«Εί τις θυμού κεκράτημεν, ούτος δαιμόνιον κεκράτημεν»
(Όσιος Ευάγριος)
(Όσιος Ευάγριος)
Γράφει ο πατήρ Κωνσταντίνος Παπανάτσιος
Ο κάθε άνθρωπος πάσχει από την ασθένεια των παθών. Μια από αυτές είναι το πάθος του Θυμού. Ποιος μπορεί άλλωστε, να πει με βεβαιότητα ότι δεν έχει πειραχτεί από τον θυμό;
Το πάθος του θυμού είναι ένα πάθος, σαν όλα τα άλλα πάθη που δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν εξαιρεί κανέναν άνθρωπο. Είτε νέος είτε γεροντότερος, είτε πιστός είτε άπιστος, είτε μορφωμένος είτε ολιγογράμματος, είτε πλούσιος είτε φτωχός, είτε άνδρας είτε γυναίκα, όλοι πειράζονται από το πάθος αυτό, του θυμού.
Το πάθος αυτό αλλοιώνει την όψη του ανθρώπου και του αφαιρεί την σύνεση και την πραότητα. Πολλές φορές μάλιστα, λόγω της ταραχής, επιφέρει στο νου και στην ψυχή του ανθρώπου, έχθρες, χωρισμούς, διαζύγια, ακόμη και φονικά.
Λέει ο Όσιος Ευάγριος: «ει δε τις τούτω τω πάθει δεδούλωται, ούτος μοναδικού βίου εστί παντελώς αλλότριος, και ξένος των οδών του Σωτήρος ημών [...] Ουδέν μιαν γαρ σχεδόν των αρετών δεδοίκασιν (φοβούνται) οι δαίμονες, ως πραΰτητα. [...] Ει δε τις βρωμάτων μεν, και πομάτων, απέχοιτο, θυμόν δε λογισμοίς πονηροίς ερεθίζει, ούτος έοικε ποντοπορούση νηί (πλοίο) και εχούση δαίμονα κυβερνήτην».
Ο κάθε άνθρωπος πάσχει από την ασθένεια των παθών. Μια από αυτές είναι το πάθος του Θυμού. Ποιος μπορεί άλλωστε, να πει με βεβαιότητα ότι δεν έχει πειραχτεί από τον θυμό;
Το πάθος του θυμού είναι ένα πάθος, σαν όλα τα άλλα πάθη που δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν εξαιρεί κανέναν άνθρωπο. Είτε νέος είτε γεροντότερος, είτε πιστός είτε άπιστος, είτε μορφωμένος είτε ολιγογράμματος, είτε πλούσιος είτε φτωχός, είτε άνδρας είτε γυναίκα, όλοι πειράζονται από το πάθος αυτό, του θυμού.
Το πάθος αυτό αλλοιώνει την όψη του ανθρώπου και του αφαιρεί την σύνεση και την πραότητα. Πολλές φορές μάλιστα, λόγω της ταραχής, επιφέρει στο νου και στην ψυχή του ανθρώπου, έχθρες, χωρισμούς, διαζύγια, ακόμη και φονικά.
Λέει ο Όσιος Ευάγριος: «ει δε τις τούτω τω πάθει δεδούλωται, ούτος μοναδικού βίου εστί παντελώς αλλότριος, και ξένος των οδών του Σωτήρος ημών [...] Ουδέν μιαν γαρ σχεδόν των αρετών δεδοίκασιν (φοβούνται) οι δαίμονες, ως πραΰτητα. [...] Ει δε τις βρωμάτων μεν, και πομάτων, απέχοιτο, θυμόν δε λογισμοίς πονηροίς ερεθίζει, ούτος έοικε ποντοπορούση νηί (πλοίο) και εχούση δαίμονα κυβερνήτην».
Ο άνθρωπος που με το παραμικρό θυμώνει, εξυπηρετεί το πανούργο δαιμόνιο του θυμού και το βοηθά να επιτελέσει τον φρικτό σκοπό του. «Σφόδρα τω σκοπώ των δαιμόνων ο θυμός ημών συμβάλλετε παρά φύσιν κινούμενος και πρός πάσαν αυτών κακομηχανίαν γίνεται χρησιμώτατος [...]» (Όσιος Ευάγριος). Είναι βέβαιο λοιπόν, ότι το πάθος του θυμού δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να συνεργαστεί με τους συνανθρώπους του, διότι δεν τους αφήνει ο δαίμονας της υπερηφάνειας, που νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα, σαν τον αλάθητο πάπα. Ο άνθρωπος του θυμού είναι πάντοτε ακοινώνητος, θέλει πάντοτε να επιβάλει την γνώμη του, έστω κι αν είναι λανθασμένη. Ο θυμός είναι ξένος από την φύση του ανθρώπου. Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής σημειώνει: «Αλλόφυλος παίς εστι και παιδίσκη, ο θυμός και η επιθυμία [...]». Πραγματικά δεν ανήκει στην φύση του ανθρώπου ο θυμός, ο οποίος το μόνο που οφείλει είναι μόνον να αγαπά τον συνάνθρωπό του.
Η προσπάθεια μας να αποστραφούμε από το πάθος του θυμού, μας απαλλάσσει από κάθε πονηρό λογισμό, γι αυτό και ο Όσιος Θαλάσσιος μας λέει: «Κράτει γενναίως θυμού και επιθυμίας, και πονηρών λογισμών τάχιστα απαλλάττη».
Τον μοναδικό θυμό τον οποίο δικαιούμαστε και πρέπει να έχουμε όλοι μας, είναι ο θυμός κατά της αμαρτίας, κατά της ανήθικης διαστροφής και συναναστροφής. Για να απαλλαχτούμε από το πάθος του θυμού χρειάζεται η πίστη, η μετάνοια, η ταπείνωση, η προσευχή στον Ιησού Χριστό, η υπομονή του Ιώβ, η μακροθυμία και η αμνησικακία. Ο Όσιος Θαλάσσιος μας λέει: «Ίστησι τον θυμόν μακροθυμία και αμνησικακία. Μειοί δε αυτόν αγάπη και συμπάθεια». «Αγώνισαι αγαπήσαι πάντα άνθρωπον εξίσου και απελαύνεις συλλήβδην πάντα τα πάθη σου».
Μακάριοι! είναι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν απαλλαχτεί από το θανατηφόρο πάθος του θυμού, διότι μόνο και μόνο τότε θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού.
Η προσπάθεια μας να αποστραφούμε από το πάθος του θυμού, μας απαλλάσσει από κάθε πονηρό λογισμό, γι αυτό και ο Όσιος Θαλάσσιος μας λέει: «Κράτει γενναίως θυμού και επιθυμίας, και πονηρών λογισμών τάχιστα απαλλάττη».
Τον μοναδικό θυμό τον οποίο δικαιούμαστε και πρέπει να έχουμε όλοι μας, είναι ο θυμός κατά της αμαρτίας, κατά της ανήθικης διαστροφής και συναναστροφής. Για να απαλλαχτούμε από το πάθος του θυμού χρειάζεται η πίστη, η μετάνοια, η ταπείνωση, η προσευχή στον Ιησού Χριστό, η υπομονή του Ιώβ, η μακροθυμία και η αμνησικακία. Ο Όσιος Θαλάσσιος μας λέει: «Ίστησι τον θυμόν μακροθυμία και αμνησικακία. Μειοί δε αυτόν αγάπη και συμπάθεια». «Αγώνισαι αγαπήσαι πάντα άνθρωπον εξίσου και απελαύνεις συλλήβδην πάντα τα πάθη σου».
Μακάριοι! είναι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν απαλλαχτεί από το θανατηφόρο πάθος του θυμού, διότι μόνο και μόνο τότε θα κληρονομήσουν την Βασιλεία του Θεού.