 Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος Εφημέριος του Ιερού Ναού Γενεθλίου Τιμίου Προδρόμου Βόλου Σήμερα ο λόγος του Θεού, θα μας μιλήσει περί του “υιού της βροντής”, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, διότι η Αγία μας εκκλησία εορτάζει σήμερα μεγαλοπρεπώς, την Ιερά μνήμη της μεταστάσεως του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εις τον ουρανό μετά την ταφή του.
Ο Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, αγάπησε τον Ιησού Χριστό μαζί με τον αδελφό του τον Ιάκωβο, ώστε κατά την Ευαγγελική μαρτυρία του Ευαγγελιστού Ματθαίου, Όταν προσκλήθηκαν από τον Ιησού Χριστό στο αποστολικό αξίωμα, χωρίς καμία αντίρρηση τον ακολούθησαν: “εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ”.  Μέσα στην Αδαμική φύση του ανθρώπου, υπάρχει το θανατηφόρο πάθος της κατάκρισις. Το πάθος αυτό, όχι μόνον σφετερίζεται το αλάθητο δικαίωμα της κρίσεως του Θεού, αλλά, έχει μεταβάλει την κοινωνία μας, σ' ένα καθημερινό Δικαστήριο χωρίς δικηγόρους και δικαστές. Γι’ αυτό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, για να προστατεύσει τον άνθρωπο από αυτόν τον πνευματικό κατήφορο, από την αρχή της διδασκαλίας Του, μας είπε, ότι πρέπει ο άνθρωπος να αποφύγει το αμάρτημα της κατάκρισις του πλησίον: “ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε”. Είναι φοβερή πραγματικότητα, ότι, και μόνο για το αμάρτημα της κατακρίσεως, ο Θεός θα καταδικάσει τον άνθρωπο στην αιώνια κόλαση. Η κατάκριση είναι κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, η καταστροφική βδέλλα της κοινωνίας, η οποία ρουφά το αίμα και την πρόοδο της. “Παχεία δε κεκρυμμένη και λανθάνουσα βδέλλα”. Η κατάκριση παρακινείται από τον διάβολο, ο οποίος, παρακινεί τον άνθρωπο να κρίνει και να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, από υπερηφάνεια, από φθόνο, από μίσος. Γι’ αυτό Χριθστιανοί μου, αυτός, ο οποίος κρίνει τους άλλους ανθρώπους, είναι μισητός από τον Θεό, αλλά και από τους συνανθρώπους του. Κατά Θεία δικαιοσύνη, αυτός ο οποίος κατακρίνει οικονομεί ο Θεός να πέφτει στο αμάρτημα της πορνείας, για να ταπεινώνεται λόγω του εγωισμού του και της ψευδοαγιοσύνης του, ώστε να σταματήσει την κατάκριση. Ο Χριστιανός άνθρωπος, δεν κατακρίνει, δεν κατατρώει σαν σαρκοφάγο θηρίο την σάρκα και την αξιοπρέπεια του πλησίον του, αλλά έχει αγάπη ακόμη και για τον ποιο άσπονδο εχθρό του, ακόμη και γι αυτόν που σφάλει στην ζωή του. Ο Χριστιανός άνθρωπος συμπάσχει, πονά και λυπάται με την πτώση του πλησίον του. Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι, "εκείνος που έχει αγάπη, δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν. Ούτε μεγάλο. Ούτε μικρό. Ούτε φτωχό. Ούτε πλούσιο. Γίνεται για όλους το σφουγγάρι, που όλα τα σκουπίζει. Όλα τα σκεπάζει. Όλα τα υπομένει. Δεν υπερηφανεύεται εναντίον κάποιου. Δεν ξιπάζεται. Κανέναν δεν κατακρίνει. Αλλά κι αυτούς που κατακρίνουν, τους αποφεύγει. Δεν σκέφτεται με δόλο. Δεν εξαπατά τον αδελφό του. Δεν ζηλεύει. Δεν φθονεί. Δεν συκοφαντεί. Δεν χαίρεται με τα σφάλματα των άλλων. Δεν διασύρει αυτόν που αμάρτησε. Αλλά λυπάται μαζί του. Και του συμπαραστέκεται. Δεν αγνοεί τον αδελφό του, όταν βρίσκεται σε κάποια ανάγκη. Αλλά τον βοηθά με κάθε τρόπο". Αυτά τα ωραία λόγια μας διδάσκει για την αγάπη που πρέπει να έχουμε στον συνάνθρωπό μας, ο πατριάρχης Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Πρόκειται για ένα πάθος δαιμονικό η κατάκριση, και αυτό το αμάρτημα το διαπράττουν δυστυχώς, πάρα πολλοί άνθρωποι (ίσως κι εμείς αρκετές φορές), οι οποίοι ευρίσκονται μέσα στο βούρκο των αμαρτιών και ένας τρόπος αποφυγής της κατάκρισης είναι ότι, δεν πρέπει να έχουμε καμία μα καμία εμπιστοσύνη, ούτε στα ίδια μας τα μάτια, ούτε στα ίδια μας τα αυτιά, αλλά ούτε και σε όσους μεταδίδουν από εγωισμό, από μίσος, από φθόνο, ψεύτικες κατηγορίες προς τους συνανθρώπους τους. Κι αυτούς όπως ακούσαμε νωρίτερα τον Ιερό Χρυσόστομο να μας λέει: όχι μόνον να μην κατακρίνουμε εμείς, αλλά κι αυτούς που κατακρίνουν, να τους αποφεύγουμε. Από το αμάρτημα της κατάκρισις αγαπητοί μου, ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού έχουν γλιτώσει, και δυστυχώς ελάχιστοι το εξομολογούνται στον πνευματικό ιερέα. Συνεπώς ας ακούσουμε όλοι μας την Θεϊκή εντολή: “Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε” διότι μας περιμένει η δαιμονική κόλασης. Με εν Χριστώ αγάπη, π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος Εφημέριος Ι.Ν. Γενεθλίου Τιμίου Προδρόμου Βόλου  Ο φίλος, ο συγγενής, ο γνωστός μας, ζει μακρυά από τον Χριστό, κι από την Εκκλησία, στερούμενος τα πνευματικά αγαθά.
Τι να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε; Με ρώτησε κάποια ευλαβής ψυχή. Χριστιανοί μου! Ας μιλήσουμε στους πλησίον μας για τον Χριστό, ας τους συστήσουμε τον πνευματικό μας ώστε να τον συμβουλευθούν, ας τους φέρουμε μία φορά στην Εκκλησία να γνωρίσουν τον Ναό και τα του Ναού, κι ας προσευχόμαστε για τον κάθε άνθρωπο με αγάπη, υπομονή κι επιμονή, με πίστη κι ελπίδα, όπως οι Άγιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, οι οποίοι 40 χρόνια προσεύχονταν χωρίς γογγυσμό κι έπειτα από 40 χρόνια προσευχής ο Θεός τους αντάμειψε. Μπορεί σήμερα να σκέπτεται λανθασμένα ο πλησίον, για τα θέματα της πίστεως, στεκούμενος απέναντι από τον Θεό, κι όχι με τον Θεό. Αλλά ίσως αύριο, ή μετά από 5 χρόνια, ή και 30 και 40 χρόνια ακόμη, κάτι να επιτρέψει η Θεία χάρις στην ζωή του, και να γίνει ο θερμότερος πιστός του Χριστού και να σωθεί. Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας, ότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Άλλωστε, κι εμείς ως άνθρωποι, αν και ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, έχουμε τις αδυναμίες μας. Να έχουμε πίστη, υπομονή κι ελπίδα. Το παράδειγμα είναι ένας κακούργος, ο ληστής στον σταυρό εκ δεξιών του Χριστού, ο οποίος αν και έζησε ζωή σκοτεινή, στην τελευταία αναπνοή της ζωής του μετανόησε και ομολόγησε Χριστόν. Αυτή την μετάνοια και ομολογία του, στη τελευταία του αναπνοή, περίμενε ο Χριστός. "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου" αυτή η ομολογία, ήταν αρκετή για να μεταμορφώσει τον κακούργο, από σκοτεινό άνθρωπο, σε φωτεινό άνθρωπο, ανοίγοντας του τις πόρτες της Ουρανίου Βασιλείας. Δεν πειράζει αν τα λόγια μας είναι φτωχά, για να πούμε στον πλησίον μας για τον Χριστό μας και για τους πνευματικούς καρπούς που γευόμαστε οι Χριστιανοί πλησίον του Θεού. Όμως να τον έχουμε στην προσευχή μας, διότι αυτή η πονεμένη ψυχή που ζει μακράν του Θεού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στερείται τους αστείρευτους γλυκείς καρπούς της πίστεως. Χρειάζεται από μέρους μας, όχι κατάκριση, αλλά περισσότερη αγάπη και υποστήριξη, προσευχή και δάκρυα αγάπης. Ίσως ο πλησίον να έχει πολύ καλή ψυχή, και να είναι δεκτικός στον Θείο Λόγο, αλλά το ακάθαρτο πνεύμα να του κρατά τα πνευματικά του μάτια κλειστά. Ας ρίξουμε τον σπόρο του λόγου του Θεού, τον σπόρο της πίστεως, και η προσευχή μας, τα δάκρυά μας και η αγάπη μας, να γίνουν το νερό και το λίπασμα που θα βοηθήσουν να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει ο σπόρος της πίστεως στους πλησίον μας. Με εν Χριστώ αγάπη, π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος ”Ού μόνον δε, αλλά καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσι, ειδότες ότι η θλίψις υπομονή κατεργάζεται, η δε υπομονή ελπίδα”. *** Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος Εφημέριος του Ιερού Ναού Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου Ποια είναι η μεγαλύτερη ράβδος, η οποία στηρίζει μικρούς και μεγάλους, στον αγώνα της παρούσας ζωής, και στον αγώνα της κληρονομιάς της Βασιλείας του Θεού; Ασφαλώς δεν είναι καμία άλλη δύναμις από την δύναμη της ελπίδος, η οποία όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος “ου καταισχύνει” όταν αυτή βέβαια, στηρίζεται στον Ιησού Χριστό. Σήμερα στην Αποστολική περικοπή του Αποστόλου Παύλου την οποία ακούσαμε, μεταξύ των άλλων ο Απόστολος μας μίλησε και περί της ελπίδος. Και επειδή δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην έχει ανάγκη καθημερινά στην ζωή του, και κυρίως, στις δύσκολες περιστάσεις αυτή την σπουδαία αρετή, εν συντομία σήμερα θα προσπαθήσουμε να πούμε δυο λόγια περί της αναγκαιότητας της ελπίδος, στον κουρασμένο και απελπισμένο άνθρωπο της εποχής μας, ο οποίος βάλλεται από παντού... Κι όχι μόνον ο άνθρωπος αλλά και το Γένος μας το οποίο σήμερα βάλλεται ποικιλοτρόπως από τις σκοτεινές δυνάμεις του Ευραιοσιωνισμού και της Μασονίας. Την ελπίδα έχουμε την δυνατότητα να την παρομοιάσουμε με τη ρίζα και τον χυμό του δένδρου. Αν αφαιρέσουμε από το δέντρο ένα από αυτά τα δύο, είναι βέβαιο ότι το δέντρο θα ξεραθεί. Έτσι λοιπόν αν αφαιρέσουμε την ελπίδα από την καρδιά του ανθρώπου, τότε, ως βέβαιον αποτέλεσμα θα έχουμε την αδράνεια, θα έχουμε την στασιμότητα, και τέλος, ίσως να έχουμε και την αυτοκτονία όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια πολλούς ανθρώπους να αυτοκτονούν. Κι αυτό βέβαια, οφείλετε στην έλλειψη της ελπίδος, αλλά οπωσδήποτε εν συνεχεία θα έχουμε και τον πνευματικό θάνατο αν απολέσουμε την Ελπίδα από την ζωή μας. Έτσι λοιπόν, με την ελπίδα, ο γεωργός σπέρνει το χωράφι του, διότι ελπίζει ότι θα το θερίσει. Ο μαθητής μελετάει διότι ελπίζει να πετύχει στις εξετάσεις. Ο άρρωστος εγχειρίζεται, με την ελπίδα να γίνει υγιής. Όλοι μας, έχουμε την ελπίδα, ως κινητήριο της ζωής μας. Ένας Ιερός Πατήρ της Εκκλησίας μας, έλεγε, ότι, “η ελπίδα είναι η χαρά πριν από την χαρά της επιτυχίας μας”. Και όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος “τη ελπίδι χαίροντες”, και αλλού λέει “η δε ελπίς ου καταισχύνει”.
Την ελπίδα αγαπητοί μου χριστιανοί, οφείλουμε να την προφυλάξουμε από την οποιαδήποτε παραλογία. Δηλαδή, να μην ελπίζουμε σε πράγματα παράλογα, σε πράγματα που είναι αφύσικα, και πολλές φορές είναι αδύνατα για τον εαυτό μας, τα οποία πολλές φορές δημιουργούν κακό στην ζωή μας, αντί καλού. Π.χ. Θέλω να γίνω ένας μεγάλος Αλέξανδρος ή ένας Απόστολος Παύλος, ή να γίνω κάποιος μεγάλος σε κάποια καλή θέση. Πώς μπορώ να γίνω Αφού δεν έχω τα ανάλογα προσόντα; Να έχουμε πίστη και ελπίδα, ότι αν αξίζουμε για κάτι, τότε ο ίδιος ο Θεός που είναι δίκαιος, θα διαμορφώσει τις συνθήκες έτσι και θα μας αξιοποιήσει στις κατάλληλες θέσεις. Τι ακούσαμε στο Ευαγγέλιο σήμερα; Ακούσαμε τον Χριστό να μας λέει “Ζητείτε πρώτον τήν βασιλείαν του Θεού και τήν δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται ύμίν», Πρώτο αίτημα σας να έχετε το να επικρατήσει ή Βασιλεία του Θεού. Και ακόμη το να αποκτήσετε τη δικαιοσύνη, την αρετή. Τότε και όλα τα αναγκαία επίγεια αγαθά θα σας δοθούν και τίποτε δεν θα στερηθείτε. Την ελπίδα μπορούμε να την παρομοιάσουμε με μια γέφυρα, η οποία αντέχει ανάλογα με την ποιότητα της κατασκευής της. Αν π.χ. ελπίζουμε μόνο στον εαυτό μας, μόνον στην ανθρώπινη σοφία, μόνον στην επιστήμη ή στη δύναμη μας, τότε θα παρομοιάσουμε την ελπίδα με μία ξύλινη γέφυρα, την οποία πάρα πολύ εύκολα παρασύρει το ποτάμι όταν φουσκώσει από μια νεροποντή. Αν όμως την Ελπίδα μας, την στηρίξουμε στην πίστη στον αληθινό Θεό, στον Άγιο Τριαδικό Θεό, στην αγάπη του σταυρωθέντος και Αναστάντος Ιησού Χριστού, ο οποίος “συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε” (Ρωμαίους ε', 5), τότε ασφαλώς, θα την παρομοιάσουμε με την σιδερένια γέφυρα. Αγαπητοί μου αδελφοί. Μόνον η ελπίδα η οποία έχει άγκυρα την αγάπη του Θεού, η ελπίδα η οποία έχει θεμέλιο την Θεία πρόνοια, έχει στήριγμα τον ασάλευτο λίθο που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος δεν καταισχύνη, μόνον αυτή η ελπίδα δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ. Μόνον αυτή η ελπίδα δεν αποτυγχάνει ποτέ. Μόνον αυτή είναι η ελπίδα που δεν απογοητεύει, και γι' αυτήν την ελπίδα, ο Ιερός Ψαλμοδός Δαβίδ λέει “Κύριε ο Θεός των δυνάμεων μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί σε”. Και αυτήν η ελπίδα δίνει το θάρρος να επαναλαμβάνουμε τον λόγο του Αποστόλου Παύλου ”Ού μόνον δε, αλλά καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσι, ειδότες ότι η θλίψις υπομονή κατεργάζεται, η δε υπομονή ελπίδα”. Εάν η ελπίδα είναι αναγκαία για την επιτυχία στην παρούσα ζωή, πολύ περισσότερο χρειάζεται για την δικαίωσή μας για την κληρονομία της βασιλείας των ουρανών. Εάν δεν ελπίζουμε στο έλεος, στην αγάπη και στην ευσπλαχνία του Θεού, πως είναι δυνατόν να σωθούμε, αφού τα έργα και οι πράξεις μας, είναι προϊόντα των αμαρτιών μας, είναι φαρισαϊκά και εγωιστικά; Αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα, αν έχουμε κατά νου, το εξής γεγονός. Κάποτε ρώτησαν τον Σατανά, αν όλοι οι αμαρτωλοί είναι δικοί του. Και ο Σατανάς απάντησε, όχι ακόμη, θα σας πω αύριο. Μεθαύριο ξανά ρωτούν τον Διάβολο να πει αν όλοι οι αμαρτωλοί είναι δικοί του. Και ο Διάβολος απαντά πως λίγοι είναι δικοί μου σίγουρα. Και ρωτούν τον Σατανά, ποιοι είναι αυτοί; Και ο Σατανάς απάντησε ότι αυτοί είναι, όσοι έχασαν την ελπίδα και απογοητεύτηκαν και αυτοκτονούν, όσοι δεν μετανόησαν, αυτοί τη δικοί του, όσοι έχασαν την Ελπίδα τους. Μία μαθήτρια, πριν από λίγα χρόνια ακούσαμε στις ειδήσεις, ότι αυτοκτόνησε, διότι απέτυχε στις εξετάσεις της στο σχολείο. Δεν πήρε το βαθμό που ήθελε αντί για 20 έβγαλε 19. Και βγήκαν τότε κάποιοι ειδικοί, και δικαιολόγησαν την πράξη της, ότι ήταν φιλότιμο το κορίτσι. Ίσως να ήτανε φιλότιμο το κορίτσι, καμία αντίρρηση επ' αυτού. Όμως το βέβαιο είναι ότι ήταν και εγωίστρια και είχε χάσει την ελπίδα της στον Θεό αυτή η κοπέλα. Ήθελε το τέλειο για τον εαυτό της, κι αφού δεν είχε το τέλειο για να καλύψει το εγώ της, ένιωθε ότι όλα είχαν τελειώσει. Και βγαίνουνε οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι, και εκδίδουν μία βιομηχανία πιστοποιητικών για όλους αυτούς που αυτοκτονούν, κυρίως στις αθεϊστικές και οι υλιστικές κοινωνίες. Διότι, όπως λένε οι ψυχίατροι, πάσχουν από μελαγχολία οι άνθρωποι σήμερα. Και όμως αγαπητοί μου αδελφοί, η αλήθεια δεν είναι αυτή. Αυτό είναι Μέγα ψέμα. Δεν πάσχουν από καμία μελαγχολία. Η αλήθεια είναι ότι έχασαν την πίστη τους στην Πρόνοια του Θεού, έχασαν την ελπίδα τους στον Θεό, και στηρίχθηκαν μόνο στον εγωισμό τους και στον εαυτό τους και στην κοσμική θεώρηση της ζωής. Οι περισσότεροι από εμάς εδώ, βρεθήκαμε στη ζωή μας σε κάποια δύσκολη θέση, και γνωρίσαμε τη δύναμη της ελπίδος η οποία κατά τον Απόστολο Παύλο “ου καταισχύνει” δεν απογοητεύει. Κι αν πάλι βρεθούμε σε κάποια δύσκολη θέση στο μέλλον, ας μην τρέξουμε στη σοφία των ανθρώπων, αλλά να τρέξουμε στην Άγκυρα της ζωής, στην Θεϊκή ελπίδα του Ιησού Χριστού, ο οποίος λύνει όλα τα προβλήματα μας, όμορφα και ωραία, αρκεί να τον εμπιστευτούμε. Και αυτό να ομολογήσουμε και στους πλησίον μας, οι οποίοι βρίσκονται στην θλίψη και στην στεναχώρια και δεν γνωρίζουν την πίστη και την ελπίδα στην Θεία Πρόνοια. Να μιλήσουμε στους πλησίον μας για τον Χριστόν μας, για την Εκκλησία μας που είναι Μέγα Θεραπευτήριο ψυχής και σώματος. Όλοι μας έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας, στην γειτονιά μας, στην δουλειά μας, στην παρέα μας, που υποφέρει από κάποια στεναχώρια, από κάποια θλίψη, από τα τόσα που ταλαιπωρούν σήμερα τους πάντες. Ας του μιλήσουμε για την πίστη και την ελπίδα στον Χριστό, για την εκκλησία μας, για το πόσο εμείς βρίσκουμε την παρηγοριά και την βοήθεια του Χριστού μας και της Παναγίας μας στα δικά μας προβλήματα. Και ας τον φέρουμε στην Εκκλησία. Και ας του γνωρίσουμε εμείς, αυτό που όλοι του κρύβουν. Η Τηλεώραση, τα περιοδικά, το ίντερνετ, ο κόσμος, έπαψαν όλοι να μιλούν για τον Χριστό, για την Εκκλησία, για την Σωτηρία. Όλοι μιλούν για τα υλικά αγαθά, για την διασκέδαση, για εκδρομές, για περιουσίες... Καμία κουβέντα για τον Χριστό, για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Ας μιλούμε εμείς οι Χριστιανοί για όλα αυτά που οι άλλοι σιώπησαν. Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων Νεομαρτύρων μετά την άλλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Και κλείνοντας αυτά τα λίγα λόγια, ότι εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε να πεθαίνουμε για την πίστη μας στον Χριστό, μα δεν σκοτώνουμε, δεν τρομοκρατούμε. Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε υπό διωγμό, αλλά ποτέ δεν είμαστε διώκτες ούτε αυτών των άσπονδων εχθρών μας. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αγαπητοί μου Χριστιανοί, χρειαζόμαστε τους Αγίους Νεομάρτυρες και ότι αυτό συνεπάγεται. Οι Άγιοι Νεομάρτυρες με τον βίο τους, επαναφέρουν στην τάξη, τον σημερινό κόσμο που ζει μέσα στην αταξία της αμαρτίας, γιατί φοβούμαι ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ από τον Χριστό σήμερα. Εμείς πολλές φορές είμαστε χριστιανοί, επιτρέψτε μου να το πω, με κλιματιζόμενο ήθος. Και η αγάπη μας για τον Χριστό πολλές φορές ίσως να έχει διακυμάνσεις, ή κάποια κρατούμενα. Οι Άγιοι Νεομάρτυρες, δεν έβαλαν τίποτα πάνω από την αγάπη τους για τον Χριστό. Τα έδιναν όλα για τον Χριστό. Δεν είχαν καμία αμφιβολία για την αιωνιότητα. Και σήμερα γίνονται οι δάσκαλοι σε όλους εμάς, που ίσως, οι κοσμικές μας επιθυμίες, μας έχουν δέσει πισθάγκωνα στα μάταια του παρόντος κόσμου. Οι Άγιοι Νεομάρτυρες τίμησαν το πρόσωπο του ανθρώπου και μας διαπαιδαγωγούν προς την αρετή και την αληθινή ελευθερία, την οποία ο σημερινός άνθρωπος, φυλακισμένος σε μάταιες εγκοσμιότητες, έχει απολέσει. είθε η Χάρις των Αγίων νεομαρτύρων οι οποίοι σήμερα τιμούντε από την εκκλησία μας να πρεσβεύουν για όλο τον κόσμο. Αμήν! “Δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν”. *** Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος Εφημέριος Ι.Ν. Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου Ο άνθρωπος, πλάστηκε από τον Θεό, για να δοξάσει τον Θεό. Κι ένας τρόπος για να δοξαστεί ο δημιουργός Θεός, είναι ο άνθρωπος να πράττει το αγαθό. Να εφαρμόζει δηλαδή, το θέλημα του Θεού στη ζωή του, όπως, πολύ ωραία σήμερα, μας αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στο Αποστολικό ανάγνωσμα: “Δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν”.
Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος Εφημέριος Ιερού Ναού Γενεθλίου Τιμίου Προδρόμου.  Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων όπως λέγεται.
Αλλά όμως, αναλογιστηκαμε, πώς ιδρύθηκε και πως επικράτησε η πολιτεία του Θεού, η οποία λέγεται, εκκλησία Χριστού επί της γης; Σκεφτήκαμε άραγε, πως είναι μεγάλη πνευματική κληρονομιά, την οποία μας άφησαν οι Άγιοι Πατέρες της πίστεώς μας; Μας απασχόλησε ποτέ; η σκέψη με ποιον τρόπο θα συγκρατήσουμε και θα συνεχίσουμε αμόλυντη την πίστη των Αγίων μας Πατέρων; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε σήμερα λαμβάνοντες τις απαντήσεις από το Αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο σήμερα ακούσαμε. |
