιλία ΝΓ΄ Εἰς τά Εἰσόδεια, ΕΠΕ, 11, 323, μετάφρ. ) 

Ἔτσι ἡ Παναγία μας, κατέστη πρότυπον ὀρθοδόξου ἀσκητισμοῦ, μεγάλη ὄντως θεωρητική Διδάσκαλος τῆς ἠσυχίας, πού δέν εἶναι μιά ἁπλή ἐξωτερική νηνεμία, ἀλλά ἔχει νά κάνει μέ τήν ὅλη διαδικασία καί τήν παραδεδομένη μέθοδο θεραπείας καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή λεγομένη «νοητή σιγή», ὅπως καί πάλι ἀναφέρει ὁ θεοφόρος Παλαμᾶς, πρᾶγμα πού ἐπιτυγχάνεται μέ αὐτό πού ὀνομάζεται νῆψη, κάθαρση ψυχῆς καί καρδίας κατά τούς Πατέρες, «ἐπιστήμη τῶν λογισμῶν» κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, καί πού ὁδηγεῖ στή μέθεξη τοῦ Θεοῦ «κατ᾿ αἴσθησιν ψυχῆς»… 

Ἐκεῖ ἔφθασε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ μετά ταῦτα κυοφορήσασα τόν Θεό τοῦ παντός!

Γι᾿ αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, προβάλλοντας ὡς πρότυπον ἀρετῆς καί πνευματικῆς τελειότητος τήν Παναγία, ἀφοῦ ἐκείνη κατεξοχήν ἔζησε τόν «κατ᾿ ἀρετήν βίον», καλεῖ ὅλους τούς πιστούς νά ὑμνήσουν τόν Κύριο καί Δημιουργό τοῦ παντός, παραμερίζοντας κάθε τι τό βιολογικό καί κοσμικό, ὅπως λέγει καί ὁ χερουβικός ὕμνος τῆς Θ. Λειτουργίας, «πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν».

 Μόνο ἔτσι, ἐπισημαίνει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, θά φωτισθοῦν ἀπό τό θεῖο Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί θά μπορέσουν νά εἰσέλθουν ἀπό τό θεῖο καί ἀκατάληπτο γνόφο στό μυστικό ὄρος, τό πνευματικό. «Δεῦτε τοίνυν, ἀναβῶμεν πρός τό μυστικόν ὄρος καί τῶν βιοτικῶν καί ὑλικῶν ἐμφάσεων γεγονότες ὑπέρτεροι, καί τόν γνόφον ὑπεισελθόντες τόν θεῖον καί ἄληπτον, ἐν φωτί τῷ θείῳ γενόμενοι, τήν ἀπειροδύναμον ὑμνήσωμεν δύναμιν». (Ὁμιλ.10, MPG. 96, 753 C). 

Πρότυπον, λοιπόν, πνευματικῆς τελειότητος ἡ Θεοτόκος Μαρία, γιά ὅλους τούς Χριστιανούς. «Αὕτη παντός ἁγίου κορυφή καί τελείωσις», θά τονίσει καί πάλι ὁ ἁγιώτατος ποιμήν τῆς Θεσσαλονίκης, Γρηγοριος ὁ Παλαμᾶς.

Καί αὐτή ἡ διαβεβαίωση πολύ μᾶς χαροποιεῖ, μᾶς δροσίζει καί μᾶς ἐνισχύει πνευματικά! Ἀλλά ταυτόχρονα μᾶς μεταδίδει μηνύματα πνευματικά! Μᾶς ὑποδεικνύει τήν ὁδό τῆς δικῆς μας «ναοποιήσεως» μέ τή συνδρομή τῆς θείας, ἀκτίστου Χάριτος, δηλαδή τοῦ πῶς θά γίνει ὁ ἄνθρωπος «ναός τοῦ Θεοῦ» κατά τή ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, πῶς θα καταστεῖ «ναοφόρος», ὅπως γράφει ὁ ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, αὐτός πού ἔφερε ἐντός του τόν Θεό! Αὐτό, κυρίως προϋποθέτει τήν μεγάλη ἀρετή τῆς καθαρότητος! Σέ ὅλα, στό νοῦ καί στήν καρδιά, στίς αἰσθήσεις καί τούς λογισμούς. 

Καί ὅπως ἡ Παναγία «τῇ καθαρότητι θέλγει Θεόν ἐνανθρωπῆσαι» ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀφοῦ μέ τή δική Του βοήθεια καί τόν δικό της ἀγῶνα κατόρθωσε νά ὑψωθεῖ στις κορυφές τῆς ἀπόλυτης καθαρότητος καί τοῦ ἀπολύτου πνευματικοῦ κάλλους, ἔτσι καί ἡ δική μας (ὅσο εἶναι ἀνθρωπίνως ἐφικτή) ἀγωνιστικότητα, πνευματικότητα καί καθαρότητα θά «θέλξει» καί θά ἐλκύσει τόν Θεό νά ἔρθει νά κατοικήσει ἐν Χάριτι ἐντός μας… Καί τότε, μέ αὐτή τήν «ἐνοίκηση» τῆς Χάριτος, ὁ Κύριος μᾶς καθιστᾶ δικούς Του ναούς, δικά Του ἱερά καταγώγια, οἶκους τῆς ἀρετῆς, πραγματικές εἰκόνες καί ὁμοιώματά του. 

Πρός τόν θεῖο αὐτό στόχο θά μᾶς ἐνισχύσει, ἐπικαλουμένη, ἡ Θεοτόκος, ὁ ἔμψυχος θεῖος Ναός, ἡ Παναγία Μητέρα Του! 

Στίς 26, τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, ἀμέσως μετά τήν θεία Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, πάλι ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν Θεοτόκο μέ τήν ἑορτή τῆς «Συνάξεως», ὅπως λέγεται. Εἶναι ἡ τελευταία πηγή ἀναψυχῆς, ἐδῶ σ᾿ αὐτό τό νοερό ταξίδι.

Συνηθίζει ἡ Ἐκκλησία, μετά ἀπο μία μεγάλη Δεσποτική ἑορτή, νά τιμᾶ τά πρόσωπα ἐκεῖνα πού διεδραμάτισαν ἕνα σπουδαῖο ρόλο στο τιμώμενο γεγονός. Αὐτό λαμβάνει χώρα καί στά Θεοφάνεια, μετά ἀπό τά ὁποῖα ἑορτάζετα ἡ Σύναξη τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου, στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖ ἡ Σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ (26 Μαρτίου), ὅπως ἐπίσης καί στήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου μέ τήν ἑπόμενη ἑορτή τοῦ δικαίου Συμεῶνος, τοῦ βαστάσαντος τόν Ὕψιστο Θεό.

Κατά τήν ἑορτή τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου, «γίνεται σύναξις τῶν πιστῶν πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου, ἥτις ὑπῆρξε το κύριον πρόσωπον τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως». (ΘΗΕ, 11, 557). 

Ἡ ἑορτή αὐτή, λοιπόν, μᾶς φέρνει στήν ἱερά ἀνάμνηση τοῦ μεγίστου Μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας, τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός γιά μᾶς, ἀποτελεῖ τήν ὑψίστη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἔσχατη πραγμάτωση τοῦ ἀνθρώπου, τήν τελείωση τοῦ ἀνθρωπίνου προορισμοῦ! Ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου, εἶναι γεγονός διπλό. Ὁ Θεός προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί μέσα ἀπό αὐτήν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ τή θεία ζωή! 

Εἶναι γνωστή στούς μελετητές ἡ Πατερική ρήση: «Ἄνθωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». (Μ. Ἀθανάσιος, Ὑμνολογία). Δέν πρέπει δέ οἱ ὀρθόδοξοι νά ἀγνοοῦμε ὅτι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου εἶναι τό μοναδικό γεγονός τό ὁποῖο 1) ἀποκαλύπτει τόν Θεό, 2) τόν εἰσάγει στήν ἀνθρωπινη ἱστορία καί 3) τελειοποεῖ τον ἄνθρωπο. Αὐτό εἶναι τό «μόνον καινόν (καινούργιο) ὑπό τόν ἥλιον», κατά τή γνωστή διατύπωση τοῦ μεγάλου δογματολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Σ᾿ αὐτό λοιπόν τό «Μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», ἡ Παρθένος Μαρία, συνεργεῖ ὡς τό πλέον κατάλληλο ὄργανο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, παρέχοντας τό κατά σάρκα, τήν κτιστή φύση στόν ἄκτιστο Θεό! 

Μόνο αὐτή ἦταν ἀπό ἀνθρωπίνης πλευρᾶς ἡ ἄξια γι᾿ αὐτήν τήν ἀποστολή, γι᾿ αὐτήν τήν ἐνεργό συμμετοχή στήν πραγματοποίηση τοῦ προαιωνίου σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, λόγῳ τῆς μεγάλης ἁγιότητός της! Μόνη αὐτή κατέστη ἔνδυμα καί κατοικητήριο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου τοῦ Θεοῦ! 

Ὀρθά ἐν προκειμένῳ ἔχουν γραφεῖ τά ἑξῆς: «Τό ὅτι ἐξελέγη αὕτη εἰς τό ὕψιστον λειτούργημα τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ, δέν ὑπῆρξε γεγονός τυχαῖον καί αὐθαίρετον. Μόνη ἡ Παρθένος Μαρία ἦτο ὁ ἀντάξιος τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ναός! Ὁ Θεός Λόγος ἀπέβλεπεν εἰς τήν ἔκπαγλον ὡραιότητα τῆς ψυχῆς της, ὥστε νά δανισθῇ ἐκ τῶν τιμίων αἱμάτων της τήν ἀνθρωπίνην αὐτοῦ φύσιν». (Ἀνδρ. Θεοδώρου, Ἡ περί Τριάδος καί Χριστοῦ διδασκαλία τῆς Παρακλητικῆς, Ἀθῆνα 1962, σελ. 33).

Πρίν ἀπό την Παναγία, ὁ Θεός ἦταν για ὅλους ἀόρατος, θά πεῖ ὀ ἅγιος ἀρχιεπίσκοπος τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, σέ μία ὁμιλία του στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Τόν ἀπεκάλυψε, τόν ἔκανε ὁρατό ἡ Σάρκωσή του «ἐκ Παρθένου Μαρίας», ἡ ὁποία «ἐδάνησε τήν σάρκα» στόν Παντεχνήμονα Λόγο, ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Παναγία μας, μέ τήν «ὑπερέχουσαν» ἁγιότητά της ἔφερε τόν Θεό στή γῆ, ἀλλά καί μετέφερε ὡς γέφυρα (ὅπως λέμε στόν Ἀκάθοστο ὕμνο) τούς ἀνθρώπους ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό! Καί τά στοιχεία ἐκεῖνα τά ὁποῖα προσήλκυσαν τόν Θεό νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος ἀπό αὐτήν, προσδιορίζονται ἀπό τήν πατερική μας γραμματεία ὡς ἑξῆς: 

«Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνος, ἄρνησις κακίας ἁπάσης, ψυχή καθαρωτέρα φωτός, σῶμα διά πάντων πνευματικόν, ἡλίου φαιδρότερον, οὐρανοῦ καθαρώτερον, θρόνων χερουβικῶν ἱερώτερον».(Ν. Καβάσιλα, Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν,2, Π. Νέλλα, Ἡ Θεομήτορ, σελ. 122-124).

Ὀρθά, λοιπόν, ἡ Θεοτόκος χαρακτηρίζεται ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς «ἡ ἁγίων ἁγιωτέρα, καί ἱερῶν ἱερωτέρα, καί ὁσίων ὁσιωτέρα» (Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Λόγος Β, MPG. 96, 729 Α). Αὐτή, μέ τήν ἐπί γῆς παρουσία της, ὅπως καί πάλι σημειώνει ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, μετέτρεψε τή γῆ σέ οὐρανό, ἄδειασε τόν Ἅδη ἀπό τούς δεσμώτες, ἔκανε τούς ἀνθρώπους πολίτες τοῦ οὐρανοῦ, συνένωσε τούς ἀνθρώπους μέ τούς Ἀγγέλους…

Εὐφροσύνη ψυχῆς καί ἄρρητη μυστική χαρά προξενοῦν τά ἐγκώμια τοῦ μεγάλου θεοτοκόφιλου Ἁγίου καί κορυφαίου τῶν Κολλυβάδων, Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος κατενόησε σέ βάθος τήν ὑψηλή ἀποστολή τῆς Θεοτόκου, ἀλλά καί τή μεγάλη της ἁγιότητα καί ἀπευθύνεται πρός αὐτήν δουλικῶς καί υἱικῶς, ἐκφράζοντας τό «ἀπαθές πάθος» του μέ αὐτά τά λόγια: «Ὦ γλυκυτάτη καί πρᾶγμα καί ὄνομα Μαριάμ, τί πάθος εἶναι τοῦτο, ὅπου αἰσθάνομαι εἰς τόν ἑαυτόν μου; ἐγώ δεν ἠμπορῶ νά χορτάσω τους ἐπαίνους τῶν μεγαλείων σου! Ὅσον γάρ περισσότερον τά ἐπαινῶ, τόσον περισσότερον τά ὀρέγομαι, και ὁ πόθος μου ἐπ᾿ ἄπειρον προβαίνει, καί ἡ ἐπιθυμία μου ἀκόρεστος γίνεται, διό καί πάλιν ἐπιθυμῶ νά τά ἐπαινέσω»…

Ἡ ψυχή μας, θά λάβει πρίν τό τέλος τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ταξιδίου ἀκόμη μία δροσοσταλίδα Χάριτος, ἀπό τήν ἀνάγνωση και ἐντρύφηση τῶν ἐγκωμίων τοῦ προειρημένου Ἁγίου, τοῦ σοφοῦ Νικοδήμου πρός τήν Ἀειπάρθενο Μαρία, τήν κατά χάριν Μητέρα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

«Ἐσένα οἱ τῶν θείων Γραφῶν ἔμπειροι, ἀποκαλοῦσιν ἀκροστιχίδα πάντων τῶν Προφητῶν πίνακα τῶν δύο διαθηκῶν∙ ὑπόθεσιν τῶν Ἀποστόλων∙ ὕλην τῶν Πατέρων καί Διδασκάλων∙ στερέωμα τῶν Μαρτύρων∙ παρηγορία τῶν Ὁσίων∙ τῆς νοερᾶς προσευχῆς διδάσκαλον∙ τῆς ταπεινώσεως εἰσηγήτριαν, τῆς ἀγάπης τῆς διπλῆς παράδειγμα ἔμψυχον…θαῦμα τῶν Ἀγγέλων, Θεοῦ ἀμίμητον μίμημα…ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν συνελθουσῶν ἐπί Χριστοῦ φύσεων…». (Ἀπό τήν ἑρμηνεία τῆς Ἐννάτης ὠδῆς).

Νά πῶς δροσίζεται ἡ ψυχή ἀπό τά θεομητορικά νάματα! Ὅλοι οἱ πιστοί, λαμβάνουμε τήν «Ἀερμώνειον δρόσον» πού παρέχει ἡ Θεοτόκος, μέσα στά ἔγκατα τοῦ εἶναι μας, ἔχοντας ὑπόψη μας ὅτι « ἄν ἡ Μαρία ἔχει μιά θέση τόσο κεντρική στό δόγμα, τή λατρεία καί τήν εὐλάβεια τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι γιατί ἔπαιξε ἕνα ρόλο κεντρικό στήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας. Διόρθωσε τήν Εὔα∙ μπόρεσε νά φανερώσει τόν ἄνθρωπο ὅπως τόν δημιούργησε ἀρχικά ὁ Θεός, νά δείξει ὅλη του τήν πρώτη ὀμορφιά καί δόξα.

 Καί, ἐνῶ δέν ἦταν ἡ ἴδια, παρά μόνο ἕνας ἄνθρωπος σάν ὅλους τούς ἄλλους, βυθισμένος καί αὐτός μέσα στήν κατάσταση τῆς φθορᾶς πού δημιούργησε ὁ ἐκτροχιασμός τῶν προπατόρων, μπόρεσε νά πραγματοποιήσει τό σκοπό, γιά τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε στήν ἀρχή, δηλαδή νά γίνει ἡ ὁδός, μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε προσωπικά την εἴσοδό Του στόν κόσμο γιά νά δράσει μέσα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων σάν Θεάνθρωπος καί νά σώσει, δηλαδή νά ὁλοκληρώσει καί νά θεώσει τόν κόσμο». (Π. Νέλλα, Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί ὁ θεοκεντρικός ἀνθρωπισμός, Σύναξη, 59, Ἰούλιος –Σεπτέμβριος 1996).

Μέσα, λοιπόν, στή φοβερή δίνη τῶν ποικίλων θλίψεων καί πολυπλόκων προβληματισμῶν πού μᾶς συνέχουν κατά τήν ὄντως ζοφερή καί ἐρεβώδη ἐποχή μας, ἄς ἀξιοποιήσουμε τόν «ἔμψυχον θησαυρόν τοῦ Παμβασιλέως», τήν Παναγία Παρθένο καί ἄς ζητήσουμε τήν μυστική ἐντός τοῦ εἶναι μας παρηγορία καί ἰατρεία της, ὅπως τό κάνουμε στό Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα πού ψάλλουμε: «Παράκλησιν ἐν ταῖς θλίψεσιν οἶδα καί τῶν νόσων ἰατρῶν σε γινώσκω»… Μπορεῖ νά μᾶς ἀναπαύσει, νά δροσίσει καί νά πληρώσει ἐσωτερικά τήν ὕπαρξή μας! Δέν εἶναι ἁπλά ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, ἀλλά εἶναι ἡ «Θεομήτωρ», ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος τῆς Νύσσης Γρηγόριος καί ἄλλοι Πατέρες ἀλλά καί ἡ Ὑμνολογία μας. Ἔχει παρρησία πρός τόν Υἱό της, τοῦ Ὁποίου ὑπάρχει κατά τόν Γρηγόριο Παλαμᾶ «ταμεῖον καί πρύτανης τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος»!

Ἄς τήν φωνάζουμε σέ κάθε δυσκολία μας καί ἄς ἐπικαλούμαστε τό Ὑπερύμνητο ὄνομά της, προφέροντας συχνά τήν μικρή, ἀλλά τόσο ἰσχυρή προσευχή: «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», ὅπως πράττουν καθημερινῶς καί ἀκαταπαύστως οἱ ὑμνητικοί ἐρωδιοί τοῦ Ἄθωνος, οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί…

Καί ἄς ἐλπίζουμε στήν δυνατή πρεσβεία καί τήν ἀκαταίσχυντη προστασία της! Δέν θά ἔφθανε ποτέ κανείς Χριστιανός στή φοβερή ἀπόγνωση καί τήν δαιμονοκίνητη αὐτοχειρία, ἄν ἤλπιζε στό ἔλεος τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ, πού προχέεται δαψιλῶς στόν κόσμο, μέσῳ τῶν δυνατῶν δεήσεων τῆς Παναγίας Μητέρας Του! 

Ἀπευθυνόμαστε καί ἐμεῖς πρός αὐτήν τήν «Ὑπερευλογημένην καί Δεδοξασμένην Μαριάμ», τελειώνοντας τήν παροῦσα ἀναφορά – πορεία πνευματικῆς ἀναψυχῆς, προφέροντας ὅσο γίνεται καρδιακά καί ὑπαρξιακά τά δοξολογητικά καί ἱκετευτικά λόγια τοῦ φλογεροῦ ἐκείνου Κεφαλονίτου ἱεροκήρυκος, ἐπισκόπου Ἡλία Μηνιάτη:

«Ἐλπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, ἕνα νεῦμα νά κάνεις πρός τόν Υἱόν σου δι᾿ ἐμέ, ἐγώ εἶμαι σωσμένος. Μαρία, ὅποιος εἰς σέ ἐλπίζει, ἀδύνατον εἶναι νά χαθῇ».

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Μέσα στήν περίοδο τοῦ Φθινοπωρου ὑπάρχουν καί ἄλλες θεομητορικές ἑορτές , ὅπως λχ. ἡ ἑορτή τῆς ἐπονομαζομένης «Παναγίας Μυρτυδιωτίσσης» (24η Σεπτεμβρίου) καί τῆς «Γοργοϋπηκόου» καί «Ἁγίας Σκέπης» (1η Ὀκτωβρίου), ἀλλά ἡ ἀναφορά μας στό κείμενο αὐτό εἶναι στίς λεγόμενες κεντρικές θεομητορικές ἑορτές.

0 Comments

Τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση

9/25/2013

0 Comments

 
Του Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγορίου
Picture
Τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι θέμα εὐαίσθητο ἀλλά καί καθοριστικό. Εὐαίσθητο, διότι τά κριτήρια αὐτά εἶναι θεολογικά καί ὄχι ἠθικολογικά καί οὑμανιστικά. Αὐτό σημαίνει ὅτι νοθεύονται μέ τρόπο πού πολλές φορές δέν εἶναι ὁρατός. Εἶναι θέμα καθοριστικό, διότι ἡ γνώση καί ἡ βαθύτερη ἐπίγνωση τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητος χαρακτηρίζει ἀφ’ ἑνός τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἐάν δηλαδή αὐτός εἶναι ἐνταγμένος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί ἀφ’ἐτέρου αὐτήν τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, ἐάν εἶναι ἀληθινή ἤ ὄχι.

Τό θέμα θά ἀναπτυχθεῖ ἀπό τόν ὁμιλοῦντα σέ θεματικές ἑνότητες, ὥστε νά γίνει εὐκολότερα κατανοητό. Στό πρῶτο μέρος θά διατυπωθοῦν τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια τῆς ἁγιότητος καί τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος, ἐνῶ στό δεύτερο μέρος θά ἐξετάσουμε ἐάν καί κατά πόσον πῶς σήμερα ἁγιοποιεῖται ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Γνωρίσματα ἤ κριτήρια ἁγιότητος

Τό πρῶτο γνώρισμα ἁγιότητος εἶναι νά ἔχει ἐνταχθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ὑπενθυμίζουμε τό χωρίο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρ. , ιστ’ 16) καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου « Ἐάν μή τίς γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. γ’ 5). Ὅμως ὑπῆρχαν καί περιπτώσεις πού ὁ μαρτυρικός θάνατος ἀρκοῦσε. Ἐθεωρεῖτο «βάπτισμα αἵματος» καί ἀποτελοῦσε ἀκόμα καί λόγο ἁγιότητος γιά τούς πιστούς. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀναφερόμενος στόν Μάρτυρα Λουκιανό τονίζει: «Ὥσπερ οἱ βαπτιζόμενοι τοῖς ὕδασιν, οὕτως οἱ μαρτυροῦντες τῷ ἰδίῳ λούονται αἵματι». (Ἱερ. Χρυσ. Εἰς τόν Ἅγιον Λουκιανό PG 50, 552).

Ἕνα ἄλλο κριτήριο εἶναι τό ὀρθόδοξο φρόνημα. Ἡ διάσωση καί ἡ μετάδοση τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως καθώς καί ἡ διαφύλαξη τῆς παρακαταθήκης ἀλώβητης καί ἀναλλοίωτης εἶναι κεφαλαιῶδες θέμα σωτηρίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σέ ἐπιστολή του πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ἐπισημαίνει ὅτι κηρύττει μόνο ὅσα παρέλαβε καί διδάχθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες.

«Πίστιν δέ ἡμεῖς οὔτε παρ᾽ ἄλλων γραφομένων ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα, ἀλλ᾽ ἅπερ παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγέλωμεν» (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολή 140 τῆς Ἀντιοχέων Ἐκκλησίας PG32, 588C).

Ὁ ἐνάρετος βίος εἶναι ἐπίσης ἕνα σημαντικό γνώρισμα. Ὁ ἐνάρετος βίος ἐπιδρᾶ καταλυτικά στήν λειτουργική ζωή ὡς ὑπόδειγμα γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία νοητή πυξίδα. Ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μιμήθηκαν ἄλλους Ἁγίους στήν ἀρετή, ἀκόμα καί στό μαρτύριο.

Ἕνα κριτήριο ἐπίσης εἶναι ἡ θαυματουργία. Ἡ θαυματουργία ἔχει καταγραφεῖ στήν Καινή Διαθήκη ὡς χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Ἀποστόλων καί γενικότερα τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων. Ὁ Κύριος, πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του, ἀπευθυνόμενος στούς Ἀποστόλους τούς ἔδωσε τήν δύναμη νά θεραπεύουν τόν κόσμο. Αὐτό φαίνεται καί στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀρχῆς γενομένης μέ τόν Ἀπόστολο Πέτρο κηρύττοντα καί θαυματουργοῦντα.

Τίθεται τό ἐρώτημα: τά θαύματα ἀπό μόνα τους ἀποτελοῦν κριτήριο ἁγιοκατατάξεως; Ἡ ἀπάντηση εἶναι «ὄχι». Τά λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι καθοριστικά. «Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ. Κύριε, Κύριε οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν; καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ἡμᾶς. ἀποχωρεῖτε ἀπ᾽ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν.» (Ματθ. ζ’ 22-23).

Ἕνα ἄλλο γνώρισμα εἶναι οἱ ἐξαιρετικές ὑπηρεσίες καί ἡ προσφορά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ Ἅγιος καί Ἰσαπόστολος Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων θέσπισε τήν ἀνεξιθρησκεία καί ἔπαυσαν οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἡ ὁποία ἀναστήλωσε τίς Ἱερές Εἰκόνες καί τίς ἀποκατέστησε ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν.

Οἱ ἐξέχουσες ὑπηρεσίες στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δέν ἀποτελοῦν ἀπό μόνες τους γνώρισμα ἁγιότητος. Στήν περίπτωση ὅμως τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὑπάρχει ἡ θεοπτική ἐμπειρία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἐκ μέρους του ἐκλογή ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό φαίνεται στήν ὑμνολογία «τύπον σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας . . . ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος» καί «ὡς ὁ Παῦλος τήν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος». Ἐπίσης ἁπτό τεκμήριο ἁγιότητος ἀποτελεῖ τό ἱερό λείψανό του «οὗ ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει» (Ἀκολουθία Μηναίου 21ης Μαΐου, Ἔκδ. Ἀποστ. Διακονίας). Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει μέ τό λείψανο τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τό ὁποῖο διασώζεται στόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Κέρκυρας.

Ἕνα ἄλλο κριτήριο ἁγιότητος ἀποτελοῦν ἐπίσης τά ἀδιάφθορα Ἱερά Λείψανα, τά ὁποῖα εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν. Ἄν καί τά λείψανα ἀποτελοῦν σημεῖο πού στοιχειοθετεῖ ἁγιότητα, δέν ἀποτελοῦν ὅμως ἀπαραίτητο κριτήριο ἁγιότητος. Σέ ὁρισμένες περιπτώσεις ἡ λειτουργική πράξη ἀπέδειξε ὅτι μπορεῖ νά εἶναι ἀποτέλεσμα ἀφορισμοῦ ἤ κατάρας ἤ καταφρονήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ Τρίτη λεγομένη Σύνοδος τῆς Μόσχας τό 1666, στήν ὁποία μετεῖχαν, πλήν τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων, πέντε Μητροπολίτες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Παΐσιος, ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Μακάριος καί Ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Γεωργίας καί Σερβίας. Ἡ Σύνοδος αὐτή ἀπεφάνθη:


«Τά τῶν νεκρῶν σώματα εὑρισκόμενα καί ἐν καιροῖς τούτοις ἀκέραια καί ἄλυτα, μή τολμάτω τις ἀπό τοῦ νῦν, ἄνευ ἀξιοπίστου μαρτυρίας καί Συνοδικῆς ἀποφάσεως τιμᾶσθαι αὐτά καί σέβεσθαι ὡς ἅγια, διότι εὑρίσκονται πολλά σώματα ἀκέραια καί ἄλυτα οὐχί ὑπό ἁγιωσύνης,ἀλλά ὑπ᾽ ἀφορισμοῦ καί κατάρας ἀρχιερατικῆς ἤ ἱερατικῆς τυγχάνοντες ἐτελεύτησαν, ἤ ἐκ παραβάσεως καί καταφρονήσεως τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων ἀκέραια καί ἄλυτα εὑρίσκονται» (Δεληκανῆ Κ. Πατριαρχικά ἔγγραφα Τομ. Γ’ Κωνσταντινούπολις 1905 σελ. 136-137).

Ἄς μήν ἀναφερθοῦν παραδείγματα συγχρόνων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι περιφερόμενοι μέ διάφορα λεγόμενα λείψανα σημερινῶν -δῆθεν- ἁγίων, πού ἔχουν πετύχει νά εὐωδιάζουν καί νά μυροβλύζουν μέ τεχνητά μέσα, ἐξαπατοῦν τούς πιστούς.

Ἀνακεφαλαιώνοντας, τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια τῶν προσώπων, προκειμένου νά καταχωρισθοῦν στά δίπτυχα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τά ἑξῆς:

α) τό Ἱερό Βάπτισμα β) τό ὀρθόδοξο φρόνημα γ) ὁ ἐνάρετος βίος δ) οἱ ἐξαιρετικές ὑπηρεσίες καί ἡ προσφορά στήν Ἐκκλησία ε) ἡ θαυματουργία στ) τά Ἱερά Λείψανα.

Αὐτά εἶναι τά γνωρίσματα ἤ κριτήρια γιά νά εἶναι κάποιος Ἅγιος. Δέν ἀποτελοῦν ὅμως ἀπό μόνα τους ὅλα μαζί ἤ ξεχωριστά καί τεκμήριο ἁγιότητος. Τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ θέωση τοῦ προσώπου. Νά ἔχει δηλαδή ὁ Ἅγιος δεῖ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχει γνωρίσει τά μυστήρια περί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Οἱ θεόπτες Ἅγιοι χαρακτηρίζονται βασιλεῖς καί κύριοι ὄχι μέ τήν κοσμική ἔννοια ἀλλά μέ τό ὅτι βασιλεύουν ἐπί τῶν παθῶν τους, τά ὁποῖα ἔχουν μεταμορφώσει ἐν Χριστῷ καί φυλάσσουν ἀπαραχάρακτη τήν ὁμοίωση τῆς θείας εἰκόνος. Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:

«Θεούς δε λέγω καί βασιλεῖς καί κυρίους οὐ φύσει, ἀλλ᾽ὡς τῶν παθῶν βασιλεύσαντας καί κυριεύσαντας καί τήν τῆς θείας εἰκόνος ὁμοίωσιν, καθ᾽ ἥν γεγένηται, ἀπαραχάρακτον φυλάξαντας (βασιλεύς γάρ λέγεται καί ἡ τοῦ βασιλέως εἰκών) καί ἑνωθέντας Θεῷ κατά προαίρεσιν καί τοῦτον δεξαμένους ἔνοικον καί τῇ τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι, ὅπερ αὐτός ἐστί φύσει» (PG 94, 1164 b).

Οἱ θεόπτες Ἅγιοι ἑνώνονται μέ τόν Θεό ψυχῇ τε καί σώματι. Ἡ ἕνωση αὐτή δέν εἶναι ἠθική, ψυχολογική καί κοινωνική ἀλλά θεολογική. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται ἀπό τήν ψυχή στό σῶμα τοῦ Ἁγίου «ὅτι δέ καί διά τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν ἐνῴκησεν ὁ Θεός»(PG 94 1164 c ).

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀφθαρσία τῶν Ἱερῶν Λειψάνων. Νικᾶται ὁ θάνατος πού ὑπάρχει μέσα στά κύτταρα τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἔχει ἐνοικήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦ νοῦ διαπορθμεύεται στό σῶμα. Ἐπίσης ἐξηγεῖται καί ἡ παρρησία τοῦ Ἁγίου πρός τόν Θεό, διότι πρεσβεύει ὑπέρ τῶν ἐν μετανοίᾳ προσευχομένων πιστῶν: «ἐν παρρησίᾳ τῷ Θεῷ παρεστήκασι» (PG 94 1164-1165 d).

Τά λείψανα αὐτῶν τῶν Ἁγίων εἶναι ζωντανά, δέν εἶναι νεκρά γιά αὐτό καί θαυματουργοῦν. Οἱ Ἅγιοι ἑνώθηκαν μέ τόν αἴτιο τῆς ζωῆς, τήν αὐτοζωή, τόν Χριστό καί δηλώνουν τήν παρουσία τους μέσα στήν Ἐκκλησία μέσῳ τῆς ἀφθαρσίας, τῆς μυροβλυσίας καί τῶν θαυμάτων. Δέν θά ἦταν λάθος ἐάν λέγαμε ὅτι οἱ αὐθεντικοί σύγχρονοι ἱεραπόστολοι καί ἐκφραστές τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων. Ἕνα παράδειγμα ἐκφράσεως εἶναι τό Ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τό ὁποῖο φανέρωσε τόν ὀρθόδοξο τόμο στούς ἁγίους Πατέρες κατά τήν Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδο (451 μ.Χ.) καί κατωχύρωσε τίς ἀληθινές ὀρθόδοξες θέσεις.

Τά θαύματα πού ἐπιτελοῦνται, στήν πραγματικότητα γίνονται ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων. Αὐτό ἐξηγεῖται ἀπό τό ὅτι στά Ἱερά Λείψανα ἐνοικεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τά διατηρεῖ ζωντανά καί θεραπεύει ἀσθένειες, ἀποδιώκει πειρασμούς καί καταδιώκει τούς δαίμονες. Ἕνας ἄλλος λόγος πού θαυματουργοῦν τά Ἱερά Λείψανα εἶναι τό ὃτι ὁ πιστός προσέρχεται μέ ζέουσα καί ἀκλόνητη πίστη.

Συμπερασματικά, τό τεκμήριο τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ θέωση τοῦ προσώπου. Ὁ Ἅγιος ἑνώθηκε μέ τόν Θεό καί τό Ἱερό Λείψανό του παραμένει ἄφθαρτο, εὐωδιάζει καί θαυματουργεῖ, ἐκεῖ πού θέλει ὁ Θεός.Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Πῶς μπορεῖ νά διαπιστωθεῖ ὅτι ἕνας σύγχρονος ἄνθρωπος πληροῖ τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος τά ὁποῖα ἐπιτρέπουν τήν κατάταξή του στήν χορεία τῶν Ἁγίων; Πρίν ἀπαντήσουμε, θά ἤθελα νά προβοῦμε σέ δύο ἐπισημάνσεις:

Πρώτη ἐπισήμανση

Ἡ πρώτη, ἡ ἐν σώματι Ἐκκλησία, ἀπό τούς Ἀποστολικούς καί τούς Μεταποστολικούς Πατέρες δέν προέβαινε σέ καμμία ἀνακήρυξη, ἁγιοποίηση ἤ ἀναγνώριση Ἁγίου.

Ἡ κοινή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ λαϊκή βάση, διαμόρφωνε γνώμη καί διαπίστωνε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Μάρτυρας εἶναι Ἅγιος. Αὐτό εἶχε τοπικό χαρακτήρα. Οἱ ζῶντες Χριστιανοί ἐγνώριζαν τόν Μάρτυρα, τόν τρόπο τοῦ μαρτυρίου καί τόν ἐνταφιασμό του. Τό ἐνταφιασμένο Λείψανο τοῦ Ἁγίου ἄρχιζε νά θαυματουργεῖ καί μετά νά ἀποκαλύπτεται ἄφθαρτο, νά μυροβλύζει ἤ καί νά εὐωδιάζει κατά περίπτωση. Τότε ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ γινόταν φωνή Θεοῦ, ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου γινόταν γνωστή καί στίς γειτονικές ἐκκλησίες, ὥσπου ἐλάμβανε οἰκουμενικές διαστάσεις. Αὐτό γινόταν χωρίς καμία ἐπισημότητα ἕως τόν ΙΑ’ αἰώνα.

Ἀπό τόν αἰώνα ὅμως αὐτόν καί ἔπειτα, ὅταν τά νέα ὀνόματα εἶχαν καταχωρισθεῖ ὡς Ἅγιοι στήν συνείδηση τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ὁ Πατριάρχης, εἴτε ἡ Σύνοδος ἔπαιρναν τήν πρωτοβουλία νά θεσπίσουν τήν μνήμη ἑνός Ἁγίου, ὥστε νά ἑορτάζεται μέ ἐπισημότερο τρόπο ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία «ἀπό περάτων ἕως περάτων». Ἀπό αὐτό τό χρονικό σημεῖο διαφαίνεται μία ἐπιρροή ἀπό τήν Δύση.

 Ὁ Πάπας Ἰωάννης ΙΕ´ τό 993 μ.Χ. πραγματοποίησε τήν πρώτη ἀνακήρυξη, ἐνῶ ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος Γ´ (1159-1181) ἰσχυρίσθηκε ὅτι ἡ ἀνακήρυξη κάποιου Ἁγίου εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς Ἁγίας Ἓδρας. (Βεργωτῆ Γ. ἐγχειρίδιον Ἁγιολογίας Θεσ/νίκη 1992 σελ. 134). Ἀπό τότε ἔχουμε ἀναγνωρίσεις Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μάλιστα μεγάλων καί γνωστῶν. Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν Ἁγίων, πού ἔχουν καταχωρισθεῖ στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερος ἀπό τίς ἐπίσημες συνοδικές ἀναγνωρίσεις.

Ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία -τουλάχιστον γιά τούς πρώτους δέκα αἰῶνες- δέν προέβαινε σέ πράξη ἀνακηρύξεως, διακηρύξεως, ἁγιοποιήσεως καί ἀναγνωρίσεως Ἁγίου ἀλλά ἄφηνε τήν ἁγιοκατάταξη στήν συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ καί τοῦ κλήρου καί ἀμέσως μετά καταχώριζε στό ἁγιολόγιό της τούς ἀληθινούς Μάρτυρες καί Ἁγίους.

Δεύτερη ἐπισήμανση

Ἡ Ἐκκλησία πού μπορεῖ νά διακρίνει τά σημεῖα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα μαρτυροῦν μέ βεβαιότητα τήν ἁγιότητα ἑνός προσώπου, φανερώνει ὅτι εἶναι ἀληθινή. Ἀντιθέτως ἐάν μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει Ἃγιο μέ ἠθικολογικά κριτήρια, εἶναι ἐκκοσμικευμένη καί -ἠθελημένα ἤ ὄχι- νοθεύει τό ἁγιολόγιο.

Ἡ διάκριση μεταξύ Ἀποστόλου καί ψευδοαποστόλου, Προφήτου καί ψευδοπροφήτου, Ὁσίου καί ψευδοσίου, Ἁγίου καί ψευδοαγίου εἶναι ζήτημα ἁπλό ἀλλά καί δύσκολο. Στήν περίπτωση αὐτή συμβαίνει ἀκριβῶς ὅ,τι καί στίς ἄλλες ἐπιστῆμες. Δηλαδή, ὃπως ὁ γιατρός μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδογιατρό, ὁ ἀρχιτέκτων μηχανικός μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδοαρχιτέκτονα μηχανικό, ἒτσι καί ὁ Ἅγιος πού ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα του, μπορεῖ νά διακρίνει τόν ψευδοάγιο. Αὐτό εἶναι τό ἁπλό τοῦ θέματος. Ἡ δυσκολία εἶναι κατά πόσον ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ἅγιοι γιά νά διακρίνουμε τούς Ἁγίους ἀπό τούς ψευδοαγίους.

Σέ περίπτωση πού ἡ Ἐκκλησία καταχωρίσει κάποιον ὡς «Ἅγιο» ἐνῶ δέν εἶναι, διαπιστώνεται ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Δηλαδή ταυτίζονται οἱ Ἃγιοι μέ τούς μή ἁγίους, οἱ θεράποντες Ἃγιοι τοῦ Θεοῦ μέ τούς καλούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν ἄλλες θρησκεῖες ἢ δόγματα. Ἡ βίωση τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος διαστρεβλώνεται, ἀλλάζει καί μετατρέπεται σέ μία δαιμονική πνευματικότητα μέ φοβερές συνέπειες γιά τόν ἄνθρωπο.

Οἱ συνέπειες εἶναι κυρίως δύο. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ τόν τιμώμενο ὡς δῆθεν «ἃγιο». Ὅταν δηλαδή κάποιος τιμᾶται ὡς «ἅγιος» ἐνῶ δέν εἶναι, ἀλλά ἔχει ἀνάγκη τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, δέν βοηθεῖται ἀπό τούς πιστούς διότι στίς προσευχές ζητοῦμε τήν πρεσβεία του καί δέν προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία του. Ἑπομένως, ἀντί νά βοηθοῦμε τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, τοῦ στεροῦμε τήν προσφορά μας. Ἡ δεύτερη συνέπεια ἀφορᾶ τόν πιστό. Ὁ πιστός προσεύχεται σέ πρόσωπο τό ὁποῖο οὐδέποτε πρόκειται νά πρεσβεύσει. Ὑπάρχει ἀκόμα κίνδυνος νά πέσει σέ δαιμονικές καταστάσεις, πού νά ἐνισχύουν τήν πλάνη καί τότε ἀρχίζει ἕνας φαῦλος κύκλος. Τήν ὥρα πού βρίσκεται στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἀντί νά θεραπεύεται καί νά ὁδεύει στήν ἁπλότητα καί στήν ἁγιότητα, γίνεται σύνθετος καί μπορεῖ σέ ἀκραῖες καταστάσεις νά ὁδηγηθεῖ στήν κατάθλιψη καί στήν ψυχοπάθεια.

Ἑπομένως ἡ καταχώριση ἤ ἡ κατάταξη Ἁγίων στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι θέμα κριτηρίων πνευματικότητος καί κριτηρίων ἁγιότητος. Μπορεῖ νά ἀναφέρουμε ἐμεῖς σήμερα μέ σχετική εὐκολία τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος, ἀλλά ἀντιπαρερχόμαστε μέ ἰδιαίτερη εὐκολία τά κριτήρια τῆς δικῆς μας ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Μποροῦμε σήμερα νά διακρίνουμε ἕναν ἅγιο; Ἐάν ναί, τότε ἔχουμε τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν ὄχι, τότε στερούμεθα τῆς Χάριτος καί τότε εἶναι προτιμότερο νά ἀπευθυνόμαστε σέ Ἁγίους πού ἤδη ἔχουν καταχωρισθεῖ στά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ἐργαστῆρι ἁγιότητος. Ἐκκλησία πού δέν παράγει Ἁγίους, δέν εἶναι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία πού παράγει Ἁγίους εἶναι ἡ αὐθεντική συνέχεια τῆς Μίας, Ἁγίας καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκκλησία πού νοθεύει τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος, νοθεύει τό ἁγιολόγιο καί ὑποβιβάζει τούς Ἁγίους σέ καλούς ἀνθρώπους καί ἐξισώνει τόν Χριστό μέ κάθε θρησκευτικό ἡγέτη, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Χαιρόμαστε ὅταν ἀκόμα καί σήμερα ὁ Θεός φανερώνει μέ ἀθόρυβο τρόπο Ἁγίους στήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ παρηγορία μας, ἡ τόνωση καί ἡ δύναμη γιά νά συνεχίσουμε τόν καλόν ἀγῶνα. Θεωρῶ ὅτι ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Καλλινίκου μέχρι σήμερα ἔχει πράξει σοφά. Ἀφήνει καί τόν λαό καί τόν κλῆρο μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο νά ἀναγνωρίζουν καί νά καταχωρίζουν στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας συγχρόνους ἁγίους, ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Δέν μετέρχεται τακτικές καί προπαγάνδες ἀλλά ἀφήνει τόν Θεό νά φανερώσει τόν Ἅγιό Του. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα ἀποτελεῖ ὅ Ὅσιος Παχώμιος τῆς Χίου.

Λυπούμεθα ὅμως διότι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία σήμερα - ἠθελημένα ἤ ὄχι - ἔχει ἀλλοιώσει τά κριτήρια τῆς ἁγιότητος καί ἐκφράζει σέ μεγάλο βαθμό ἐκκοσμίκευση καί ἀλλαγή πορείας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Θά ἀναφέρω τήν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου, τόν ὁποῖο ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία τόν ἀναγνώρισε ὡς «ἅγιο» τό 1992. Ἦταν μία πράξη πού δείχνει τό μέγεθος τῆς ἀλλοιώσεως τῶν κριτηρίων ἁγιότητος. Ἀναμφισβήτητα ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἦταν Ἐθνομάρτυρας. Ὡστόσο ὅμως δέν μποροῦμε νά ὑποστηρίξουμε καί τήν ἁγιότητά του, διότι δέν πληροῖ τά βασικά κριτήρια τῆς ἁγιότητος. Δέν ὑπῆρξε κάποιο σημεῖο ἐκ Θεοῦ ἀφ᾽ ἑνός καί ἀφ᾽ ἑτέρου ὑπάρχουν ἀρκετές δημοσιεύσεις μασωνικῶν ἐντύπων ὅτι ἦταν μέλος μασωνικῆς στοᾶς.

Ἕνα ἄλλο θλιβερό σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία προπαγανδίζει νέα σύγχρονα πρόσωπα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν τοῦ περασμένου αἰώνα ὅτι ἦταν ἅγιοι. Αὐτό τό ἐπιτυγχάνει μέσῳ ραδιοτηλεοπτικῶν σταθμῶν, ἐντύπων, βιβλίων καί διαδικτύου. Τά πρόσωπα αὐτά πού προβάλλονται ὡς «ἅγια», πράγματι ἔχουν δείξει στήν βιοτή τους ὅτι εἶχαν μία πνευματική ζωή πού -τολμᾶμε νά ποῦμε- ὅτι ἦταν καί ὑποδειγματική σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις.

 Δέν εἶναι ὅμως ἅγιοι, διότι δέν ὑπάρχει ἡ ἀνάδειξη τῆς ἁγιότητος αὐτῶν ἀπό τόν Θεό. Ἱερά Λείψανα ἄφθαρτα πού νά εὐωδιάζουν καί νά θαυματουργοῦν δέν ὑπάρχουν. Ἐπίσης σέ μερικούς τίθεται θέμα τῆς ὀρθῆς πίστεως, διότι τό φανερώνει ἡ βιοτή τους. Ἑπομένως γίνεται μία προσπάθεια τόν καλό ἄνθρωπο νά τόν κάνουν Ἃγιο. Αὐτό εἶναι ἐκτροπή ἀπό τά τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί τῶν κριτηρίων ἁγιότητος.

Θά ἤθελα ἐν συνεχείᾳ νά ἐκθέσω μερικά ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα δείχνουν ποῦ μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τά κριτήρια τῆς Ἁγιότητος. Ἐπίσης χρειάζεται μεγάλη προσοχή, διότι ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἔχει προσδεθεῖ στό ἅρμα τοῦ Παπισμοῦ καί δυστυχῶς -ἠθελημένα ἤ ὄχι- ἀλλοιώνει καί στρεβλώνει ὅ,τι καθαρό ἔχει μείνει στόν ὀρθόδοξο χῶρο. Τά παρακάτω στοιχεῖα δείχνουν πόση ζημιά ἔχουν προκαλέσει οἱ Δυτικοί, τούς ὁποίους σήμερα ἐμπιστεύονται μερικοί Ἱεράρχες τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας.

Στήν πορεία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας πρῶτοι πού πολέμησαν τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων ἦταν οἱ Εἰκονομάχοι˙ στήν συνέχεια οἱ Παυλικιανοί καί οἱ Βογόμιλοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν τήν ἐναθρώπιση τοῦ Χριστοῦ, τόν Σταυρό καί τίς Ἱερές Εἰκόνες˙ ἀργότερα οἱ Προτεστάντες,διακηρύσσοντας ὅτι πιστεύουν σέ ἕναν καθαρότερο καί πνευματικότερο Χριστιανισμό πιό εὐαγγελικό δίχως τά ἐπικονιάματα τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ὡστόσο τόν σεβασμό καί τήν εὐλάβεια πρός τά Ἱερά Λείψανα κανένας δέν μπόρεσε νά σβήσει ἀπό τήν ψυχή τῶν πιστῶν.

Ὅμως ὁ πειρασμός χρησιμοποιεῖ μυρίους τρόπους γιά νά σπιλώσει τά καθαρά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι λοιπόν ἀρχίζοντας ἀπό τήν Παλαιστίνη καί τήν Αἴγυπτο καί προχωρώντας πρός τήν Ρώμη ἐξαπλώθηκε πυκνό δίκτυο ἐμπόρων, πού λυμαίνονταν τά πάντα γιά νά ἀγοράσουν καί νά πουλήσουν Λείψανα. Στό ἄνομο ἐμπόριο ἦταν οἱ Σταυροφόροι ἀλλά καί κάποιοι μοναχοί, πού κατά ἄλλους ἦταν ψευδομοναχοί.

Τό ἐντυπωσιακό ἦταν ὅτι οἱ Φράγκοι ἐμπορεύονταν ἀνύπαρκτα πράγματα, ὅπως οἱ στεναγμοίτοῦ Δικαίου Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, τά δάκρυα τοῦ Χριστοῦ καί τά ἴχνη τῶν ποδιῶν Του,λείψανα ἀπό τά φτερά τῶν ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Σέ ἕναν γαλλικό κατάλογο τοῦ 970 μ.Χ. ἀνάμεσα στά λείψανα ἦταν τά ξύλα καί οἱ πάσαλοι μέ τά ὁποῖα ἔστησε τίς σκηνές ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μαζί μέ τόν Ἰάκωβο καί Ἰωάννη στόν τόπο τῆς Μεταμορφώσεως, καθώς καί σπόροι ἀπό ἐκεῖνον πού ἔσπειρε στήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ σπορέως. (Airgain, L’ Hagiographe σελ. 190). Οἱ ἀγοροπωλησίες ἦταν τέτοιες πού ἔφτασαν στό σημεῖο τῆς ἀσέβειας. Οἱ καταγραφές μιλοῦν ἀπό μόνες τους. Ἔχουν καταγραφεῖ 26 κεφαλές τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, 10 τοῦ Τιμίου Προδρόμου, 6 τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί 17 χέρια του, 30 σώματα τοῦ Ἁγίου Παγκρατίου, 3 σώματα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου καί 6 κεφαλές του, ἄν καί - ὅπως εἶναι γνωστό – τόν Ἅγιο Ἰγνάτιο κατέφαγαν τά λιοντάρια (ΑΓΙΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Π.Β. Πάσχου σελ. 151).

Στήν σημερινή ἐποχή ἐπιβάλλεται νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί, ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Νά εἴμαστε ἐνταγμένοι στό ἐργαστῆρι τῆς ἁγιότητος πού λέγεται Ἐκκλησία, μέ ἀρχηγό τόν Χριστό καί τούς φίλους Αὐτοῦ τούς Ἁγίους. Τότε θά μποροῦμε νά ἐργαζώμεθα μέ ὀρθό τρόπο γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας, ἐλπίζοντας ὅτι θά εἴμαστε σέ θέση νά διακρίνουμε ἕναν σύγχρονο Ἃγιο ἀπό ἕναν ψευδοάγιο. Θά μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς καθοδηγεῖ εἰς νομάς σωτηρίους διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων.

Πηγή: http://www.bigr.gr

0 Comments

Ἡ αἵρεσις τῆς Ὀνοματολατρείας - τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου

9/23/2013

0 Comments

 
Picture
Ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου

Πληροφορούμεθα ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας ἀναβιώνει ἡ αἵρεσις τῆς Ὀνοματολατρείας, μεταξύ κυρίως τῶν Σλαύων Ὀρθοδόξων, τινές τῶν ὁποίων εὑρίσκουν καταφύγιον εἰς παρασυναγωγὰς καθηρημένων ἢ ἀχειροτονήτων καλουμένων καί αὐτῶν δῆθεν ὡς Γ.Ο.Χ., μή ὄντες πράγματι. Οἱ παρασυνάγωγοι οὗτοι ὑπνοῦνται μακαρίως μή ἀντιλαμβανόμενοι τόν κίνδυνον ἐκ τῆς ὑποθάλψεως τῆς τοιαύτης αἱρέσεως καί προσθέτουν ἔτι περισσότερον κρῖμα εἰς ἑαυτούς, ὡσάν νά μή ἔφθανε εἰς αὐτούς ἡ ἐπισυσσωρευμένη ἐπ' αὐτῶν ὀργή τοῦ Θεοῦ διά τά σχίσματα τά ὁποῖα προεκάλεσαν καί τήν ἀπώλειαν τόσων ψυχῶν. Ὅθεν κρίνομεν σκόπιμον νά ἀναφέρωμεν ὀλίγα τινά διά τήν κατεγνωσμένην ταύτην αἵρεσιν.

Ὁ σπινθήρ τῆς αἱρέσεως ἠνάφθη ὑπό Ρωσου τινός Μοναχοῦ Ἱλαρίωνος λεγομένου. Οὗτος ἐμόναζεν εἰς τό ἐν Καυκάσω μετόχιον τῆς Ι.Μ. Ἅγ. Παντελεήμονος Ἁγ. Ὅρους, Σίμων ὁ Χαναναῖος, καί τό 1907 συνέγραψεν βιβλίον περί τῆς νοερᾶς προσευχῆς ὑπό τίτλον «Ἐπί τῶν Ὀρέων τοῦ Καυκάσου». Ἐκεῖ ὁ συγγραφεύς, εἰς τήν προσπάθειάν του νά ἑρμηνεύσῃ τήν ὠφέλειαν ἐκ τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, διετύπωσε τήν καινοφανῆ διδασκαλίαν ὅτι «ὁ Θεός ἐνυπάρχει εἰς τό ὄνομά Του».

Ἡ διδασκαλία αὐτή διεδόθη μεταξύ τῶν ἁγιορειτῶν Ρώσων Μοναχῶν καί ἀπέκτησε ἕναν ἄλλο ἀπολογητήν τῆς νεοφανοῦς δοξασίας, τόν π. Ἀντώνιον Μπουλάτοβιτς πρώην ἀξιωματικό του Τσαρικοῦ στρατοῦ. Αἱ ἔριδες μεταξύ τῶν Ρώσων ἁγιορειτῶν ἦσαν σφοδρές. Οἱ ὀνοματολάτραι κατώρθωσαν νά ἐκλέξουν Δικαῖον τῆς Ἱ. Σκήτεως τοῦ Ἁγ. Ἀνδρέου. Ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἁγ. Παντελεήμονος Μισαήλ, ἀλλά καί ὁ Μπουλάτοβιτς ἀπευθύνονται πρός τόν Οἰκ. Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ΄ ὁ ὁποῖος καταδικάζει τήν Ὀνοματολατρείαν. Εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν Ἡγούμενον Μισαήλ τῆς 12ης Σεπτεμβρίου 1912, ὅπου μεταξύ των ἄλλων γράφει· «Τοῖς ἀνοήτως θεολογοῦσι αὐτόθι μοναχοῖς καί τήν περί τῆς θεότητος τοῦ ὀνόματος "Ἰησοῦς" πεπλανημένη θεωρίαν ἐπινοήσασι καί εἰσάγουσι συμβουλεύομεν καί ἐντελλόμεθα πατρικῶς ἀμέσως καί αὐστηρῶς ἀποστῆναι ἀπό τῆς ψυχωλέθρου πλάνης...», ἀπηγόρευσε δέ τήν ἀνάγνωσιν τοῦ βιβλίου «Ἐπί τῶν ὀρέων τοῦ Καυκάσου».

Ὅμως ὁ Μπουλάτοβιτς ὑπεραμύνετο τῶν δοξασιῶν του, ἐξέδωσε δέ καί βιβλία ὅπως τήν «Ἀπολογία» καί τό «Περί τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ» (τοῦτο ἑλληνιστί) καί ἐπιστολάς.

Μεταξύ τῶν ἄλλων ὁ Μπουλάτοβιτς ὑπεστήριξε ὅτι:

«Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι Θεός»

«Οἱ ἐν τῷ Θαβωρίῳ λόγοι οἱ ἀκουσθέντες ὑπό τῶν Ἀποστόλων εἶναι αὐτός ὁ Θεός»

«Οἱ ἐν Σινᾷ ἀκουσθέντες ὑπό τῶν Ἰσραηλιτῶν λόγοι εἶναι αὐτός ὁ Θεός»

«Ἐν τοῖς ἤχοις καί ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ».

Δηλαδή, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀπαγγείλη τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ (ἔτι καί ἄνευ πίστεως, ἀσυνειδήτως) καί ὁ Θεός εἶναι ἠναγκασμένος νά παρίσταται διά τῆς Χάριτος τοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ καί νά πληροῖ τά αἰτήματά του.

Τοῦτο ὅμως εἶναι δυσειδαιμονία.

Κατόπιν γνωμοδοτήσεως τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης καί ὁ Πατριάρχης Γερμανός Ε΄ καταδίκασε τήν αἵρεσιν αὐτήν (Ἐπιστολή Πατρ. Γερμανοῦ Ε΄ τῆς 15ης Φεβρουαρίου 1913). Καί ἡ Συνοδός τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας (Ἐπιστολή 18ης Μαΐου, ἀπόφασις 22ας Αὐγούστου τοῦ 1913).

Πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι εἰς τήν καταδίκην της αἱρέσεως αὐτῆς συνετέλεσε κατά πολύ ὁ ὀνομαστός Ἁγιορείτης Γέρων Καλλίνικος ὁ λεγόμενος Ἡσυχαστής. Ὁ Γέρων Καλλίνικος, αὐτοδίδακτος γνώστης τῆς ρωσικῆς γλώσσης εἶχε μελετήσει τά συγγράμματα τοῦ Ἰλαρίωνος καί τοῦ Μπουλάτοβιτς καί εἶχε γράψει ὑπομνήματα τόσον πρός τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ὅσον καί πρός τό Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἔκφρασις τοῦ Γέροντος Καλλινίκου περί τῶν Ὀνοματολατρῶν· «ἄφησαν τό κεφάλι καί λατρεύουν τήν σκούφια».

Διά τόν λόγον αὐτόν ὁ Τσάρος τῆς Ρωσίας καί ὁ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μετά τήν καταδίκην της αἱρέσεως, ἀπέστειλαν παράσημα πρός τόν Γέροντα Καλλίνικον, τά ὁποῖα φυλάσσονται μέχρι σήμερον εἰς τήν Ἁγιορειτικήν Καλύβην τοῦ Ἄγ. Γερασίμου. (βλ. "Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής", ἔκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 55-56).

Μίαν σύγχρονον ἔκδοσιν τῆς ὀνοματολατρικῆς πλάνης, θά ἐξετάσωμεν, Θεοῦ θέλοντος, προσεχῶς.

(Ἐδημοσιεύθη εἰς τήν "Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας", ἀ.τ. 934, Μάϊος - Ἰούνιος 2005)


0 Comments

Γιατί ἀκολουθοῦμε τό παλαιό ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο;

9/23/2013

1 Comment

 
Ἐπιμέλεια :  « Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος »
Picture
α. Διότι βάσει αὐτοῦ ἡ Α’ Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος θέσπισε τόν Πασχάλιο Κανόνα καί ὅρισε νά κυμαίνεται ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Πάσχα ἀπό 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου ἐνῶ μέ τό νέο (παπικό) κυμαίνεται μέχρι 8 Μαΐου.

β. Τό νέο Γρηγοριανό (παπικό) ἑορτολόγιο καί ἡμερολόγιο, ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους ἐπί Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ  (1583, 1587, 1593)

γ. Διά Συνοδικῶν Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τό ἔτος 1593 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, καί τό ἔτος 1848 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἰερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος, καθυποβάλλουν εἰς φρικτά Ἐκκλησιαστικά ἐπιτίμια ἐκείνους ὅσους θά δεχθοῦν τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου.

δ. Ἡ ἀλλαγή τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου προετοιμάσθη καί ἐπεβλήθη στόν Ἑλληνικό λαό ἀπό τούς διαπιστευμένους Μασόνους Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (Μητροπολίτη Ἀθηνῶν) καί Μελέτιο Μεταξάκη (Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) σέ συνεργασία μέ τό Στρατιωτικό Πραξικόπημα Πλαστήρα – Γονατά χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

ε. Ὅπως διαπιστώθηκε, στήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1920, ἡ παραδοχή ἑνιαίου ἡμερολογίου θά βοηθοῦσε στόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν. Καί ὡς «Ἐκκλησίες» νοοῦνταν ὅλες οἱ χριστιανικές αἱρετικές παρασυναγωγές (τῶν καθολικῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, τῶν προτεσταντῶν, τῶν ἀγγλικανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων) οἱ ὁποῖες βάσει αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου θεωροῦνται «ἀναδενδράδες» (κλάδοι) στόν κοινό κορμό τῆς «διαιρεμένης Ἐκκλησίας» προλειαίνοντας ἔτσι τό δρόμο γιά τή σημερινή συγκρητιστική παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός;

Ὁ προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως Οἰκουμενισμός εἶναι μία συγκρητιστική κίνηση τοῦ 20ου αἰώνα, πού προωθεῖ τή συνένωση τῶν πάσης φύσεως χριστιανικῶν αἱρέσεων (λατίνων, μονοφυσιτῶν, προτεσταντῶν, ἀγγλικανῶν κλπ), μέσω τῆς συμμετοχῆς τους σέ διαλόγους καί συσκέψεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, δημιουργώντας ἔτσι τήν Πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, προοίμιο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο πρός κοινό συνεορτασμό ὅλων (1924). Ἀφαίρεσαν τά ἀναθέματα καί τήν ἀκοινωνησία κατά τῶν αἱρετικῶν της Δύσεως καί ἐφήρμοσαν μυστική ἕνωση μαζί τους (Πατριάρχης Ἀθηναγόρας-Πάπας, 1965). Ἀναγνώρισαν τά μυστήρια τῆς Δυτικῆς Παπικῆς ψευδεκκλησίας ὡς ἔγκυρα (Balamand, 1993), θεωρώντας τήν «Ἀδελφή Ἐκκλησία» καί δεύτερο πνεύμονα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (μέ τρίτον ἄραγέ τούς...μονοφυσίτες;). Τέλος,  ἐξίσωσαν τήν Μία καί Μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, με ὅλες τίς ἐκφυλισμένες ψευδεκκλησίες πού ἵδρυσαν, τῇ ὑποδείξει τοῦ διαβόλου, οἱ ἄνθρωποι (Porto Alegre – 2006, Ραβέννα – 2007). Ἔτσι φτάσαμε σήμερα τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καί Ἀλεξανδρείας νά ἔχουν πλήρη κοινωνία μέ τούς καταδικασμένους ἀπό τήν 4η Οἰκουμενική Σύνοδο, Μονοφυσίτες. Οἱ Φαναριῶτες νά μεταλαμβάνουν τούς Ρωμαιοκαθολικούς, καί ὁ Πάπας νά μνημονεύεται ἀπό τόν Διάκονο στόν Πατριαρχικό ναό τῆς Κπόλεως σάν κανονικός Ἐπίσκοπος Ρώμης!

Οἱ Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι της Ἐπίσημης Κρατικῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς συμπροσευχές καί τά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς:

α) πρεσβεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη ἀλλά ἔχει κομματιαστεῖ σέ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες καί πρέπει νά ἐπανιδρυθεῖ μέ τήν ἕνωση ὅλων (Ὀρθοδόξων, Καθολικῶν, Προτεσταντῶν) γιά νά γίνει ξανά Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀρνοῦνται καί καταργοῦν δηλαδή τή θεμελιώδη ἀρχή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Μία, κατέχουσα τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως πού μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, καί ἐκτός Αὐτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία. Καί ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Ἕνας, Μία εἶναι και ἡ Ἐκκλησία Του ὡς σῶμα Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ποτέ, δέν νοεῖται διαίρεση στήν Ἐκκλησία.

β) εἶναι αὐτοκατάκριτοι κατά τόν Ἄπ. Παῦλο καί ἔπαψαν νά εἶναι ἀληθινοί ποιμένες, ἐφόσον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν μέ φρικτά ἐπιτίμια, τήν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ἐπικοινωνία καί συμπροσευχή μέ ἑτεροδόξους – αἱρετικούς.

γ) πάνω ἀπό 80 χρόνια τώρα συζητοῦν μέ τούς ἀμετανοήτους αἱρετικούς. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἅς τό ἀκούσουν αὐτό οἱ σύγχρονοι Πατριάρχες καί ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Αὐτοί πόσες «νουθεσίες» τούς ἔκαναν; Ἑκατοντάδες συναντήσεις καί ἀτελείωτες ἐπαφές, συζητήσεις ἐπί συζητήσεων, συμπόσια, συνέδρια, ἡμερίδες, ἀκόμη καί κρουαζιέρες γιά συζητήσεις «ἐν πλῶ» ἐπινόησαν οἱ σημερινοί νεοημερολογίτες Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι. Καί τί κατάφεραν; Οἱ αἱρετικοί σήμερα εἶναι τρισχειρότεροι ἀπ’ ὅτι ἦταν πρίν ἀρχίσουν τούς διαλόγους. Καί ὄχι μόνον δέν κατόρθωσαν νά φέρουν τούς αἱρετικούς πλησιέστερα πρός τήν ὁρθοδοξία, ἀλλά συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Οἱ νεοημερολογίτες πλησίασαν τούς αἱρετικούς καί ἔγιναν ὅμοιοί τους σέ πολλά σημεῖα: ἀλλαγή ἑορτολογίου, περικοπῆ ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί μυστηρίων, υἱοθέτηση τοῦ ραντισμού –ποδόλουτρου– στο Μυστήριο τῆς βαπτίσεως ἀντί για τριπλῆ κατάδυση, ὑποβάθμιση καί παντελῆ ἀγνόηση τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας, ἐκμοντερνισμός τῆς παραδοσιακής περιβολῆς καί ἐμφανίσεως τοῦ κλήρου. Τό χειρότερο ἀπό ὅλα εἶναι ἡ νόθευση τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν υἱοθέτηση συμβιβαστικῶν ἐκφράσεων καί ἀμφίσημων διατυπώσεων. Ἀποτέλεσμα; ἡ σύγχυση, ἡ πλήρης ἀδιαφορία καί ἡ χαλάρωση τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὁποῖος σέ παλαιότερες ἐποχές ἀποτελοῦσε τόν θεματοφύλακα τῆς Πίστεως. Συνέπεια; Ἡ ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, σίγουρα τοῦτοι οἱ οἱκουμενιστές «πεφωτισμένοι θεολόγοι» τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, θά τόν καταδίκαζαν ὡς φανατικό καί ὀπισθοδρομικό, «φονταμενταλιστή» «παλαιοημερολογίτη»! Διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν ἦταν Οἰκουμενιστές. Κήρυτταν τήν ἀλήθεια. Δέν προσπαθοῦσαν νά γεφυρώσουν τό χάσμα μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους.

Ποῖοι εἶναι Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;

Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ χλευαστικῶς ἀποκαλούμενοι «παλαιοημερολογίτες» 86 ὁλόκληρα χρόνια ὑπέμειναν σκληρές καί ἀπάνθρωπες διώξεις, ἐξορίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, σφράγισμα ναῶν, ἀνατροπή ἐπιταφίων, καθαιρέσεις καί ἀποσχηματισμούς κληρικῶν ἀκόμη καί θάνατο! Καί ὑπομένουν ἀκόμη καί σήμερα ἁρπαγές καί κλείσιμο Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν καθώς καί ποικίλες συκοφαντίες. Γιατί; Διότι οἱ Πιστοί της Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀγωνίζονται, ὑπομένουν καί ἐπιμένουν, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, νά μήν ἀλλάξουν τίποτα εἰς τήν πίστη τους, νά διαφυλάξουν ἀνόθευτα τα παραγγέλματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τί ὀφείλει νά πράξει ὁ ἐνσυνείδητος Χριστιανός;  Ἅς μιλήσουν οἱ Ἅγιοι!

«Ἀκόμα καί πολύ λίγοι νά παραμείνουν ἑνωμένοι στήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία, αὐτοί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου). «Ἐκεῖνοι πού ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτοί πού βρίσκονται στήν ἀλήθεια. Ἐκεῖνοι πού δέν βρίσκονται στήν ἀλήθεια, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ). «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τήν ὑγιά Ὀρθόδοξο πίστη, ἀλλά ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἑτεροδόξους, ἄν ὕστερα ἀπό νουθεσία δέν ἀπομακρυνθοῦν, μ’ αὐτούς τότε, ὄχι μόνο νά μήν ἔχετε ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἀλλά οὔτε ἀδελφούς νά τούς ὀνομάζετε» (Μέγ. Βασιλείου). «Καλό εἶναι νά εἰρηνεύουμε μέ τούς πάντες, ἀλλά ταυτόχρονα νά συμφωνοῦμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ὀρθή πίστη. Νά ἀποφεύγετε, ὡσάν νά ἀποφεύγετε φίδια, τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς ποῦ εἶναι ἀκοινωνητοί καί τό μνημόσυνο αὐτῶν πού δέν πρέπει νά μνημονεύονται. Διότι αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι πού μετασχησματίζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ). «Νά μήν ἀποδέχεστε κανένα αἱρετικό δόγμα μέ πρόσχημα τήν ἀγάπη» (Ἄγ. Ἰω. Χρυσοστόμου). «Ἐάν ὅμως ὁ λόγος καί ἡ ὑπόθεσις εἶναι περί πίστεως καί τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καί ὁ πλέον εἰρηνικός καί ἠσύχιος πρέπει νά πολεμεῖ ὑπέρ αὐτῶν» (Ἄγ. Νικοδήμου).

Γι’ αὐτό – ὅποιος ἐπιθυμεῖ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ – ὀφείλει νά πάψει νά παραμένει παθητικός «ἀχρι-καιριστής» καί νά διακόψει ἄμεσα κάθε κοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές.

Ἐπιμέλεια :  « Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος »


1 Comment

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ. ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ.

9/23/2013

0 Comments

 
Γράφει ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας Ιερομόναχος π. Νικηφόρος Νάσσος
Picture
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ἀπό τον Ἰούνιο τοῦ 2013, τίθεται σέ ἰσχύ ὁ ἀπό 16/6/2011 ψηφησθείς νόμος Λοβέρδου, κατά τόν ὁποίο, ὅλοι οἱ πολίτες τῆς χώρας μας, εἶναι δυνάμει δότες ὀργάνων. Καί ὅποιος δέν δηλώσει πρίν τό θάνατό του τήν ἄρνηση τῆς ἀφαιρέσεως  τῶν ζωτικῶν ὀργάνων του, θεωρεῖται δεδομένη ἡ λήψη τους! Ὑπάρχει, βεβαίως, στό τέλος τοῦ πρώτου ἐδαφίου τῆς παραγράφου τοῦ 2 τοῦ ἄρθρου 9 τοῦ νόμου 3984/2011 καί ἡ φράση: «καί κατόπιν συναίνεσης τῆς οἰκογενείας του».

Πρός τοῦτο, ἔχει συνταχθεῖ ἀπό κάποιους φορεῖς ἕνα σχέδιο Ὑπευθύνου Δηλώσεως, τὴν ὁποία πολλοί πιστοί μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ὑπογράψει καὶ ἀποστείλει στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων, μέσῳ τοῦ τοπικοῦ «Κ.Ε.Π.», ὅπου δηλώνουν τήν ἀντίθεσή τους στήν ἀφαίρεση τῶν ζωτικῶν ὀργάνων τους, ἐάν εὑρεθοῦν σέ κατάσταση βαρυτάτης ἀσθενείας, ἤ κώματος. 

Τί συμβαίνει τελικά μέ τίς μεταμοσχεύσεις, γιά τίς ὁποίες κρίθηκε ἀπαραίτητη ἡ πολυσυζητημένη τελευταία «εἰκαζόμενη» συνένεση; Ἄς ἀναφερθοῦμε δι᾿ ὁλίγων, ἐνημερωτικῶς.

Μεταξύ τῶν θεμάτων τῆς λεγομένης Βιοηθικῆς, τῆς Ἠθικῆς πού ἀσχολεῖται μέ τήν ἀρχή καί τό τέλος τοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου, οἱ μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ ἀκανθωδες πρόβλημα, εὑρισκόμενο στό ἐπίκεντρο συζητήσεων ἐκκλησιαστικῶν καί ἄλλων παραγόντων στίς ἡμέρες μας.   Ἔχουν εἰπωθεῖ καί γραφεῖ πολλά καί ἡ βιβλιογραφία περί τοῦ συγκεκριμένου ζητήματος αὐξάνεται συνεχῶς. Στά παρακάτω, θά διατυπωθοῦν συνοπτικά οἱ γενικές ἀρχές τῆς ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἀνθρωπολογίας, τήν ὁποία ἀχρηστεύει παντελῶς ἡ πρακτική τῶν μεταμοχεύσεων. Στή συνέχεια θά ἀναφέρουμε ἕνα σύγχρονο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, προκειμένου νά δοῦμε τήν ἀπάτη τοῦ λεγομένου «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», περί τοῦ ὁποίου θά γίνει λόγος  διεξοδικώτερα στό τρίτο μέρος τοῦ κειμένου αὐτοῦ.

1. Κατά τήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία ὅπως διδάσκεται στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πατερική μας Παράδοση, ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι μόνο σῶμα, ἀλλά εἶναι σῶμα  μέ ψυχή ὑποστατική. Ἡ ψυχή εἶναι καί αὐτή δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, κτίζεται ἀρρήτως καί ἀγνώστως ὑπό τοῦ θείου Δημιουργοῦ κατά τή σύλληψη τοῦ ἀνθρώπου[1], εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ θείου «ἐμφυσήματός» στόν ἄνθρωπο, κτιστό ἀποτέλεσμα τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας καί Χάριτος. «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον χοῦν ἀπό τῆς γῆς (ὑλικό στοιχεῖο) καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς (πνευματικό στοιχεῖο) καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν (δηλαδή ὕπαρξη)».[2]

Ὁ Θεός, ὅπως παρήγαγε τίς ἀσώματες δυνάμεις, ἔτσι χάρισε «διά τοῦ ἐμφυσήματος» τήν ἀσώματη καί λογική ψυχή – ζωτική δύναμη.[3]

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται σέ ὅλο τό σῶμα, «διά παντός ἐκκέχυται τοῦ σώματος»,κατά τήν Πατερική Διδασκαλία.[4] Ὁ Ἀναστάσιος  Ἀντιοχείας, γράφει ἐν προκειμένῳ κάτι πολύ ἐκπληκτικό, ὅτι ὅπως δέν γνωρίζουμε τόν τόπο πού κατοικεῖ ὁ Θεός, ἀλλά πιστεύουμε ὅτι βρίσκεται παντοῦ, ἔτσι δέν γνωρίζουμε καί τόν τόπο πού κατοικεῖ ἡ ψυχή στό σῶμα, ἀλλά γνωρίζουμε ὅτι σέ ὅλο τό σῶμα βρίσκεται ἐγκατεσπαρμένη καί ἐνεργεῖ μέσα σ᾿  αὐτό. «Οὔτε τόν τοῦ Θεοῦ τόπον ἔγνωμεν, ἔνθα κατοικεῖ, ἀλλά μόνον πιστεύομεν ὅτι πάντη ἐστίν, οὔτε τόν τόπον τῆς ψυχῆς ἔνθα οἰκεῖ ἐν σώματι ἐπιστάμεθα, ἀλλά μόνον οἴδαμεν ὅτι ἐν τῷ παντί  σώματι ἐστι και ἐνεργεῖ».[5]

Δέν ἑδρεύει σέ συγκεκριμένο ὄργανο τοῦ σώματος ἡ ψυχή, ἀλλά βρίσκεται σέ ὅλα τά σημεῖα τοῦ σώματος, ζωοποιεῖ δέ καί κινεῖ τά μέλη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὅπως  τό διατυπώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Συνέχουσα τό σῶμα ᾧ καί ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν, οὐχ ὡς ἐν τόπῳ οὐδ᾿ ὡς περιεχομένη,  ἀλλ᾿ ὡς συνέχουσά τε καί περιέχουσα καί ζωοποιοῦσα τοῦτο».

  Δέν θά πρέπει, ἑπομένως, νά λέγεται ὅτι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου συνέχει τήν ψυχή, ἀλλά τό ἀντίθετο, ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή συνέχει τό σῶμα.

Στούς Θελόγους καί Νηπτικούς Πατέρες, γίνεται λόγος καί περί τοῦ νοῦ, ὄχι με την ἔννοια πού ἐμεῖς τόν νοοῦμε. Ὁ νοῦς κατά τούς Πατέρες, δέν θεωρεῖται ἡ διάνοια, τό μυαλό ὅπως λέμε ἐμεῖς, ἀλλά κάτι διαφορετικό. Εἶναι ἡ ἀνωτέρα δύναμη τῆς ψυχῆς, ὁ λεγόμενος «ὀφθαλμός» της, τό «καθαρώτατον» μέρος της κατά τή ἔκφραση τοῦ ἁγίου  Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Κατά τήν Ὀρθόδοξη θεολογική ἀνθρωπολογία, τό φυσικό πνευματικό κέντρο τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ὁ ἐγκέφαλος, ἀλλά ὁ νοῦς μέ τήν πνευματική ἔννοια τοῦ ὅρου, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τήν φυσική καρδιά ὡς ὄργανο. Ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ εἶναι στόν ἐγκέφαλο (διάνοια), ἀλλά ἡ οὐσία του εἶναι μέσα στήν καρδιά τή φυσική, ἀπό τήν ὁποία βεβαίως δέν ἐγκλείεται, ἀλλά ὅπως εἴπαμε τήν χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανο γιά τή λειτουργία του. Ἐκεῖ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, συντελεῖται ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί ἀνακαλύπτεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.


 Καί πρέπει νά ὑπογραμμιστεῖ, ἔστω καί ἐπιγραμματικά, ὅτι τό ἀνθρώπινο πρόσωπο δέν ἑδράζεται στόν ἐγκέφαλο ἀλλά στήν «βαθεῖα καρδία», στό βάθος τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν ἔχει σχέση μέ τόν ἐγκέφαλο, ὅπως διδάσκουν οἱ Πατέρες μας.  Ὁ ἐγκέφαλος, εἶναι ἕνα ὄργανο τοῦ σώματος. Ἡ ἐνέργεια τοῦ νοός πού λέγεται διάνοια εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της κινεῖ τόν ἐγκέφαλο καί διά τοῦ ἐγκεφάλου κινεῖται τό σῶμα. 

Ἀντίθετα, τώρα, ἡ Ἐπιστήμη, ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ἕδρα τῆς οὐσίας τῆς ψυχῆς καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου εἶναι ὁ χῶρος τῆς φυσικῆς καρδιᾶς, ἀλλά   ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἕδρα τοῦ προσώπου στόν ἄνθρωπο, τό πνευματικό του κέντρο, ἡ οὐσία του, εἶναι στόν ἐγκέφαλο. Καί ἑπομένως, κατά τούς ἐπιστήμονες, ὅταν νεκρωθεῖ ὁ ἐγκέφαλος (ἡ λεγόμενη ἰατρικά «νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους»), τελειώνει ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως, ἡ πίστη μας διδάσκει ὅτι παρά τή νέκρωση τοῦ ἐγκεφάλου, ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει ἀναχωρήσει ἀπό τό σῶμα! Ἀλλά αὐτό πῶς νά τό ἀποδεχτεῖ ἡ Ἐπιστήμη, ὅταν δέν δέχεται τήν ψυχή ὡς οὐσία, ὡς φύση, ὡς τή συνεκτική ἐκείνη, ὑποστατική δύναμη στόν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία τόν ζωοποεῖ καί τόν συνέχει;

 Εἶναι, ἑπομένως, διαφορετικές οἱ ἀνθρωπολογικές προϋποθέσεις τῆς Θεολογίας καί τῆς Ἐπιστήμης καί γι᾿ αὐτό ὑπάρχουν καί διαφορετικές τοποθετήσεις.

Εἶναι γεγονός, ὅπως προελέχθη, ὅτι ἡ Ἐπιστήμη δέν δέχεται τόν ἄνθρωπο ὡς ὕπαρξη μέ κατ᾿ οὐσίαν ψυχή, δηλαδή μέ ψυχή ὑποστατική. Τόν δέχεται ὡς ὕπαρξη μέ κατ᾿ ἐνέργειαν ψυχή, ὅπως τά ζῶα, στά ὁποῖα ἡ ψυχή πεθαίνει μαζί μέ τό σῶμα τους, ἀφοῦ ἐκεῖ ὁμιλοῦμε γιά θνητή ψυχή καί ὄχι γιά ἀθάνατη (κατά Χάριν), ὅπως εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως, ὅταν ἡ Ἐπιστήμη θεωρεῖ τόν ἄνθρωπο ὡς ἀποτέλεσμα τῆς βιολογικῆς ἐξελίξεως τῶν Εἰδῶν καί ὄχι ὡς κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργημένο ὄν, δισύνθετο, ἀποτελούμενο ἀπό ψυχή κατ᾿ οὐσίαν καί σῶμα πού ζωογονεῖται καί συνέχεται ὅπως εἴπαμε ἀπό τήν λογική ψυχή, τότε ἀνάλογη εἶναι καί ἡ θέση της στό ζήτημα τῶν Μεταμοσχεύσεων ὅπου τά ζωτικά ὄργανα τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νά θεωρηθοῦν ὡς «ἀνταλλακτικά» πού μποροῦν νά ἀντικατασταθοῦν, ἤ νά μεταμοσχευθοῦν! Ἡ Ἐπιστήμη, λοιπόν, δέν δέχεται ὅτι ὁ νοῦς, εἶναι ὁ ὀφθαλμός, τό κέντρο τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική καρδία. Οὔτε δέχεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκτός ἀπό τά ὄργανα του σώματός του ἔχει καί ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία ὑπάρχει καί συνεχίζει νά ζεῖ καί μετά τόν βιολογικό θάνατο.

Ἕνας λόγιος Ἁγιορείτης μοναχός, σέ μία περισπούδαστη μελέτη του περί τῶν Μεταμοσχεύσεων, ἐν προκειμένῳ παρατηρεῖ: «Ὑπάρχει μέγα χάσμα, στό ἀνθρωπολογικό ζήτημα, μεταξύ Ἐπιστήμης καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐρήμου, ἀκόμη καί ἐάν ἡ φυσική καρδιά ἀφαιρεθῆ ἀπό ἕναν ἄνθρωπο καί ἀντικατασταθῆ μέ μία ἄλλη, ἡ ψυχή συστέλλεται στό ὑπόλοιπο σῶμα καί ἑδράζεται σέ ἄλλο κύριο ζωτικό ὄργανο. Τό ἴδιο συμβαίνει καί ὅταν ὁ ἐγκέφαλος καταστραφῆ καί παύση νά λειτουργῆ, ἐνῶ ἡ καρδιά εἶναι σέ λειτουργία, μέ ὑποστηρικτικά μέσα. Ἡ ψυχή συστέλλεται ἀπό τόν ἐγκέφαλο καί συσπειρώνεται στό ὑπόλοιπο σῶμα. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἕνας «ἐγκεφαλικά νεκρός», μπορεῖ νά μήν εἶναι βιολογικά νεκρός».[6] 

2. Ἔχει ἔρθει στό φῶς τῆς δημοσιότητας[7], μεταξύ ἄλλων ἕνα σύγχρονο θαῦμα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, σχετικό μέ τό ζήτημα πού ἐξετάζουμε, τό ὁποῖο θαῦμα ἐν συντομίᾳ παρουσιάζουμε.

Κάποιος νέος τραυματίσθηκε βαρύτατα σέ αὐτοκινητιστικό δυστήχημα και κατά τη μεταφορά του στο Νοσοκομεῖο ἔγινε ἀπό τους γιατρούς ἡ διαπίστωση ὅτι δεν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας και ἀνανήψεώς του και ἔτσι προτάθηκε να τοῦ ἀφαιρεθοῦν τα ὄργανα καί νά δοθοῦν ἀλλοῦ, ὥστε νά σωθεῖ ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔπεισαν καί τή μητέρα τοῦ νέου νά τό δεχθεῖ καί νά ὑπογράψει καί τά σχετικά ἔντυπα. Ἡ πιστή, ὅμως, ἐκείνη μητέρα, βλέποντας τό παιδί της να βρίσκεται ἀκόμη στή ζωή, ἔστω καί στήν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» κατά τή διάγνωση τῶν γιατρῶν, ἔστρεψε τήν ἐλπίδα της στόν τά πάντα δυνάμενο Κύριο, τόν «ἐνδοξαζόμενον ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ». Κατῆλθε μετά ἀπό λίγο στήν Αἴγινα καί κατευθύνθηκε στό ἱερό προσκύνημα τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου τῆς ἐποχῆς μας, ὅπου πλῆθος πιστῶν ἀδιακόπως προσέρχεται καί συχνότατα λαμβάνει τή λύση στόν πόνο καί τήν ἀσθένεια παρά τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ μέ τήν πρεσβεία τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου. Προσευχήθηκε θερμά μετά δακρύων καί ὁ φιλόστοργος Ἅγιος δέν παρέβλεψε τήν ἱκεσία καί τόν στεναγμό τῆς πονεμένης μάνας καί τό θαῦμα δέν ἄργησε νά πραγματοποιηθεῖ!

Τήν ἑπομένη μέρα, ὅπου οἱ γιατροί ἐπρόκειτο νά ἀφαιρέσουν τά ὄργανα τοῦ «ἐγκεφαλικά» ἀλλά ὄχι βιολογικά νεκροῦ ἐκείνου νέου, καταφθάνει στό νοσοκομεῖο ἡ πιστή μητέρα καί ἀφοῦ ἐκφράζει μέ πίστη στούς γιατρούς τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος θά θεραπεύσει τό παιδί της,  μεταβαίνει  μαζί μέ αὐτούς στό δωμάτιο τοῦ ἀσθενοῦς καί τί βλέπουν; Τό σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ! Βλέπουν τόν «ξεγραμμένο» (ὅπως λέμε) ἀπό τούς γιατρούς ἀσθενῆ ἐκεῖνο  νέο, πού δεν εἶχε προηγουμένως καμία ἐπαφή μέ τό περιβάλλον, νά κάθεται στό κρεβάτι του καί νά τούς χαμογελᾶ! Ὁ Θεός ἔδωσε παράταση ζωῆς στό νέο ἐκεῖνο, τόν ὁποῖο οἱ γιατροί μέ τή διαδικασία τῆς ἀφαιρέσεως τῶν ὀργάνων θά ἔστελναν πρόωρα στήν ἄλλη ζωή…

Καί πρέπει νά τονίζεται καί αὐτό τό γεγονός, πού ἀποτελεῖ  ἀνθρωποκτονία, ὅτι τά ὄργανα ἀφαιροῦνται ὅταν ὁ ἀσθενῆς εἶναι ἀκόμη ζωντανός (ἄρα τόν σκοτώνουν), ἀφοῦ ὅταν εἶναι νεκρός, τά ὄργανά του πλέον εἶναι ἄχρηστα! Ἀπό ζωντανό δότη ἑπομένως παίρνουν τά ὄργανα! Καί αὐτό τό λένε σήμερα…ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο καί σπεύδουν  δυστυχῶς νά τό ὑπόστηρίζουν καί κάποιοι ἐκκλησιαστικοί παράγοντες! Δηλαδή, νά ἀφαιρέσουμε μιά ζωή, ὥστε νά συντελέσουμε στήν παράταση μιᾶς ἄλλης ζωῆς! Ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι, τῶν ὁποίων τό πολίτευμα «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» κατά τον Ἀπόστολο, δέν θά πρέπει σέ καμία περίπτωση νά ἐφαρμόζουμε τό ρητό «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα», οὔτε νά μετερχόμαστε τά πάντα, θεμιτά καί ἀθέμιτα, προκειμένου νά ἐπιτύχουμε τήν παράταση αὐτῆς τῆς ἐπιγείου καί φθαρτῆς ζωῆς, ἀλλά νά τήν χρησιμοποιοῦμε ὡς «καιρόν» καί ἀφορμή ἑτοιμασίας γιά τήν μέλλουσα αἰώνια καί ἄφθαρτη ζωή! Ἄλλωστε, «πρός ἑτέρου βίου παρασκευήν ἅπαντα πράττομεν», κατά τόν Μέγα, οὐρανοφάντωρα Βασίλειο! Σκοπός μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, θά πρέπει νά εἶναι τό πῶς θά μπορέσουμε ἐν Χριστῷ, νά «ἐμβολίσουμε» τήν παρούσα ζωή μέσα στήν αἰωνιότητα, καί ὄχι τό πῶς θά  ἐξασφαλίσουμε τήν μακροχρόνια διαβίωση στήν ἐνταῦθα παροικία,  μέ ὅποιο μέσον καί τρόπο…

 Καί, ναί μέν, θά κάνουμε τό ἀνθρωπίνως δυνατό, τήν ὅποια προσπάθεια μέσῳ τῆς Ἐπιστήμης, τῆς ἰατρικῆς πρός θεραπείαν τῶν νοσούντων, ἀλλά δέν θά φθάνουμε σέ τέτοιες μεθόδους, νά συμφωνήσουμ μέ ὅσους ἀφαιροῦν τά ὄργανα ἀπό ἀσθενεῖς προκαλῶντας τους τόν θάνατο προκειμένου νά  χαρίσουν τή ζωή σέ ἄλλους ἀσθενεῖς.  Δέν εἶναι δυνατόν, τό καλό τοῦ λήπτη νά γίνεται μέ ζημία τοῦ δότη! Δέν εἶναι οὔτε χριστιανικό, οὔτε ἀνθρώπινο! Δέν τό ἔπραξαν οἱ Πατέρες μας! Τήν ἀγάπη μας, τήν αὐτοθυσία καί τήν  προσφορά μας, μποροῦμε κάλλιστα  νά τή δείξουμε στίς περιπτώσεις τῆς μεταμοσχεύσεως διπλῶν ὀργάνων (νεφρῶν, ὀφθαλμῶν κλπ.), ὥστε καί ἡ ἀγάπη πρός τόν λήπτη νά ἐκφραστεῖ, ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ δότη (μέ τό ἐναπομείναν μέλος του) νά ἐξασφαλισθεῖ.
  
 «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»

3.  Ὁ  Νόμος 3.984/2011, ὁ ὁποῖος ψηφίσθηκε ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ ἀφορᾶ στὴν «Δωρεὰ καὶ μεταμόσχευση ὀργάνων», στὸ Ἄρθρο 9, ἀποδέχεται ὡς κριτήριο τῆς ἐπελεύσεως τοῦ θανάτου τὴν «νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους», δηλαδὴ δέχεται ὡς πραγματικὸ βιολογικὸ θάνατο τὸν λεγόμενο «ἐγκεφαλικὸ θάνατο».

Τό ζήτημα τοῦ λεγομένου «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», εἶναι μιά ἐπινόηση πού ἦρθε τό 1968 ἀπό τήν Ἀμερική[8], ἀφοῦ ἕνα χρόνο πρίν στή Νότιο Ἀφρική εἶχε πραγματοποιηθεῖ ἡ πρώτη μεταμόσχευση καρδιᾶς. Θεωρήθηκε ἴσως προσβολή ὅτι ἕνα τέτοιο ἰατρικό βῆμα ἔλαβε χώρα στήν Ἀφρική. Καί ἔτσι, μετά ἀπό λίγο καιρό, στό Πανεπιστήμιο τοῦ Harvantσυνεστήθη εἰδική ἐπιτροπή μέ σκοπό τήν εἰσήγηση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου καί ὅπως ἀκριβῶς ἐγράφη «ὁ κύριος σκοπός μας εἶναι ὁ ὁρισμός τοῦ μή ἀναστρεψίμου κώματος, ὡς ἑνός νέου κριτηρίου θανάτου». Διαλλέγει δηλαδή ἡ ὡς ἄνω ἐπιτροπή ἕνα νέο κριτήριο θανάτου…   Πρέπει ὅμως νά ὑπογραμμιστεῖ μέ ἔμφαση ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικός θάνατος» δέν ταυτίζεται μέ τόν βιολογικό θάνατο!

Ὁ καθηγητής Κ. Καρακατσάνης, στή διοργανωθεῖσα Ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεως Γλυφάδος περί τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», μεταξύ ἄλλων κατάθεσε ὅτι ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο ἀτράνταχτο στοιχεῖο πού χαρακτηρίζεται ἀπό ἰατρούς ὡς «βόμβα» καί αὐτό εἶναι μία κατατεθειμένη ἄποψη τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Βιοηθικῆς τῶν Η.Π.Α, τό ὁποῖο κάνει εἰσηγήσεις στόν ἑκάστοτε πρόεδρο τῶν Ἠνωμένων Πολιτειῶν γιά ὅλα τά βιοηθικά ζητήματα. Τό Ἐθνικό Συμβούλιο Βιοηθικῆς, λοιπόν, τοῦ ἔτους  2008 ἀναφερόμενο στό ζήτημα τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ὅπως ταυτίζεται ἀπό τούς Ἄγγλους μέ τόν θάνατο τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους ἀπεφάνθη ὅτι αὐτή ἡ ταύτιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου μέ τόν θάνατο τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους θεωρεῖται ὡς ἔννοια «ἐννοιολογικῶς ὕποπτη καί κλινικῶς ἐπικίνδυνη»! Ἰατροί, καθηγηταί, νευροχειρουργοί, μεγάλοι ἐπιστήμονες καταθέτουν τά ἀνωτέρω! Τό ἴδιο αὐτό Ἐθνικό Συμβούλιο, τό 2008, κατέγραψε στήν ἴδια λεγόμενη «λευκή βίβλο», ἀφήρεσε τόν ὅρο «ἐγκεφαλικός θάνατος», ἀντικαθιστώντας τον μέ τόν ὅρο «ὁλική ἀνεπάρκεια τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἐγκεφάλου».

Ἐπίσης, ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἕνας μεγάλο ἐπιστήμων ἰατρός, διευθυντής καρδιολογικῆς κλινικῆς στό μεγαλύτερο Νοσοκομεῖο τοῦ Cambridge στήν Ἀγγλία, ὅπου γίνονται μεταμοσχεύσεις καρδιᾶς καί πνευμόνων, ὁ D. W. Evans, ἀρνήθηκε νά παράσχει τή συγκατάθεσή του τότε στήν πραγματοποίηση μεταμοσχεύσεων, διότι θεωροῦσε καί διεκήρυττε ὅτι οἱ ἐγκεφαλικῶς νεκροί ἀσθενεῖς δέν εἶναι νεκροί! Θεωροῦσε καί αὐτός τήν ταύτιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου μέ τόν βιολογικό θάνατο ὡς ἀπάτη! Πιεζόμενος δέ   ἐπί τριετίαν ἀπό διαφόρους ἰσχυρούς παράγοντες νά ἀναθεωρήσει τή γνώμη του, ἀναγκάστηκε νά ποαραιτηθεῖ τῶν καθηκόντων του…

Τό ἔτος 2009, σέ ἕνα ἀπό τά πλέον ἐπιστημονικά περιοδικά τοῦ κόσμου, τό Nature, ἐγράφη ὅτι «ἔχει ἔλθει ὁ καιρός γιά ἐπανασχεδιασμό τῶν νόμων οἱ ὁποῖοι ὠθοῦν τούς ἰατρούς σέ μιά μορφή ἀπάτης»! Δηλαδή, οὔτε λίγο οὔτε πολύ τονίζεται ὅτι ἡ πληροφορία πού παρέχεται στούς ἀνθρώπους ἐκ μέρους τῆς ἰατρικῆς κοινότητος, ἀλλά καί ἐκ μέρους τῶν ἑκάστοτε κρατούντων περί τοῦ θέματος τῶν μεταμοσχεύσεων, δέν εἶναι ἀξιόπιστη! Ἔτσι, οἱ παραπλανηθέντες ἄνθρωποι, σχηματίζουν τήν ἐντύπωση ὅτι θά βρίσκονται σέ μιά κάρτα δωρεᾶς ὀργάνων μετά θάνατον, νομίζοντας ὅτι αὐτή ἡ δωρεά θά λάβει χώρα σέ μιά κατάσταση πτωματική, ὅταν δέν θά ὑπάρχει καμία λειτουργία τοῦ ὀργανισμοῦ τους οὔτε καρδιακή, οὔτε ἀναπνευστική, οὔτε ἡππατική, οὔτε νεφρική, ἐνῶ ἡ πραγματικότητα εἶναι τελείως διαφορετική, ὅπως κατεδείχθη. Αὐτή εἶναι ἡ καλοστημενη παγίδα καί ἡ ἀπάτη, ὅπως φανερώνουν ἐπιστημονικές θεωρήσεις.
Ἑπομένως, φαίνεται καθαρά τό διαβλητῶν τῶν μεταμοσχεύσεων…

Καί ἄν σέ ὅλα αὐτά προστεθεῖ καί ἡ πληροφορία ὅτι ἔχει γίνει στό παρελθόν συζήτηση στη χώρα μας, ἀλλά καί εἰσήγηση - τήν ἔκανε καθηγητής πανεπιστημιακός τῶν οἰκονομικῶν - γιά ἀγοραπωλησία[9] τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων (!!!), τά ὁποῖα ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ὡς…«ἐθνικός πλοῦτος», τότε…μποροῦμε ἀμυδρῶς νά ἀντιληφθοῦμε ποῦμᾶς ὁδηγοῦν τά σκοτεινά κέντρα πού κατευθύνουν τίς τύχες τῶν λαῶν…

Εὐλόγως, λοιπόν, ὁ καθηγητής Καρακατσάνης διερωτᾶται, πῶς εἶναι δυνατόν νά συμφωνήσει ἡ Ἐκκλησία στήν ἀλλαγή τῆς ἐννοίας τοῦ  θανάτου, ἐνῶ εἶναι σαφέστατο ὅτι αὐτή ἡ ἀλλαγή ἔγινε ὄχι γιά λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλά καθαρῶς χρησιμοθηρικούς, και ὅτι σχετικοποιήθηκε ἡ ἔννοια τοῦ βιολογικοῦ θανάτου;

Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής, κατά τήν προειρημένη εἰσήγησή του, παρουσίασε βίντεο, ὁπτικά ντοκουμέντα,  στά ὁποῖα ὑπάρχουν φαίνονται ἀσθενεῖς πού θεωροῦνται ἐγκεφαλικά νεκροί, δηλαδή πτώματα ὅπως θέλουν νά τούς παρουσιάζουν οἱ ὑποστηρικτές τῶν μεταμοσχεύσεων, οἱ ὁποῖοι ὅμως «ἐγκεφαλικά νεκροί», κάνουν κινήσεις μέχρι τοῦ σημείου να σηκωθοῦν ὄρθιοι! Πολλά εἶναι τά παραδείγματα ἀνανήψεως ἀνθρώπων ἀπό τήν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» (ὅπως τοῦ νέου πού ἀναφέραμε, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τήν θεραπεία ἀπό τόν ἅγιο Νεκτάριο) καί αὐτά ἔχουν καταγραφεῖ, εἰδικῶς μάλιστα παρουσιάζεται ἀπό ἐπιστήμονες ἰατρούς ἡ περίπτωση ἑνός νέου στό ἐξωτερικό, ὁ ὁποῖος συνῆλθε καί ἀνένηψε καί ἔζησε ἄλλα εἴκοσι χρόνια, ὥν προηγουμένως «ἐγκεφαλικά νεκρός»!

Ὁ ἰατρός καί καθηγητής τῆς χειρουργικῆς τοῦ Α.Π.Θ., κ. Δ. Τσαντήλας, σέ ἐκδήλωση περί τῶν Μεταμοσχεύσεων πού πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 10-3-2013, προσέφερε μία προσωπική μαρτυρία καί ἐμπειρία. Ἀνέφερε, λοιπόν, ὅτι, κατά τήν ἐφημερία του, συνέβη ἕνα θαυμαστό γεγονός. Πρό 15 ἐτῶν, μία κοπέλα, ἐτῶν 19, ἀνένηψε ἐκ τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» καί τώρα χαίρει ἄκρας ὑγείας, μέ τήν οἰκογένεια καί τά παιδιά της, ἀφοῦ λίγο καιρό μετά τήν βαρύτατη ἐξ ἀτυχήματος ἀσθένειά της ἀνάρρωσε,  ἐνυμφεύθη καί ζεῖ στήν περιοχή τῆς Ἀριδαίας! Νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ ἐν λόγῳ εὐσυνείδητος ἰατρός καί πιστός Χριστιανός, ἐντός τοῦ γραφεῖου του στό Ἰπποκράτειο τῆς Θεσσαλονίκης, συνεργάστηκε μέ τήν μητέρα τῆς ἀσθενούσης καί ἀποφάσισαν νά μήν ὑπογράψουν, οὔτε ἡ μητέρα, οὔτε ἐκεῖνος ὡς εἰδικός, τά σχετικά ἔγγραφα προκειμένου νά ἀρχίσει ἡ Μεταμόσχευση, ὅπως τά εἶχαν προγραμματίσει οἱ ἄλλοι ἰατροί. Ἀλλά περί ἀνθρώπων, οἱ ὁποίοι ἀνένηψαν ἐκ τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» μέ θαυμαστά σημεῖα τῆς Χάριτος, «ἔστι καί ἄλλα πολλά»…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ἐπειδή ζοῦμε σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία, ὅπως ὀρθά εἰπώθηκε, «ἡ διάκριση ἀνάμεσα στό «ἔξεστι» καί στό «συμφέρει», πού προβλημάτιζε τόν ἀπόστολο Παῦλο, φαίνεται σέ μεγάλο βαθμό νά ἔχει παραμερισθεῖ»[10],  δέν εἶναι δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά συσχηματίζεται μέ τόν κόσμο καί νά ἀκολουθεῖ πάντοτε τήν Ἐπιστήμη, ἀρνούμενη τήν Ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία της, ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν Χριστολογία καί τήν Θεολογία, ἀφοῦ, «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί»[11].

Θά πρέπει νά  ἀγωνισθοῦν ὅλοι οἱ Ὀρθοδοξοι ἐναντίον τῆς πολεμικῆς καί τῆς ἀπαξιώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ὁποία συστηματικῶς ἐπιχειρεῖται στίς ἡμέρες μας μέ πολλούς τρόπους καί σέ πολλά ἐπί μέρους πεδία τῆς Βιοηθικῆς καί ἐν προκειμένῳ  διά τῶν Μεταμοσχεύσεων. Μπροστά στήν ἀπαξίωση καί κυρίως στήν ἀπανθρωποίηση τοῦ ἀνθρώπου δέν θά πρέπει νά σιωπήσουμε, ὅσο ἔχουμε δύναμη, ἀλλά να ἀντιστασθοῦμε ὁμολογιακῶς «παντί σθένει» μέ ἔργα καί λόγια καί νά ἀντκρύσουμε μέ σεβασμό τό ὕψος καί τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά προστατεύουμε. Καί τοῦτο, διότι  γνωρίζουμε τήν ἀξία του ἀπό τή θεία Γραφή καί τήν Παράδοσή μας καί  δέν λησμονοῦμε ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού κατά τήν Ἐπιστήμη εἶναι ἕνα «φυσικόν ζῶον», γιά τήν Πίστη μας εἶναι «ζῶον θεούμενον» καί φανερώνει  εἰκόνα Θεοῦ μέ την αἰώνια προοπτική της, εἶναι ἕνα ὄν δισύνθετον, κρᾶμα καί μεθόριον μεταξύ δύο κόσμων, «ἀνακεφαλαίωσις τῶν τοῦ Θεοῦ κτισμάτων»[12].

Γιὰ περαιτέρω ἐμβάθυνση καὶ προβληματισμὸ περί τοῦ ἀκανθώδους ζητήματος τῶν Μεταμοσχεύσεων ζωτικῆν ὀργάνων, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μελέτη σοβαρῶν ἐπιστημονικῶν βιβλίων καί ἄρθρων, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ἀξιόλογη μελέτη τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ π. Δαμασκηνοῦ μέ τίτλο «Ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία καί Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων», ἐκδ. Μυριόβιβλος, Ἅγιον Ὄρος 2007, τό βιβλίο τοῦ ἰατροῦ - καθηγητοῦ Κ.  Καρακατσάνη, «Ἐγκεφαλικός θάνατος», University Stuntio Press, Θεσσαλονίκη 2000 κ.ἄ.

[1] «Ἅμα δέ τό σῶμα καί ἡ ψυχή πέπλασται, οὐ τό μέν πρῶτον, τό δέ ὕστερον». Βλ. ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», ἐκδ. Πουρναρᾶ, Εἰσαγωγή, σχόλια, Ν. Ματσούκα, σελ. 150
[2] Γεν. 2, 1.
[3] Βλ. Σπ. Τσιτσίγκου, Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, ἐκδ. Ἀποστολοκῆς Διακονίας, σελ. 45.
[4] Βλ. Πρός Διόγνητον ἐπιστολή.
[5] MPG. 89, 1146D, Ἐκ τοῦ κατ᾿ εἰκόνα.
[6] Βλ.  Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ, Ἁγιορείτου,  Ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία καί Μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων, ἐκδ. Μυριόβιβλος, 2007, σελ. 400
[7] Βλ. Περιοδικό ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, ἔτος Ζ΄, Τεῦχος 4, σελ. 551
[8] Βλ. καθηγητοῦ Κ. Γ. Καρακατσάνη, «Ἐγκεφαλικός θάνατος», Κεφάλαιο «Διολισθήσεις μετά τήν καθιέρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», University Stuntio Press, Θεσσαλονικη, 2000: «Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ θάνατος γινόταν ἐπί αἰῶνες κατανοητός ὡς ἕνα βιολογικό φαινόμενο καί ἡ ἐπέλευσή του  διαπιστωνόταν ἀπό τήν ὁριστική παύση τῆς καρδιακῆς καί ἀναπνευστικῆς λειτουργίας. Τό ἔτος, ὅμως, 1968 ἡ ἁρμόδια ἐπιτροπή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Harvard ὅρισε τήν ἔννοια τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» για καθαρῶς κοινωνικούς λόγους (ἐξοικονόμηση κλινῶν καί χρημάτων στίς Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας  καί ἀπόκτηση ζωτικῶν ὀργάνων γιά μεταμοσχεύσεις)»… 
[9] Ἤδη ἔχει δημοσιευθεῖ ὅτι δύο βουλευτές τῶν ΑΝ.ΕΛ. ὁ Γ. Δημαρᾶς καί ὁ Γ. Ἀβραμίδης, κατέθεσαν στήν Ἑλληνική Βουλή…τιμοκατάλογο (!!!) ἀνθρωπίνων ὀργάνων! Δηλαδή, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ζητεῖται νά μετατραπεῖ ἡ χώρα μας σέ ἕνα μεγάλο κρεοπωλεῖο! Ἐκεῖ φθάσαμε!
[10] Βλ. Ἀν. Κεσελόπουλου, καθηγητοῦ Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, στό βιβλίο τοῦ Β. Φανάρα , δρ. Θεολογίας, Ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 12.
[11] Α΄ Τιμ, 3, 16.
[12] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΝΓ΄, ΕΠΕ, 11, 330-332: «Ἄνθρωπος γάρ, ὁ μείζων οὗτος ἐν μικρῷ κόσμος, ἡ συνδρομή τοῦ παντός, ἡ ἀνακεφαλαίωσις τῶν τοῦ Θεοῦ κτισμάτων…»

0 Comments

    Θεολογικά

    Αρχείο άρθρων  

    January 2018
    May 2017
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    October 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    March 2015
    January 2015
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013

Powered by
✕