Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου
  • Αρχική
  • Ο Επίσκοπος
  • Ιερός Ναός
  • Ειδήσεις
  • Ανακοινώσεις
  • Κήρυγμα
  • Αρθρογραφία
    • Ιστορικά
    • Αντιαιρετικά
    • Θεολογικά
    • Διάφορα
  • Εορτολόγιο
  • Radio
  • Επικοινωνία

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐν Ρουμανίᾳ ἐπὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ Αὐτοῦ († 15/28.6.1985)

6/30/2014

0 Comments

 
Picture
Νέα φάσις μαρτυρικῶν Ἀγώνων*

ΣΤΗΝ Ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ ἔτους 1935, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ἀκόμη Ἱερομόναχος τότε, ἑώρταζε τὴν μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα στὸ Ντρασένι, ὅπου ἔλαβε τηλεγράφημα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος περὶ τῆς καταστάσεως τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ἑλλάδος, μετὰ τὴν γενομένη τότε προσχώρησι στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν τριῶν Ἀρχιερέων Δημητριάδος Γερμανοῦ, Ζακύνθου Χρυσοστόμου καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Οἱ ἐλπίδες γιὰ θετικὴ ἐπίδρασι τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ διαβήματος καὶ γιὰ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους στὴν Ρουμανία ὁπωσδήποτε φτερούγισαν στὴν ψυχὴ τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱερομονάχου, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ σκέπτεται σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο νέας μεταβάσεώς του στὴν Ἑλλάδα, γιὰ γνωριμία τῆς καταστάσεως ἐκ τοῦ σύνεγγυς.
***
Ἐντὸς ἐκείνου τοῦ ἔτους, ὁ Ἀγῶνας συνεχίσθηκε μὲ ἀμείωτη ἔντασι. Εἶναι πάντως χαρακτηριστικό, ὅτι ὁ π. Γλυκέριος δὲν ἐνεφορεῖτο ἀπὸ «ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», δὲν τὸν κατελάμβανε ζῆλος πικρός, ἀλλὰ παρὰ τοὺς διωγμούς, τοὺς ὁποίους ὑφίστατο ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, στὴν ψυχή του ἄνθιζε ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον, ἀκόμη δὲ καὶ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς καὶ διώκτας τῆς Εὐσεβείας. Τὸ ἐν συνεχείᾳ παρατιθέμενο περιστατικὸ δεικνύει τὴν ἀνεξικακία τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν σοφὴ εὐαγγελικὴ ποιμαντική του:

Κάποτε, μετέβη στὴν Μοΐσα γιὰ νὰ εὐλογήση ἕνα Παρεκκλήσιο. Τὴν νύκτα, ὁ ἱερέας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἀπὸ ἕνα διπλανὸ χωριό, συγκέντρωσε μία ὁμάδα ἰδικῶν του ἀνθρώπων καὶ ἐπέδραμαν γιὰ νὰ «τιμωρήσουν» τοὺς ἀφιχθέντας «Παλαιοημερολογίτας ταραχοποιούς», οἱ ὁποῖοι ἐνεφανίσθησαν στὴν περιοχή τους γιὰ νὰ «διασαλεύσουν» τὴν τάξι καὶ ἡσυχία τους. Ὁ Ἅγιος πρὸ τοῦ κινδύνου προκλήσεως αἱματοχυσίας, ἔδωσε ἐντολὴ ὅσοι ἦσαν μαζί του νὰ σπεύσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν περιοχή, δίδων οὕτω «τόπον τῇ ὀργῇ». Ὅμως, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τοῦ Πατρίου συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας καὶ κακοποιήθηκε βάναυσα στὰ χέρια τῶν Καινοτόμων...

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἕνας θερμόαιμος πιστὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου συγκέντρωσε ἀπὸ τὰ πέριξ καὶ ἄλλους, γιὰ νὰ ὑπάγουν καὶ νὰ «τιμωρήσουν» καταλλήλως τὸν ὑποκινητὴ τῆς διώξεώς τους ἱερέα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Πράγματι, κατώρθωσε νὰ συγκεντρώση ἀρκετοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ξεκίνησαν ἀποφασιστικὰ ἐπὶ τὸ ἔργον!...

Μόλις ὅμως πληροφορήθηκε περὶ τούτου ὁ Ἅγιος, ἔσπευσε δρομαίως γιὰ νὰ τοὺς προλάβη καὶ γιὰ νὰ τοὺς σταματήση ἐν ὀνόματι τῆς Εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τοὺς συνάντησε, τοὺς ἐξώρκισε νὰ μὴ τολμήσουν νὰ προβοῦν σὲ ἔργο ἐκδικήσεως, τονίζοντάς τους ὅτι τὸ κακὸ δὲν νικᾶται μὲ τὸ κακὸ καὶ ὅτι ὀφείλουν νὰ παρέχουν σὲ ὅλους ἕνα γνήσιο Χριστιανικὸ παράδειγμα εἰρηνικῶν καὶ θεοφοβουμένων ἀνθρώπων. Οἱ γλυκεῖς λόγοι τοῦ πράου καὶ ταπεινοῦ Ἀγωνιστοῦ π. Γλυκερίου, ἐπέδρασαν βαθειὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνωρίμων ἐκείνων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μετεστράφησαν, ἐζήτησαν συγχώρησι καὶ ματαίωσαν τὸν μὴ χριστιανικὸ σκοπό τους.
***
Ὅπως προαναφέραμε, ὁ π. Γλυκέριος ἔφερε τραῦμα στὸ πόδι του διαρκές, ἀπὸ τὸ ἐπεισόδιο τοῦ Ἰουνίου τοῦ 1932 στὸ Ραντασένι, τὸ ὁποῖο κάποτε τοῦ προξενοῦσε ἀφόρητους πόνους. Ὅμως, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἐνεδυνάμωνε παρηγορητικῶς καὶ θαυμαστῶς, ὥστε νὰ δύναται νὰ ἐπιτελῆ τὰ ἄκρως ἀναγκαῖα καθήκοντά του. Κάποιες φορὲς ὁ πόνος στὸ πόδι του ἀνακουφιζόταν κατὰ τὴν διάρκεια τελέσεως τῶν Θείων Μυστηρίων.

Στὴν Ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς νέας τῆς Ἐπιβατινῆς (14 Ι’), δευτέρα ἑορτὴ τοῦ Ναοῦ στὸ Ραντασένι, ὁ Ἅγιος τελοῦσε τὸν Μέγα Ἑσπερινὸ τῆς παραμονῆς καὶ αἰσθάνθηκε δριμῦ πόνο στὸ τραῦμα του, ὥστε νὰ μὴ δύναται νὰ ἐξέλθη μὲ τὴν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Λιτῆς. Τότε, προσέπεσε μὲ δάκρυα καὶ παρεκάλεσε θερμὰ τὴν Ἁγία νὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ ἐπιτελέση τὰ πρέποντα καὶ ἀμέσως ὁ πόνος του θαυματουργικὰ ἔπαυσε! Ἔτσι, μπόρεσε νὰ τελέση πανηγυρικὰ καὶ τὴν Θ. Λειτουργία τῆς ἑπομένης, πρὸς τιμὴν τῆς μεγάλης θαυματουργοῦ Ἁγίας καὶ προστάτιδος τῆς Μολδαβίας.

Ἄλλοτε, παρέμενε κλινήρης, ἐντελῶς ἀδύναμος νὰ πατήση τὸ τραυματισμένο πόδι του. Στὴν κατάστασί του ἐκείνη, ἦλθε ἕνας ἄνδρας καὶ τοῦ ἐμήνυσε νὰ σπεύση ἐπειγόντως νὰ κοινωνήση μία γυναίκα περασμένης ἡλικίας, ἡ ὁποία ἦταν ἑτοιμοθάνατη. Ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ σηκωθῆ, ἀλλὰ ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ πατήση τὸ προβληματικὸ πόδι του. ῎Ετσι, ὁ ἀπεσταλμένος ἔφυγε. Ὅμως, ἐπέστρεψε σὲ λίγο καὶ πάλι καὶ ἀνήγγειλε ὅτι ἡ γυναίκα χειροτέρευσε καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀποβιώση ἐντὸς ὀλίγου! Ἐν τούτοις, καὶ πάλι ὁ Ἅγιος, παρὰ τὴν προσπάθειά του, ἦταν ἀδύνατον νὰ πατήση τὸ πονεμένο πόδι του.

Ὅταν ἔμεινε μόνος, ἐβασανίζετο ἀπὸ τὸ δίλημμα περὶ τοῦ τί θὰ ἔπρεπε νὰ πράξη, ὥστε ἡ γυναίκα νὰ μὴ πέθαινε χωρὶς τὴν Θ. Κοινωνία. Τότε, προσπάθησε νὰ ἀνασηκωθῆ καὶ πάλι καί, ὤ τῶν θαυμασίων Σου Χριστὲ Βασιλεῦ! -ὁ πόνος ἔπαυσε! Μετέβη γρήγορα στὸν Ναό, ἑτοίμασε τὰ χρειώδη καὶ περιπάτησε χωρὶς καμμία δυσκολία περὶ τὰ 2 χλμ. καὶ περισσότερο, μέχρι τὴν οἰκία τῆς ἑτοιμοθανάτου, τὴν ὁποίαν ἐπρόλαβε καὶ εὐλαβῶς ἐκοινώνησε. Μόλις δὲ ἐπέστρεψε στὸ κατάλυμά του, ἀμέσως ὁ πόνος τοῦ ποδιοῦ του τὸν κατέλαβε καὶ πάλι καὶ τὸν ἔρριξε στὸ κρεβάτι! Μετὰ πάροδον ἑνὸς μόλις τετάρτου τῆς ὥρας, ἄκουσε τὸν κτῦπο τῆς καμπάνας τοῦ Ναοῦ, ποὺ ἀνήγγειλε τὴν κοίμησι τῆς γυναικός, τὴν ὁποίαν εἶχε μεταβῆ θαυματουργικὰ γιὰ νὰ κοινωνήση!....

Πραγματικά, τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἄβυσσος πολύ»!...

***
Καὶ ὅμως, ὁ Ἀγῶνας συνεχιζόταν καὶ ὁ «Πρωταγωνιστής», ὁ ἐκλεκτὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ π. Γλυκέριος, ὁ ὡς θανατούμενος καὶ ζῶν καὶ ἀγωνιζόμενος, ἔπρεπε νὰ ἐπιλαμβάνεται καὶ νὰ σπεύδη ὅπου τὸν καλοῦσαν οἱ ἀνάγκες.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἐνῶ ὁ Ἅγιος τελοῦσε τὴν Πανήγυρι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στὸ Ραντασένι, ἔμαθε γιὰ κάποια τραγικὰ συμβάντα στὸ χωριὸ Τοπορέστι τῆς περιοχῆς Βάσλουϊ.

Ἐκεῖ οἱ χωρικοὶ ἐργαζόντουσαν γιὰ τὴν ἀνοικοδόμησι Ναοῦ τοῦ Πατρίου, ἀλλὰ ἡ ἀστυνομία ἔσπευσε νὰ τοὺς ἐμποδίση. Οἱ πιστοὶ ἀντιστάθηκαν καὶ οἱ ἀστυνομικοὶ ἀρχικὰ ὑποχώρησαν· ὅμως, μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπέστρεψαν καὶ ἄνοιξαν πῦρ (!!) κατὰ τῶν ἀμάχων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φονευθοῦν ἐπὶ τόπου τρεῖς ἀθῶοι ἄνδρες καὶ μία γυναῖκα!...

Ὁ Ἅγιος, μόλις τελείωσε ἡ Θ. Λειτουργία στὸ Ραντασένι, ὅπως ἦταν φορεμένος τὰ ἄμφιά του, μαζὶ καὶ μὲ ἄλλους Κληρικοὺς καὶ πλῆθος λαοῦ, μετέβησαν ἐν εἴδει Λιτανείας στὴν πόλι Φελτισένι, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν στοὺς ὑπευθύνους γιὰ ὅσα φρικτὰ συνέβησαν στὸ Τοπορέστι. Ὁ δὲ τοπικὸς πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἐνώπιον ἐκείνου τοῦ ἐντυπωσιακοῦ θεάματος, ἔσπευσε ἔντρομος στὴν ἀστυνομία καὶ ζήτησε νὰ ἐπέμβη ὁ στρατὸς (!!) γιὰ νὰ διαλύση τοὺς ἐπικινδύνους διαδηλωτάς! Ὅμως, ἡ ἀστυνομία στὴν περίπτωσι ἐκείνη συνετῶς φερομένη δὲν πείραξε τοὺς πιστοὺς ὑπὸ τὸν π. Γλυκέριο, ἄκουσε τὴν διαμαρτυρία τους, καὶ ἔτσι ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν στὸ Ραντασένι γιὰ τὴν ἑόρτιο τράπεζα!...

Ἀξίζει ἐπίσης νὰ ἀναφερθῆ καὶ τὸ φρικτὸ περιστατικὸ τῆς 23ης Ἀπριλίου/6ης Μαΐου τοῦ 1935, ὅταν οἱ διῶκτες ἐπέδραμαν κατὰ τῆς νεοσυστάτου τότε Ἀνδρώας Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Κούκοβα, ὅπου στὴν συμπλοκὴ ποὺ διεξήχθη ἐθανατώθησαν 5 πιστοὶ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐρρίφθησαν σὲ πηγάδι, καὶ ἐτραυματίσθησαν ἕτεροι 28, ὥστε νὰ ἐμπλουτισθοῦν οἱ σελίδες τοῦ νέου ὁμολογιακοῦ Μαρτυρολογίου τοῦ 20οῦ αἰῶνος!...

____________________________________________________________________________
(*) Πρωτοδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἀνέκδοτο εἰσέτι ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος, Οἱ κατὰ Θεὸν Ἀγῶνες καὶ τὰ Θαυμαστὰ Παλαίσματα τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ἁγίου Γλυκερίου ἐν Ρουμανίᾳ (1891-1985).

Λεζάντα φωτογραφίας:
Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὡς Ἱερομόναχος καθήμενος στὸ κέντρο, μὲ τὸ κομβοσχοίνι ἐπὶ τοῦ ἐπιτραχηλίου, μεταξὺ καὶ ἄλλων Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, σὲ φωτογραφία τῆς περιόδου περὶ τὰ μέσα τοῦ ’30 στὴν Ρουμανία.


Picture
0 Comments

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΑ. ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

6/22/2014

0 Comments

 
Picture
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

Α) ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ


Δέν θά μπορούσαμε νά ὁμιλοῦμε γιά ὀρθόδοξο ποιμαντική καί γιά πνευματική πατρότητα, στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, ἄν δέν γινόταν λόγος γιά τήν ἁμαρτία, ἀφοῦ μέ τήν ποιμαντική, αὐτή καταπολεμεῖται, καταλύεται καί νικᾶται ἐν Χριστῷ μέσα στό στάδιο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί αὐτό γίνεται μέ τά «ὅπλα τοῦ φωτός». Πῶς, ὅμως, νοεῖται ἡ ἁμαρτία ὀρθοδόξως, κατά τήν Πατερική μας Παράδοση; Τό θέμα τῆς ἁμαρτίας εἶναι τεράστιο, ἀλλά ἐδῶ θά γίνουν ἐνδεικτικές ἀναφορές, γενικές, χωρίς νά παρατεθοῦν λεπτομέρειες γιά τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, τή φύση ἤ τίς μορφές της, τίς διακρίσεις τῶν ἁμαρτιῶν κλπ., διότι θά χρειαζόταν νά γραφοῦν πάρα πολλά γιά ὅλα αὐτά. Ὑπάρχει ἕνα πλῆθος Πατερικῶν θέσεων καί ἑρμηνειῶν, ἀπό τίς ὁποῖες θά ἐπιλέξουμε τίς κυριώτερες, γιά νά κατανοήσουμε πῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖ τήν ἁμαρτία, διότι ἀπό αὐτήν τή θεώρηση ἐξαρτᾶται ἡ περαιτέρω πνευματική καί ποιμαντική ἀντιμετώπιση τῆς ἁμαρτίας, ἐν Χριστῷ.

Ἀρχικά θά ποῦμε ὅτι ἡ λέξη «ἁμαρτία» μέ τήν ἀρχαιοελληνική σημασία τοῦ ὅρου σημαίνει ἀστοχία, ἀπόκλιση ἀπό ἕναν συγκεκριμένο στόχο. Στήν ΘΗΕ διαβάζουμε τά ἑξῆς: «Ἡ ἐτυμολογία τοῦ τε ἑλληνικοῦ ὅρου ἁμαρτία και τοῦ ἀντιστίχου ἐβραϊκοῦ χαττάθ, σημαίνει ἀποτυχία εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἐπιτυχίαν ὡρισμένου τινός σκοποῦ».1

Ἡ ἁμαρτία θεωρεῖται ὡς ἀστοχία καί στήν ὀρθόδοξη Παράδοση, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι, διά τοῦ Γενάρχου μας Ἀδάμ στόν ἐπίγειο Παράδεισο τῆς Ἐδέμ, ἀποτύχαμε τοῦ στόχου, πού ἦταν ἡ θέωση καί ἕνωση μέ τόν Θεό, γεγονός πού θά ἐπραγματοποιεῖτο μέ τήν καλή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου μας. Τό Προπατορικό ἁμάρτημα συνιστᾶ ὑπαρκτική ἀστοχία νά πραγματοποιήσει ὁ ἄνθρωπος τήν κατά Θεόν τελείωσή του, τήν ἐπίτευξη τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν», πού κατά τούς Πατέρες εἶναι ἡ χαρισματική θέωση. Ταυτόχρονα ὅμως, ἡ ἁμαρτία εἶναι καί παρακοή στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἄλλωστε ἐκφράστηκε διά τοῦ λεγομένου Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὁ μεγάλος δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, θά σημειώσει ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἡ κακία, «οὐδέν ἕτερον ἐστιν, εἰμί ἁμαρτία καί ἀποτυχία καί παρακοή τοῦ δεσποτικοῦ νόμου».2

Αὐτή ἡ ἀπόκλιση ἀπό τόν στόχο καί ἡ παρακοή στό θεῖον θέλημα, συνεχίζεται μέσα στήν ἱστορία, μέ τά ἁμαρτήματα τά λεγόμενα μεταπατορικά, τά κατοπινά. Ἡ ἁμαρτία εἶναι καί λέγεται ἀλλοτρίωση Θεοῦ καί νέκρωση. Διά τῆς ἁμαρτίας, ὁ ἄνθρωπος ἀλλοτριώνεται ἀπό τόν Θεόν, νεκρώνεται ἀπό τήν πηγή τῆς Ζωῆς. Εὔστοχα ὁ Μ. Βασίλειος γράφει ὅτι «τοῦτο ἐστι τό κακόν, ἡ τοῦ Θεοῦ ἀλλοτρίωσις».3 Καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θά τό ἐπαναλάβει μέ αὐτά τά λόγια: «ἁμαρτία ἐστιν ἡ τοῦ Θεοῦ ἀλλοτρίωσις, ὅς ἐστίν ἡ ἀληθινή τε καί μόνη ζωή»4.

Ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀποχωροῦμε καί φεύγουμε «εἰς χώραν μακράν» καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν ἐπισκίαση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ· αἰθανόμαστε τήν λεγομένη «ἐγκατάλειψη» ἀπό αὐτήν. Μέ τήν Μετάνοια, νιώθουμε καί πάλι τήν ἐπανέλευση τῆς Χάριτος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι μιά παρά φύσιν κατάστασιν τῆς ψυχῆς. Ἡ φυσιολογική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά μήν ἁμαρτάνει, ἅπαξ καί ἔχει βαπτισθεῖ καί ἀναγεννηθεῖ ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό! Καί τοῦτο διότι μένει μέσα στόν Βαπτιζόμενο ἄνθρωπο ἡ νέα ζωή πού τοῦ μετέδωσε ὁ Θεός μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα Του, ὅπως λέγει ἡ Γραφή. Δέν εἶναι αὐτό ὑπερβολή, οὔτε παραλογισμός, τό νά μήν μπορεῖ (νά μήν ἔχει λόγο) ὁ ἄνθρωπος νά ἁμαρτήσει μετά τό Βάπτισμα, διότι αὐτό ἀναφέρεται καθαρά στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί συγκεκριμένα στήν Α΄ Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου: «Πᾶς ὁ γεγενννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καί οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται».5 Στή φυσιολογική του κατάσταση λοιπόν ὁ ἄνθρωπος δέν ἁμαρτάνει. Αὐτό λέγεται ψυχική ὑγεία ἀπό τούς Πατέρες μας. Ἀλλά δυστυχῶς, ἐπειδή εἴμαστε τρεπτοί καί αὐτό εἶναι συστατικόν τῆς κτιστῆς φύσεώς μας (μόνο τό ἄκτιστο εἶναι ἄτρεπτο6), κάνουμε κακή χρῆση τοῦ αὐτεξουσίου καί ἁμαρτάνουμε. Ἐνῶ δέ, ὀντολογικῶς ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀνυπόστατη, μέ τήν παράχρηση τοῦ αὐτεξουσίου τήν καθιστοῦμε ὑπαρκτή. Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους ἐδόθη ἀπό τόν Θεό ὡς δῶρο τό αὐτεξούσιο. Ἀπό τήν καλή χρῆση του σωζόμαστε. Ἀπό τήν κακή χρῆση τοῦ αὐτεξουσίου ἁμαρτάνουμε. «Ἀρχή καί ρίζα τῆς ἁμαρτίας τό ἐφ᾿ ἠμῖν καί τό αὐτεξούσιον», θά πεῖ καί πάλι ὁ φωστήρ τῆς Καισαρείας Βασίλειος. Εἶναι μάλιστα ἀξιοπρόσεκτο τό ὅτι αὐτό ἐλέχθη καί ἀπό τούς φιλοσόφους, καί συγκεκριμένα ἀπό τόν Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος στά «Ἠθικά Νικομάχειά» του γράφει: «ἐφ᾿ ἡμῖν δή καί ἡ ἀρετή, ὁμοίως δέ καί ἡ κακία».7 Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶναι κανείς ἐκ φύσεως κακός - ἁμαρτωλός, ἀλλά γίνεται κατά τήν προαίρεση, ὅπως άναφέρεται στήν Πατερική Γραμματεία. «Οὐδείς κατά οὐσίαν κακός ἐστίν, ἀλλά κατά προαίρεσιν», θά γράψει, μεταξύ ἄλλων Πατέρων καί ἐκκλησιαστικπων συγγραφέων, Δίδυμος ὁ Ἀλεξανδρεύς8.

Ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀσθενοῦμε ψυχικῶς, ἀφοῦ ἐκπίπτουμε ἀπό τήν κατάσταση τῆς ὑγείας, τήν «κατά φύσιν». Συνεπῶς πρός τά ἀνωτέρω, ἡ ἁμαρτία εἶναι καί λέγεται νόσος τῆς ψυχῆς. «Νόσος καί τρώσις ψυχῆς ἡ ἁμαρτία»9. Αὐτή ἡ νόσος πρωτοεμφανίζεται στόν ἐπίγειο Παράδεισο μέ τήν Πτώση τῶν πρωτοπλάστων καί κληροδοτεῖται στή φύση μας ἀπό αὐτούς. Πολύ παραστατικά θά τό πεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Νενόσηκεν οὖν ἡ φύσις τήν ἁμαρτίαν, διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός, τοῦ Ἀδάμ».10

Αὐτήν τή νόσο τῆς πεσούσης φύσεώς μας τήν ὁποία κληρονομήσαμε ἀπό τον Ἀδάμ, τήν θεραπεύει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ ὅλο τό ἀπολυτρωτικό ἔργο Του, μέ τήν σωτηριώδη θεία Οἰκονομία Του ὅπως λέγεται.Γι᾿ αὐτό και ὁ Χριστός προσφωνεῖται στίς εὐχές τῆς Θ. Λειτουργίας καί σέ πολλές ἄλλες εὐχές και ὕμνους ὡς «ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν». Καί ἡ Ἐκκλησία Του, εἶναι τό πνευματικό ἰατρεῖο, ὅπως τόσο παρασταστικά τό λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τό ὁποῖο θεραπεύει τίς ψυχές. «Καί γάρ ἰατρεῖον θαυμαστόν τῆς Ἐκκλησίας τό διδασκαλεῖον ἐστιν· ἰατρεῖον οὐχί σωμάτων ἀλλά ψυχῶν. Πνευματικόν γάρ ἐστι, καί οὐχί τραύματα σαρκός, ἀλλ᾿ ἁμαρτήματα διανοίας διορθοῦται».11

Β) Η ΔΥΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ. ΔΙΚΑΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Πολύ διαφορετική εἶναι ἡ θεώρηση τῆς ἁμαρτίας στό δυτικό κόσμο, ὅπου ἡ ἁμαρτία νοεῖται μόνο ὡς παράβαση τοῦ νόμου, στά πλαίσια τῆς ἀνσέλμειας θεωρίας τῆς «ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης», πού εἶναι δόγμα πίστεως στόν παπισμό. Ὁ Ἄνσελμος, ἀρχιεπίσκοπος Καντεμβουρίας, συνέγραψε ἕνα ἀπολογητικό ἔργο, μιά πραγματεία σωτηριολογικῆς φύσεως, μέ τόν τίτλο: «Cur Deus Homo» (γιατί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος). Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ λεπτομέρειες περί τοῦ σκοποῦ τῆς πραγματείας, τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου ἑντός τοῦ ὁποίου συνεγράφη κ.ἄ.12 Θά ὑπογραμμίσουμε συνοπτικά13 τά περί τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας τῆς ἱκανοποιήσεως (satisfactio), ὅπως διακηρρύσσεται στή μελέτη αὐτοῦ τοῦ δυτικοῦ θεολόγου, ὥστε νά δοῦμε τή φραγγική διαστρέβλωση στό ζήτημα τῆς σωτηριολογίας, ἀλλά καί τῆς ἁμαρτίας πού ἐδῶ ἐξετάζουμε.

Ἡ περί «ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» κακοδοξία, ἡ πλασμένη μέ βάση τό κοσμικό-φραγγικό δίκαιο, ἔχει ἐν συντόμῳ ὡς ἑξῆς: Ὁ πρῶτος ἄθρωπος μέσα στόν ἐπίγειο παράδεισο ἁμάρτησε. Αὐτή ἡ ἁμαρτία προσέβαλε τήν τιμή καί ἀξιοπρέπεια τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων ἐξοργίστηκε ὁ Θεός, διότι διεσαλεύθη ἡ τάξη τῆς δημιουργίας τήν ὁποία Αὐτός ἔχει θέσει στήν κτίση. Βεβαίως, σχετικά μέ τήν «τιμή τοῦ Θεοῦ», ὅπως προσδιορίζεται ἀπό τόν Ἄνσελμο (honor Dei) καί ἀποτελεῖ κλειδί κατανοήσεως τῆς σωτηριολογίας του, θά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι «ἡ ἔννοια τῆς «τιμῆς τοῦ Θεοῦ» στή Δύση συνδέεται στενά μέ τή δομή τῆς φεουδαρχικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κάνει κατανοητό καί τό νομικό ὑπόβαθρο τῆς τιμῆς αὐτῆς».14 Δηλαδή ὁμιλοῦμε γιά μιά θεώρηση τῆς τιμῆς τοῦ Θεοῦ μέ καθαρά ἀνθρώπινα κριτήρια, νομικιστικά ἐκλαμβανόμενη, ὅπως ἄλλωστε θεωροῦνται καί ἑρμηνεύονται ὅλα μέ τό πνεῦμα (τό χωρίς Πνεῦμα) καί τό σκεπτικό τῆς ὀρθολογιζούσης Δύσεως. Ὡστόσο, ἀνάλογη ἑρμηνεία κάνει ὁ Ἄνσελμος καί στό θέμα τῆς «τάξεως τῆς δημιουργίας» καί μέσα ἀπό τίς σχετικές διατυπώσεις του γίνεται φανερό πώς «συνδέει ὀργανικά την ἔννοια τῆς τιμῆς τοῦ Θεοῦ τόσο μέ τήν ἔννοια τῆς τάξεως τῆς δημιουργίας ὅσο καί μέ τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί μέ τή δικαιική ἔννοια τῆς ἐξισορροπητικῆς ἱκανοποιήσεως».15

Τί θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά ἀκολουθήσει μετά ἀπό ὅλα αὐτά, μετά ἀπό αὐτήν τή μεγίστη (κατά τούς παπικούς) προσβολή τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ἀνατροπῆς τῆς τάξεως τῆς δημιουργίας; Θά ἔπρεπε ὁπωσδήποτε ὁ ἄνθρωπος νά πληρώσει καί μάλιστα «ἀκριβά» γι᾿ αὐτήν τή μεγάλη προσβολή! Ὅμως, δέν μποροῦσε νά λάβει χώρα αὐτό, ἀφοῦ ἡ προσβολή ἦταν τόσο μεγάλη, ὅση καί ἡ ἀξία τοῦ προσβαλομένου. Τί θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά λάβει χώρα, ὥστε καί ἡ ἀνθρωπότητα νά ἐξιλεωθεῖ καί ἡ θεία Δικαιοσύνη νά ἱκανοποιηθεῖ; Τό πρόβλημα βρίσκει τή λύση του ὅταν ὁ Θεός…ἀποφασίζει νά στείλει τόν Μονογενῆ Του Υἱό στόν κόσμο γιά νά πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ μέ τή στοχοθεσία αὐτή. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὡς μία ἰσοδύναμη ἐπανόρθωση, μόνον Αὐτός θά μποροῦσε νά ἀποκαταστήσει ἀντικειμενικῶς τήν διασαλευθεῖσα τάξη τῆς δημιουργίας, ὅπως καί ἔπραξε. Καί ἔτσι, ὡς ἄπειρο θῦμα, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τιμωρούμενος διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου, προσέφερε μία ἄπειρη ἱκανοποίηση στόν Θεό Πατέρα καί πέτυχε τό σκοπό αὐτό, νά ἀλλάξει ἡ στάση τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἀνθρωπότητα καί νά δοθεῖ σ᾿ αὐτήν ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος! Κατά τόν Ἄνσελμο Καντερβουρίας τόν συστηματοποιήσαντα τήν «περί ἱκανοποιήσεως» θεωρία, ἡ θεία ἐνανθρώπηση «ἔχει τό λόγο καί τό σκοπό της κατ᾿ ἀποκλειστικότητα στό θάνατο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Καί τοῦτο ἐπειδή μόνον ὁ θάνατος ἑνός Θεανθρώπου θά μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πλήρως τόν ἀπείρως προσβληθέντα ἀπό τήν ἁμαρτία Θεό ». 16

Μετά ἀπό αὐτά, ἀφοῦ εἴδαμε τήν ἀλλοίωση τοῦ περιεχομένου τῆς ὀρθοδόξου σωτηριολογίας, κατανοοῦμε ὅτι στή δύση ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας ἔχει διαστραφεῖ πλήρως, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία τίθεται σέ σχέση μέ τόν Θεό μόνο καί ὄχι μέ τόν ἄνθρωπο. Οἱ ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι διά τῆς ἁμαρτίας ὁ ἄνθρωπος προσβάλλεται, τραυματίζετα, προσβάλλεται, ἀσθενεῖ. Ὁ Θεός λυπεῖται βεβαίως, ἀφοῦ βλέπει τό πλάσμα του νά κατατυρρανεῖται ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν, ἀλλά δέν πάσχει ὡς ἀπαθής, ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος πάσχει καί φθείρεται. Δέν ἔχει ἀνάγκη καταλλαγῆς ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος! Ὁ Θεός «οὐδέποτε ἐχθραίνει», ἐπισημαίνει ὀρθοδόξως ὁ χρυσοστομικός κάλαμος17. Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται διά τῆς ἁμαρτίας ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. Οἱ δυτικοί, ὅμως, πιστεύουν ὅτι μέ τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος προσβάλλει τόν Θεό καί αὐτό ἐνέχει εὐθύνες…ποινικές. Ἡ λανθασμένη, ὅμως, θεώρηση τῆς ἁμαρτίας, συνεπάγεται καί τή λανθασμένη ἀντιμετώπιση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς φορεῖς, ἐν προκειμένω τούς πνευματικούς πατέρες καί ποιμένες. Ὁ πνευματικός - ἐξομολόγος στόν παπισμό, ἀντιμετωπίζει τόν ἐξομολογούμενο ὄχι ὡς ἀσθενῆ, ἀλλά ὡς παραβάτη καί διασαλευτή μόνο τῆς τάξεως τῆς δημιουργίας, κατά τρόπο δικανικό. Ὡς ἀμείλικτος δέ καί ἄτεγκτος δικαστής, ὁ δυτικός πνευματικός, ἐπιβάλλει τόν κανόνα στον ἐξομολογούμενο, ὡς μέσον ἐξιλεώσεως και ἱκανοποιήσεως τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὡς ἄσκηση μετανοίας, ὡς φάρμακο γιά τή θεραπεία, ὅπως ἰσχύει στήν ὀρθόδοξη Παράδοσή μας. Ἡ περί «ἰκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, βλάσφημη θεωρία, ἡ ὁποῖα στηρίζεται σέ μιά ἐσφαλμένη θεωρία περί κληρονομικῆς ἐνοχῆς καί περί προελεύσεως τοῦ θανάτου ὡς ἐκ Θεοῦ τιμωρίας τῶν ἀνθρώπων, ἔχει διαποτίσει τόν δυτικό κόσμο καί ἀποδίωξε πολλούς ἀπό τήν πίστη στόν Θεό! Εἰσῆλθε δε, μετά τήν τουρκοκρατία καί ἀπό διάφορες ἱστορικές συγκυρίες καί στό δικό μας χώρο, τῆς καθ᾿ ἠμᾶς Ἀνατολῆς18, ἀλλά δέν ἐπικράτησε, ἀφοῦ σήμερα οἱ περισσότεροι πνευματικοί πατέρες εἶναι πεπαιδευμένοι ἐκκλησιολογικῶς καί θεολογικῶς καί γνωρίζουν τά περί ἁμαρτίας καί κάνουν ὀρθές προσεγγίσεις, διαγνώσεις, θεραπεῖες ἐν Χριστῷ.

Γ) ΟΡΘΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Θεωροῦμε ὅτι σήμερα, ὑπέρ ποτέ καί ἄλλοτε, θά πρέπει οἱ ὀρθόδοξοι πνευματικοί - ἐξομολόγοι, ἀλλά καί οἱ ἁπλοί πρεσβύτεροι, νά ὑπογραμμίζουν μέ ἔμπονο ζῆλο καί ἀνύστακτη ποιμαντική εὐθύνη πρός τά πνευματικά τους παιδιά τήν μεγάλη και ἀνυπολόγιστη ζημία τῆς ἁμαρτίας ἐπί τῶν ἀθανάτων ψυχῶν! Νά ἐπισημαίνεται ἐπίσης ὅτι τό μόνο κακό στόν κόσμο εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὅπως τόσο παραστατικά τό γράφει ὁ δεινός πολέμιος τῆς ἁμαρτίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Οὐδέν κακόν, ἁμαρτία μόνον»! Οὔτε κίνδυνοι, οὔτε ἐπιφορές, οὔτε ἀσθένειες καί θάνατοι, οὔτε θλίψεις καί ἀδικίες μποροῦν νά προξενήσουν στόν ἄνθρωπο τό κακό ποῦ προξενεῖ ἡ ἁμαρτία! Ἀντίθετα, ὅλα τα προειρημένα, χρησιμοποιοῦνται πανσόφως ἀπό τόν Φιλάνθρωπο καί Πανάγαθο Θεό ὡς μέσα πρός ἐξάληψιν τῆς ἁμαρτίας! Φρονοῦμε δέ ταπεινῶς, ὅτι οἱ πνευματικοί πατέρες θά πρέπει νά συστήσουν στά πνευματικά τους τέκνα νά μελετήσουν σε μετάφραση, μεταξύ ἄλλων, δύο περίφημες θεολογικές ἀλλά καί τά μέγιστα διδακτικές ὁμιλίες – πραγματεῖες, τῶν δύο γιγάντων τῆς πίστεως καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Μ. Βασιλείου καί ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀντίστοιχα. Ἡ πρώτη εἶναι αὐτή πού φέρει τον τίτλο «Ὅτι οὐκ ἐστίν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός» (Μ. Βασιλείου19) και ἡ δεύτερη, αὐτή πού φέρει τόν τίτλο: «Ὅτι τόν ἑαυτόν μή ἀδικοῦντα οὐδείς παραβλάψαι δύναται» (Ἰω. Χρυσοστόμου20).

Ἐπιπλέον, πρέπει νά καθίσταται γνωστό στούς πιστούς ὅτι ἡ ἁμαρτία, ὡς ὑπαρξιακή κατάσταση τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, δέν ἔχει νά κάνει μέ κάποιες πράξεις, τίς ὁποῖες ἀπαριθμοῦμε στόν πνευματικό μας πατέρα καί καλῶς πράττουμε, ἀλλά κυρίως πρόκειται γιά ἕναν τρόπο ζωῆς! Ἁμαρτωλός δέν εἶναι κάποιος πού κάτι κάνει, ἀλλά κάποιος πού κάπως εἶναι! Κατανοῦμε λοιπόν, ὅτι πρόκειται γιά κάτι βαθύτερο και ὑπαρξιακό μιά στάση ζωῆς χωρίς τόν Θεό. Ἕνας δεινός θεολόγος ὑπογράμμιζε τά ἑξῆς: «Ἠ ἁμαρτία δέν συνίσταται στίς λίγες ἤ πολλές ἁμαρτωλές πράξεις, ἀλλά σέ μιά ὁλοκληρωτική ἀπώλεια τῆς ζωῆς. Εἶναι ἕνας κυριολεκτικός ἀφανισμός πού συνειδητοποιεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο ὡς ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, τῶν ἄλλων προσώπων, τοῦ ἑαυτοῦ του, τῶν πραγμάτων, γενικώτερα ὡς ἀπουσία σκοποῦ καί νοήματος καί κατ᾿ ἐπέκταση ὡς ἀδήριτη μοναξιά καί ἀγωνία».21 Ἔτσι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι κατανοήσουν ὅτι μέ τήν ἁμαρτία μένουν ἔρημοι καί γυμνοί ὑπαρξιακῶς, τότε θά στραφοῦν ἐμπόνως πρός τόν Θεό, πού εἶναι ὁ μόνος ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νά τούς «ἐνδύσει» μυστικά καί νά τούς πληρώσει ἐσωτερικά! Καί αὐτό θά ἀποτελεῖ γι᾿ αὐτούς πλέον, ἐνδόμυχον ἔφεσιν καί ποθούμενο ἀγαθό!

Νά ὁμιλοῦν οἱ πνευματικοί, περί αὐτῆς τῆς φοβερῆς νόσου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι μόνο θεολογικά, ἀλλά καί ἁπλοϊκά, ἐπαγωγικά, μέσῳ παραδειγμάτων, ὥστε νά διδάσκονται και οἱ πλέον ἁπλοϊκοί! Πῶς νὰ παρομοιάζουν τὴν ἁμαρτία; Μέ τή χρῆση παραδειγμάτων ἀπό τά κείμενα τῶν Ἁγίων καί ἀπό τήν ζωή μας. Ὁ  ἱερὸς Αὐγουστῖνος, λ.χ., γράφει ὅτι ἡ ἁμαρτία ὁμοιάζει μὲ  ῥεῦμα ποταμοῦ, ποὺ τὸ καλοκαίρι  φαίνεται ἥσυχο καὶ τὸ διαβαίνεις  εὔκολα, ἀλλὰ τὸ χειμῶνα ὀγκώνεται  ξαφνικά, γκρεμίζει γεφύρια,  πλημμυρίζει κάμπους, πνίγει ζῷα καὶ  ἀνθρώπους, προκαλεῖ φόβο. Μικρὸ τὸ κακὸ  ποὺ προξενοῦν οἱ ποταμοὶ μπροστὰ στὸν  κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία, ἀκόμη, παρομοιάζεται ἀπό παλαιούς ἱεροκήρυκες22, μέ τήν βασίλισσα ἐκείνη, τήν Σεμίραμι, ἡ ὁποῖα θανάτωσε τόν σύζυγό της Νίνο, βασιλέα τῶν Ἀσσυρίων, μέ τρεῖς ἐντολές! Ἡ Σεμίραμις ἀσκοῦσε γιά πολύ καιρό μεγάλη πίεση στόν βασιλέα νά τῆς παραχωρήσει γιά μιά μόνο μέρα τό θρόνο, γιά νά βασιλεύσει. Στίς πολλές πιέσεις, ὁ Νίνος ὑπέκυψε καί τῆς παραχώρησε τήν βασιλική ἐξουσία, γιά μιά μόνο μέρα. Ἡ διεστραμμένη καί ὑστερόβουλη βασίλισσα, μόλις κάθησε ἐπί τοῦ θρόνου, ἔδωσε ἀμέσως στούς ὑπηκόους της, τρεῖς ἐντολές: 1) νά συλληφθεῖ ὁ βασιλεύς, 2) νά δεθεῖ χειροπόδαρα καί 3) νά ἀποκεφαλισθεῖ! Τό ἀνωτέρω παράδειγμα, μᾶς καταδεικνύει ὅτι ἡ φοβερή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, καταστρέφει τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἀφήσει τό αὐτεξούσιό του νά κινηθεῖ πρός τήν περιοχή τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παραδώσει χώρο στην ὕπαρξή του, αὐτή τόν ὑποσκελίζει καί τόν θανατώνει πικρῶς ὡς ἡ κακή καί τυρρανική βασίλισσα τοῦ παραδείγματος!

Τέλος, ἀπό τίς περίφημες «Κατηχήσεις» τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, μεταφέρουμε ἕνα ἀπόσπασμα σέ μετάφραση, πολύ διδακτικό, σχετικό μέ τήν ἁμαρτία, ὥστε νά τό γνωρίζουμε ὅσοι μετερχόμαστε τοῦ ἔργου τῆς θεραπείας τῶν ψυχῶν καί νά τό διδάσκουμε στά πνευματικά μας τέκνα πρός ὡφέλειαν και ἀποφυγήν, ὅσο γίνεται, τῆς ἁμαρτίας, μέ τή μνήμη τῆς μελλούσης κρίσεως τοῦ Κυρίου: «Τί τέλος πάντων εἶναι ἡ ἁμαρτία; Εἶναι ζῶο; εἶναι ἄγγελος; εἶναι δαίμονας; Τί εἶναι αὐτό πού τήν ἐνεργεῖ; Δεν εἶναι ἐχθρός πού ἔρχεται ἀπ᾿ ἔξω, ἀλλά δικό σου κακό γέννημα (σσ. ἐννοεῖ τῆς προαιρέσεως), πού ξεφυτρώνει ἀπό σένα. Κοίταξε με καθαρά τα μάτια σου καί δέν θά ἔχεις κακή ἐπιθυμία. Κράτα τά δικά σου καί μήν παίρνεις τά ξένα πράγματα, καί ἔτσι ἡ τάση γιά ἁρπαγή θά ἀποκοιμηθεῖ. Φέρνε στό νοῦ σου τή μέλλουσα κρίση, καί δέν θά μπορέσει νά σέ νικήσει οὔτε πορνεία, οὔτε μοιχεία, οὔτε φόνος. Ὅταν, ἀντίθετα, λησμονήσεις τόν Θεό, τότε ἀρχίζουν νά ἐμφανίζονται οἱ πηγές τῶν κακῶν».23
___________________________________________________________________________
1 Βλ. «Ἁμαρτία», εἰς ΘΗΕ, 2, 250.
2 Περί τῶν δύο ἐν Χριστῷ θελημάτων, Κατά Μανιχαίων, MPG. 54, 1589C
3 Βλ. Ὁμιλία «Ὅτι οὐκ ἔστι αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός», 8, ΒΕΠ., 54, 96.
4Γρηγορίου Θεολόγου, Ἀντιρρητικός εἰς τήν Εὐνομίου ἔκθεσιν, ΒΕΠΕΣ, 68, 138, βλ. Ἀθανασίου Ἀγγελοπούλου, Ἡ ἁμαρτία, Ἀθήνα 2002, σελ. 18.
5 
6 Βλ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ: «Πᾶν γάρ τό κτιστόν καί τρεπτόν, μόνον δέ τό ἄκτιστον ἄτρεπτον, καί πᾶν λογικόν αὐτεξούσιον», Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Κείμενο, μετάφραση, εἰσαγωγή, σχόλια Ν, Ματσούκα, σελ. 100
7 Ἠθικά Νικομάχεια, III,(ΙΙΙ, 3b).
8 Ὑπόμνημα εἰς τούς Ψαλμούς, ΒΕΠ, 45, 351., ὅπου π. Ἀθ. Ἀγγελοπούλου, Ἡ ἁμαρτία, σελ. 26
9 Διδύμου Ἀλεξανδρέως, Ὑπόμνημα εἰς τούς Ψαλμούς, ΒΕΠ, 45,33.
10 Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία στήν πρός Ρωμαίους, MPG. 74, 789 Α.
11 MPG, 51, 354, Περί τοῦ μή δημοσιεύειν τά ἁμαρτήματα.
12 Στήν μνημονευθεῖσα περισπούδαστη μελέτη τοῦ καθηγητοῦ Δ. Τσελλεγγίδη, ὑπάρχουν πολλά στοιχεία περί ὅλων αὐτῶν καί λεπτομέρειες σημαντικές.
13 Σέ μία ἄλλη μελέτη μας γίνεται λόγος διεξοδικά σχετικά μέ τήν κακόδοξη αὐτή θεωρία καί τήν ἀναίρεσή της ἀπό τήν Πατερική, ὀρθόδοξη Διδασκαλία.
14 Βλ. Δ.Τσελεγγίδη ἀναφερόμενο ἔργο, «Ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης κατά τόν Ἄνσελμο Καντεμβουρίας», σελ. 49.
15 ὅπου π. σελ. 55-56.
16 ὅπου π. σελ. 118.
17 MPG., 61, 478, ( Ὁμλία ΙΑ΄, Εἰς Β΄ Κορινθίους).
18 Σέ κάποια συγγράμματα θεολόγων καί ἱεροκηρύκων τοῦ περασμένου αἰῶνος, ἡ κακόδοξη θεωρία τῆς «ἱκανοποιήσεως», ὅπως λ.χ. στοῦ π. Κωνσταντίνου Καλλινίκου ἀλλά καί στο σπουδαιότατο κατά τα ἄλλα σύγγραμμα τοῦ μεγάλου καί ἐξόχου Κεφαλονήτου ἱεροκήρυκος Ἡλία Μηνιάτη «Διδαχαί καί λόγοι» (στίς ὁμιλίες του στή Μ. Παρασκευή). Ἀλλά καί τό ἔργο τοῦ γνωστοῦ ἀρχιμανδρίτου - ἱεροκήρυκος π. Εὐσεβίου Ματθοπούλου «Ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου», ὄχι ἁπλῶς περιέχει, ἀλλά κυριολεκτικά βρίθει ἀπό τήν θεωρία αὐτή, ἡ ὁποῖα καί μετεδόθη μέσῳ τῆς μεγάλης κυκλοφορήσεώς του παρά τῶν θρησκευτικῶν Ὀργανώσεων… Φυσικά δέν ἀποδίδουμε κακή πρόθεση στούς ἀνωτέρω συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι παρεσύρθησαν εἴτε ἀπό ἄγνοια τῆς πατερικῆς Θεολογίας (δέν ὑπῆρχαν καί οἱ ἐκδόσεις τῶν Πατερικῶν κειμένων πού ὑπάρχουν σήμερα), εἴτε ἀπο τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, ἀφοῦ ὅπως ὀρθά ἔχει διατυπωθεῖ «ἡ Τουρκοκρατία προσέφερε τό κατάλληλο κλίμα γιά τήν δυνατότητα εἰσαγωγῆς τῆς «περί ἱκανοποιήσεως» διδασκαλίας στήν Ἀνατολή». (βλ. πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, Λόγος ὡς ἀντίλογος, ἐκδ. Ἀρμός, σελ. 86).
Ὡστόσο, κάποιοι ἔγραψαν ( ὅπως λ.χ. ὁ καθηγητής Χρ. Γιανναρᾶς) ὅτι στό «Ἐξομολογητάριο» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ὑπάρχει ἀρκετή δυτική ἐπιροή καί ταύτιση μέ τήν ἐν λόγῳ θεωρία τῆς «ἱκανοποιήσεως». Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι μπορεῖ ὄντως νά ἐντοπίζεται λεκτικά/φραστικά ἕνας ἐπηρεασμός λόγῳ ἱστορικῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς, πλήν ὅμως, ὁ ὀρθοδοξότατος ἅγιος Νικόδημος καί δεινός Πατερικός Θεολόγος, πολύ ἀπεῖχε ἀπό τίς δογματικές παραχαράξεις καί ἀλλοτριώσεις τῶν παπικῶν! Οὔτε ἐγκλωβίστηκε ἐγνωσμένα στό δικανικό πνεῦμα! Καί αὐτό φαίνεται «ἡλίου φαεινότερον», ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ πεφωτισμένος Νικόδημος ὁμιλεῖ γιά «ἰατρεία» τῆς ψυχῆς μέσῳ τοῦ κανόνος (βλ. «Ἐξομολογητάριον», σελ. 254), γιά νοερά προσευχή καί γιά ἄσκηση τοῦ πιστοῦ, μέσα σέ πλαίσια θεραπευτικά καί ὄχι δικανικά –σχολαστικά. (Περί ἰατρείας, ἐπίσης, κάνει λόγο ὁ ἱερός Νικόδημος, καί στήν ἑρμηνεία του στόν ρβ΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ὡς «ἱκανοποίηση» δέ, ὁ Ὅσιος δέχεται τόν κανόνα πού πρέπει νά ἐπιβάλλει ὁ πνευματικός πατήρ, ὡς ἄσκησιν μετανοίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ, καί μάλιστα κανόνα διττόν, καί σωματικόν καί πνευματικόν (ὅπου π. «Ἐξομολογητάριον», σελ. 79).
19 ΕΠΕ, 7, 87.
20 ΕΠΕ, 31, 497.
21 Βλ. Π. Νέλλα, «Ζῶον θεούμενον», ἐκδ. Περιοδικοῦ «Σύναξη», Ἀθήνα 1981, σελ.210.
22 Βλ. Ἠλία Μηνιάτη, «Διδαχαί καί λόγοι», σελ. 224 -225.
23 Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις Φωτιζομένων Β΄.


0 Comments

«ΕΓΚΩΜΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΕYΦΡΑΝΘΗΣΟΝΤΑΙ ΛΑΟΙ» Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ

6/14/2014

0 Comments

 
Picture
ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

«Πολλοί δίκαιοι, καί οὐδείς αὐτῶν τῆς τοῦ θανάτου ἐξουσίας ἑαυτόν ἠδυνήθη λυτρώσασθαι» (MPG. 85, 1304). Καί ὁ γίγας τοῦ πνεύματος καί «ἅγιος τῶν Σπετσῶν» ὅπως ἀπεκλίθη,  ἦταν φυσικό νά ἀκολουθήσει τήν ἀσυγκράτητο ροή τοῦ ἐν εἴδη ποταμοῦ ρέοντος ἀνθρωπίνου βίου, τοῦ «ἐνδελεχῶς καί κύμασιν ἀλλεπαλήλλοις πληρουμένου» κατά τόν Μέγαν Οὐρανοφάντωρα Βασίλειο…
 Πλήρης ἡμερῶν, λοιπόν, μετέστη πρός Κύριον τήν 30η τοῦ μηνός Μαΐου (π.ἡ.) 2014 ὁ πνευματέμφορος Γέρων καί Ὁμολογητής, ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σπύρου, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέροντας τῶν Σπετσῶν. Ὁ Ἅγιος Θεός, «ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν», ἐκάλεσε πλησίον Του τόν ἐκ νεότητος ἀναλωθέντα στήν δική Του ὑπηρεσία, τόν ἀνύστακτο καί ἀκαταπόνητο ποιμένα, τόν ἐργαζόμενον ἐπί σωτηρίᾳ ψυχῶν κατά τό πρότυπον Αὐτοῦ τοῦ Μεγάλου Ποιμένος, τόν Ὁμολογητή τῆς Πίστεως, τόν βαστάσαντα «τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τόν παγετόν τῆς νυκτός», τόν λαοφιλέστατο καί λίαν ἀξιαγάπητο καί εὐγενέστατο Γέροντα, μακαριστό π. Χρυσόστομο.
 «Τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ τίς διηγήσεται»; Λειμών εὐανθής, κῆπος πανευώδης ἡ ἁγία του ψυχή, μεταφέρουσα ὡς «ἐπί τά ὄρη τῶν ἀρωμάτων» (Ἆσμα, 8, 14) τήν εὐωδία τῶν πολλῶν του ἀρετῶν. Θά τολμούσαμε νά δανεισθοῦμε τήν διατύπωση τοῦ ἀετοῦ τῆς Θεολογίας Γρηγορίου, σχετικά μέ τόν Μ. Ἀθανάσιο, γιά τόν ὁποῖον γράφει ὅτι ὑπῆρξε προσιτός στούς ἀνθρώπους ἀλλά ἀπρόσιτος ὡς πρός τήν ἀρετή, προσαρμόζοντας αὐτό καί στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γέροντος τῶν Σπετσῶν! Ὄντως, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες τῶν ἀνθρώπων πού τόν ἐγνώριζαν, ὁ π. Χρυσόστομος ἦταν πολύ προσιτός στούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπρόσιτος - ἄφθαστος -  στή ἀρετή! Ἀγάπησε τόν Θεόν, ὅπως οἱ  Ἅγιοι, μέ ἕναν θεῖο πόθο καί μανικό ἔρωτα, ὅπως τόν περιγράφει ἡ πατερική Γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας μας καί κατέστησε τήν ὕπαρξή του σκεῦος ἐκλεκτόν τῆς θεϊκῆς Ἀγάπης, μέτοχον τῶν θείων ἀκτίστων μαρμαρυγῶν,   μυροδοχεῖον ἀρετῶν πνευματικῶν. Ἀλλά αὐτό δέν ἔγινε ἄνευ κόπου, οὔτε κατέστη πραγματοποιήσιμο αὐτομάτως! Ὁ Γέροντας «ἔδωσε αἷμα καί ἔλαβε πνεῦμα», κατά τό πατερικόn! Ἔκανε τά πάντα, κατά τό ἀνθρώπινο, προκειμένου νά οἰκειθεῖ τόν Θεόν. Καθάρισε τήν ψυχή του διά πόνων ἀσκήσεως, διά νηστείας καί προσευχῆς καί δι᾿ ἀλλαλήτων σταναγμῶν, προκειμένου νά φθάσει στήν ἀκρότητα τῶν ἀρετῶν, στήν ἀτέλεστο τελειότητα, στήν θεία ἀνάκραση καί χαρισματική θέωση, στήν ἐπίτευξη τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν», γνωρίζοντας ὡς θεολόγος δεινός, ὅτι κατά τόν ἁγιώτατο ἱεράρχη Νύσσης Γρηγόριο καί τήν ὅλη  μας Παράδοση, «ὅρος ἐστί τῆς ἀνθρωπίνης μακαριότητος ἡ πρός τό θεῖον ὁμοίωσις». (MPG., 44, 433C).

 Στήν περίπτωσή του, συνατοῦσε κανείς ἕναν ἁρμονικό συνδιασμό τῶν ἐκ Θεοῦ χαρισμάτων τά ὁποῖα διέθετε σέ ὑψηλό μάλιστα βαθμό. Μορφή βιβλική, ψυχή ἐκλεπτυσμένη, ὕπαρξη εὐαίσθητη καί ἐκλεκτή, μέ θυσιατικό ἦθος καί ἀγάπη ποιμαντική, γνώση θεολογίας ὑψηλή, δεινότητα λόγου σπανία, εὑρυμάθεια καί πολυμάθεια ἐκπληκτική, φωνή ἀρχοντική, κατανυκτική καί ταυτόχρονα ἀριστοκρατική, συγγραφική  ἱκανότητα θαυμαστή. Ὄντως πολυτάλαντος πατήρ, συνδιάζων χάρη καί γνώση, θεωρία καί πράξη!
 Λειτουργός ἀπαράμιλλος, μυσταγωγός ἄριστος, ἱεροκήρυκας μελίρρυτος, ἀναγνώστης εὐκρινέστατος, ἱεροψάλτης ἐξαίρετος! Τό ἰδιαίτερο ὅμως, μεγάλο χάρισμα τοῦ Γέροντος, τό δοθέν πλουσίως παρά Θεοῦ, μέ τό ὁποῖο διεκρίθη καί ἀνέψυξε ὁλόκληρες δεκαετίες ὡς πηγή πνευματική χιλιάδες ψυχές, ὑπῆρξε τό χάρισμα τοῦπνευματικοῦ καθοδηγητοῦ - ἐξομολόγου. Τό ἐπιτραχήλιο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος τῶν Σπετσῶν, ἔγινε γιά πολλούς «λουτρόν παλιγγενεσίας», «Ἰορδάνης ποταμός», «κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ», καί ἡ ὅλη του προσωπικότητα ὡς ποιμένος καί πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ κατέστη ἕνα  «δένδρον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ ἐσκέποντο πολλοί».
Εἶχε δέ, μεταξύ ἄλλων προικισθεῖ καί μέ χάρισμα παρηγορίας, ὑπῆρξε ὄντως «υἱός παρακλήσεως» κατά τό γραφικόν. «Δρόσος Ἀερμών» οἱ συμβουλές καί νουθεσίες του, οἱ ὁποῖες ἔπειθαν, ἐνέπνεαν, πληροφοροῦσαν ἐσωτερικά! Ἀλησμόνητα θά μείνουν στόν γράφοντα, μεταξύ ἄλλων,  τά «ὑπέρ μέλι καί κηρίον» γλυκύτερα λόγια τῆς παρηγορίας πού ἐξέφρασε κάποιες φορές τηλεφωνικῶς πρός αὐτόν ὁ ἅγιος Γέροντας, σέ συγκεκριμένη περίσταση, ἐν καιρῷ μεγάλης θλίψεως (πρό 10 περίπου ἐτῶν), λόγια πού ὄντως ἀνέψυξαν, ἐνστάλαξαν θεῖον ἔλεος καί ἐσωτερική παραμυθία, ἐγχαράχθηκαν βαθύτατα στήν ψυχή καί ἐνήργησαν χάριτι Θεοῦ ἀπαλλακτικῶς καί ἐπικοδομητικῶς.
 Ἀλλά πέραν τῶν προσωπικῶν, ὁλίγων ἀλλά δυνατῶν ἐμπειριῶν πού ἀπεκομίσαμε ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ὁλόδροσο, χαρισματική πηγή τῶν θείων δωρεῶν πού ὁ Θεός διά μέσω τοῦ γνησίου θεράποντός του π. Χρυσοστόμου δαψιλῶς προσέφερε στίς πονεμένες ψυχές, ἔχουμε τίς πάμπολλες ἐμπειρίες τῶν πνευματικῶν του τέκνων, αὐτῶν πού τόν ἔζησαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί μαρτυροῦν πολλά. Τό Πανάγιον Πνεῦμα τό Ὁποῖο «γαληνόμορφον ἐκτελεῖ τήν καρδίαν», ἐχαρίτωσε τόν μακάριο Γέροντα μέ μεγάλη πραότητα καί ἐσωτερική εἰρήνη ψυχῆς, μέ ὑψηλή εὐαισθησία καί μεγάλη διεισδυτικότητα πνευματική, καθώς ἐπίσης καί μέ πλούσιο ἄκτιστο φωτισμό, ὥστε νά ἀναπαύει ψυχές, νά τίς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν μαρτυρική τυραννία τοῦ δαίμονος καί τήν ἀφόρητη δουλεία τῶν ψεκτῶν παθῶν, καί νά τίς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, τή μέθεξη τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ διάσημος πνευματικός τῶν Σπετσῶν, ὁ πλούσιος αὐτός σιτοδότης τῶν πιστῶν, νυχθημερόν ἐξομολογοῦσε (ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί τηλεφωνικῶς), ἀεννάως παρηγοροῦσε, πατρικότατα νουθετοῦσε, παρεῖχε λύσεις θεοφώτιστες καί ἐν ἑνί, ἀνέπαυε ψυχές, ἐμπνεόμενος πάντοτε ἀπό τό γραφικόν: «τό ἀπολωλός ζητήσω και το πλανώμενον ἐπιστρέψω και το συντετριμμένον καταδήσω καί τό ἐκλεῖπον ἐνισχύσω» (Ἰεζεκ. Λδ΄, 16)
Τό νά ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς  εἰς τούς περί τήν Πίστιν ἀγῶνες του, εἶναι ἀδύνατον, μέσα στά βραχύτατα ὅρια ἑνός - γενικῆς θεωρήσεως- κειμένου, ὅπως τό παρόν. Γνωρίζουμε, ὅμως καί πιστεύουμε, ὅτι ἀρκετοί ἀδελφοί, θά καταθέσουν σημαντικά στοιχεῖα καί μαρτυρίες, στό ἐπίπεδο τοῦ λόγου καί τῆς συγγραφῆς περί αὐτοῦ τοῦ ὄντως τιτανείου ὁμολογιακοῦ ἀγῶνος τοῦ τιμίου Γέροντος, ἀπό τό ἔτος τῆς ἀποτειχίσεως (1984) καί ἐντεῦθεν, καί θά ἀναφερθοῦν στήν κατοπινή μαρτυρική του πορεία  ἐν μέσῳ πνευματικῶν ὠδίνων καί ὀδυνῶν. Ἐπίσης, θά γίνει, νομίζουμε, λόγος ἱκανός καί γιά τόν ἀμείλικτο διωγμό τοῦ Γέροντος ἀπό τήν πρώτη Μονή του ἐκ μέρους ἐκείνου τοῦ ἐμπαθοῦς διώκτου ἐπισκόπου Ἱεροθέου Τσαντίλη, γιά τίς ἀτέρμονες δίκες, κατηγορίες, διασυρμούς, ἐπιβουλές καί κατατρεγμούς πού ὑπέστη ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ σκότους καί γιά ἄλλα πολλά διά τῶν ὁποίων χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας σύγχρονος μεγάλος Ὁμολογητής.
Ὀ Γέρων Χρυσόστομος, ἐκοιμήθη μέσα στήν ἐβδομάδα ὅπου ἑορτάζεται ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖον εἶχε ἐντός του σύνοικον διά τῆς θείας ἐνεργείας Του. Κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, ὁ π. Χρυσόστομος ἀπετέλεσε ὅπως οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν καρπόν τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι ἄν ἡ θεία Οἰκονομία καί ἡ ἐπί γῆς πορεία τοῦ Κυρίου μας παρομοιάζεται μέ ἕνα δένδρο, τότε ρίζες αὐτοῦ τοῦ δένδρου εἶναι ἡ Γέννηση, κορμός του ἡ Σταύρωση, κλαδιά του ἡ Ἀνάσταση,  ἄνθη ἡ Ἀνάληψη καί καρπός τοῦ δένδρου ἡ Πεντηκοστή. Ὁ εὐλογημένος Γέροντας τῶν Σπετσῶν, βίωσε ἐμπειρικῶς καί μέσα ἀπό τή λειτουργική βιοτή τῆς Ἐκκλησίας τό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας σέ ὅλες τίς φάσεις καί διαστάσεις του («μεθηλικιώσεις τοῦ Χριστοῦ») καί ἔφθασε στόν καρπό τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποῖα θεία Πεντηκοστή προβάλλει ὡς αἴτημα καί σκοπό τήν ἀπόκτηση ἀπό ὅλους μας τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τή γνωστή ἐπισήμανση  τοῦ ἁγιωτάτου ἐκείνου Πατρός τῆς Ρωσίας, Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ.
Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀναπαύει αἰωνίως τόν μακάριο Γέροντα Χρυσόστομο καί νά τόν καθιστᾶ μέτοχο τῆς Βασιλείας του και κοινωνό τῶν ὑπερουρανίων ἐκεῖνων, ἀλήκτων καί «ὑπέρ κατάληψιν» δωρεῶν καί δώρων, «ἄ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν»…

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ. Νά ἔχουμε τήν σεπτή εὐχή του.

0 Comments

    Θεολογικά

    Αρχείο άρθρων  

    January 2018
    May 2017
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    October 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    March 2015
    January 2015
    November 2014
    October 2014
    September 2014
    August 2014
    July 2014
    June 2014
    May 2014
    April 2014
    March 2014
    February 2014
    January 2014
    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013

Powered by Create your own unique website with customizable templates.